Το όνομα της ήταν Κυριακή Δρόσου. Όλη η πόλη όμως την γνώριζε με το χαϊδευτικό της.
Κίτσα….
Η Κίτσα, Κωνσταντινοπολίτισσα στην καταγωγή ήρθε στη Λαμία, παντρεύτηκε, έκανε το σπιτικό της και έπιασε δουλειά στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του, στη δεκαετία του ’80. Από τότε έγινε η ψυχή του θεάτρου μας. Δεν ήταν μια απλή μοδίστρα. Ήταν εκείνη που έπιανε τα πανιά και με τα χέρια της, δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες τα μεταμόρφωνε σε τέχνη. Ραπτομηχανές, βελόνες, κλωστές, ξενύχτια στο υπόγειο του φουαγιέ, και μεράκι… Η Κίτσα, έγινε υπεύθυνη βεστιαρίου. Αγάπησε την τέχνη, συνεργάστηκε με καταξιωμένους ενδυματολογους, με σκηνογράφους.
Έραψε όλα τα κοστούμια του θεάτρου, σε αμέτρητες παραστάσεις. Από φημισμένους ηθοποιούς και διασημότητες, μέχρι τον τελευταίο ερασιτέχνη, όλοι πάτησαν στο σανίδι του θεάτρου με τις δημιουργίες της. Βραβεύτηκε για τη δουλειά της αλλά το μεγαλύτερο βραβείο της, ήταν η αγάπη των ανθρώπων που δούλεψαν μαζί της. Ήταν η κατανόηση, το χαμόγελο, η δύναμη και ταυτόχρονα η γλυκύτητα της που την μετέτρεψαν σε “μάνα” για όλη την οικογένεια του ΔΕΠΕΘΕ Ρούμελης.
Η γλυκιά Κίτσα, δεν είναι πια μαζί μας. Οι φίλοι της συγκλονισμένοι σήμερα με την είδηση του θανάτου της, της στέλνουν την αγάπη τους και την υπόσχεση πως θα προσέχουν για πάντα τα αμέτρητα κοστούμια, που είχε σαν παιδιά της.
Και εκείνη, ένα είναι σίγουρο. Πως όχι μόνο τους βλέπει από εκεί ψηλά αλλά ήδη έχει πάρει βελόνα και κλωστή και χρυσοκεντάει τον ουρανό.
Καλό παράδεισο Κίτσα. Η πόλη μας σε ευχαριστεί, για κάθε σου βελονιά, για κάθε σου χαμόγελο….