Μόνο που οι εικόνες με τις ουρές και το συνωστισμό είναι εικόνες που δεν αρμόζουν σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αφού άλλες χώρες εφαρμόζουν διαδικασίες πολύ πιο απλές και σίγουρα λιγότερο… τιμωρητικές για τους φορολογούμενους. Ας δούμε, πρώτον, την “ελληνική” διαδικασία η οποία προβλεφθεί με νόμο του 1953!
Ο φορολογούμενος θα πρέπει να επισκεφθεί την εφορία στην οποία υπάγεται –και όχι οποιαδήποτε εφορία- και μαζί με τις πινακίδες και την άδεια κυκλοφορίας να υποβάλλει χειρόγραφα τη δήλωση ακινησίας του οχήματός του μαζί με μια σειρά δικαιολογητικών όπως: αντίγραφο της δήλωσης φορολογίας εισοδήματος (έντυπο Ε1) από την οποία να προκύπτει ότι έχει δηλωθεί η ιδιοκτησία του Ι.Χ, απόδειξη πληρωμής των τελών κυκλοφορίας του 2016, αντίγραφο του εντύπου Ε9 με το οποίο να αποδεικνύεται πως υπάρχει θέση στάθμευσης ή υπεύθυνη δήλωση ότι το όχημα θα σταθμεύσει σε ιδιωτικό χώρο και αστυνομική ταυτότητα ή σχετική εξουσιοδότηση σε περίπτωση που ο προσερχόμενος στην εφορία δεν είναι ο ιδιοκτήτης. Με άλλα λόγια η διαδικασία διεκπεραιώνεται μόνο με φυσική παρουσία του φορολογούμενου στην εφορία.
Η διαδικασία αυτή, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι και η μοναδική που μπορεί να εφαρμοστεί αφού άλλες χώρες έχουν βρει τρόπους προκειμένου να μην ταλαιπωρούν τους φορολογούμενους που θέλουν να ακινητοποιήσουν κάποιο όχημά τους.
Έτσι στη Γερμανία ή το Βέλγιο ή τη Βρετανία η δήλωση ακινησίας των οχημάτων μπορεί να γίνει ταχυδρομικά ή με την κατάθεση των πινακίδων μαζί με την άδεια κυκλοφορίας σε ειδική θυρίδα που υπάρχει στα γραφεία της φορολογικής υπηρεσίας κάθε χώρας και είναι ανοικτή 24 ώρες το 24ωρο και 7 ημέρες την εβδομάδα.
Έτσι, η γραφειοκρατική διαδικασία για τη φορολογική ακινησία των οχημάτων πραγματοποιείται από τη δημόσια υπηρεσία και όχι από τον φορολογούμενο.
