Ο υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ στο Δυτικό Τομέα της Β’ Αθηνών και ταξίαρχος εν αποστρατεία, Θανάσης Κατερινόπουλος, έρχεται στο Personas με ιστορίες από φυλακές, 17Ν και οριακές ομηρίες.
Πολλά χρόνια πριν τον ταυτίσουμε με υποθέσεις που συγκλόνισαν τη χώρα όπως ο γυναικοκτόνος Μπάμπης Αναγνωστόπουλος και η υπόθεση Πισπιρίγκου και άλλα τόσα προτού πάρει το χρίσμα του προέδρου των αξιωματικών της ελληνικής Αστυνομίας, ο Θανάσης Κατερινόπουλος έψαχνε μια νέα ζωή στην Αθήνα αφήνοντας πίσω το Αγρίνιο στο οποίο μεγάλωσε.
Το πώς τα έφερε η μοίρα (και η ζωή) και ανελίχθηκε στις τάξεις του Σώματος είναι αρκετά κινηματογραφικό. Η δε εγκυρότητα πίσω από τα καίρια σχόλιά του για τα (εγκλήματα) της επικαιρότητας εξηγείται αρκετά αν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του στην ενότητα ‘Εκπαίδευση’. Ακαδημία FBI για θέματα αντιμετώπισης τρομοκρατίας και διαχείρισης κρίσεων, Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα για θέματα διαπραγματεύσεων και New Scotland Yard επίσης για θέματα τρομοκρατίας.
Ο Θανάσης Κατερινόπουλος, ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του, πείστηκε από τον Νίκο Ανδρουλάκη για μια θέση στα ψηφοδέλτια του κόμματος. Τον συναντήσαμε στο σπίτι του στην Ελευσίνα, μας κέρασε εργολάβους (και όχι μακαρόν όπως μπερδεύονται μερικοί), ήταν αρκετά προσεκτικός στις διατυπώσεις και τις αποκαλύψεις του, αλλά στο τέλος, μας χάρισε μια ιστορία διαπραγμάτευσης από τη λεωφορειοπειρατία στο Γέρακα το 2004, που αν ήταν επεισόδιο true crime σειράς, θα έπαιρνε άνετα 9.6 στο IMDb.
Φωτογραφίες/βίντεο: Άθα Σκοταρά
Δημοσιογραφική έρευνα/επιμέλεια: Ευάγγελος Στελλάκης
Η υποψηφιότητα με το ΠΑΣΟΚ και η Αντιτρομοκρατική που ξηλώθηκε
Ο Θανάσης Κατερινόπουλος ουδέποτε αρνήθηκε την άρρηκτη σχέση του με το ΠΑΣΟΚ, παρότι αρκετά χρόνια μετά την ίδρυση του κόμματος -όπως θα διαβάσετε αργότερα- πρωτοστάτησε σε συχνά επεισοδιακές πορείες επί ‘πράσινων’ κυβερνήσεων ως συνδικαλιστής του Σώματος.
“Το 2009 είχα ξανακατέβει στις βουλευτικές εκλογές με το ΠΑΣΟΚ. Το ότι ήμουν ενταγμένος στο κόμμα από τότε που ιδρύθηκε, αυτό το ξέρουν όλοι. Το ήξεραν και όταν υπηρετούσα στο Σώμα. Το 2020 συναντήθηκα με τον σημερινό πρόεδρο και τότε Ευρωβουλευτή, Νίκο Ανδρουλάκη, εντελώς τυχαία, και μου είπε ότι θα διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος και ότι θέλει να είμαι υποψήφιος. Δεν έδωσα σημασία, γιατί δεν σκόπευα να κατέβω. Δεν είχα στόχο ποτέ να ασχοληθώ με την πολιτική, γιατί η πολιτική θέλει λεφτά κι εγώ λεφτά δεν έχω.
Το ότι ήμουν ενταγμένος στο ΠΑΣΟΚ από τότε που ιδρύθηκε, αυτό το ξέρουν όλοι.
Στην πορεία, τον τελευταίο χρόνο, έγιναν κάποιες συζητήσεις και μου δόθηκε η δυνατότητα να επιλέξω μεταξύ Αιτωλοακαρνανίας και Δυτικού Τομέα. Και πάλι το σκεφτόμουν, αλλά στο τέλος αποφάσισα να κατέβω και να βοηθήσω στο βαθμό που μπορώ”.
“Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ένας ευχάριστος, συζητήσιμος άνθρωπος, ξέρει να ακούει και από εκεί και πέρα εκτιμώ ότι ξέρει και να αποκωδικοποιεί. Προτάσσω το εμείς και όχι το εγώ. Εμείς αυτή τη στιγμή αγωνιζόμαστε για την άνοδο του ΠΑΣΟΚ και την εξασφάλιση όσο το δυνατόν υψηλότερων ποσοστών. Κάτι το οποίο βλέπω σχεδόν σίγουρο, από τους ανθρώπους που έρχομαι σε επαφή καθημερινά στο Δυτικό Τομέα”.
“Στο δρόμο μπερδεύονται λίγο τα πράγματα. Κάποιοι με ρωτάνε για διάφορες υποθέσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Κάποιοι εκπλήσσονται, ‘μα είσαι ΠΑΣΟΚ;’. Λέω δεν το έκρυψα και ποτέ. Εκεί πλέον αλλάζει η συζήτηση, ξεφεύγει από το έγκλημα και μπαίνει στην πολιτική. Σημασία έχει ότι πραγματικά ο κόσμος με αντιμετωπίζει με ένα θετικό τρόπο που δεν τον περίμενα. Ακόμα και οι πιο σκληροί αντι-πασόκοι κουβεντιάζουν μαζί μου”.
“Αναγκάστηκα να ασχοληθώ με την πολιτική. Υπηρετούσα 14 χρόνια στην Αντιτρομοκρατική, αλλά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ξηλώθηκε κυριολεκτικά αυτή η υπηρεσία. Ήμουν τμηματάρχης στο τμήμα Επιχειρήσεων, ένα νευραλγικό τμήμα. Είχα 140 άτομα και δεν μου άφησαν ούτε 20. Τους υπόλοιπους τους έδιωξαν και έφεραν άλλους, ανεκπαίδευτους, άτομα που ήταν λίγο πριν την αποστρατεία τους από το Σώμα. Έτσι πίστευαν ότι έπρεπε να γίνει και έτσι έγινε. Το 1993 που στήθηκε η Αντιτρομοκρατική, δεν είχε αυτή τη φιλοσοφία. Την άλλαξαν γιατί πίστεψαν ότι τελείωσε το κομμάτι της τρομοκρατίας στη χώρα φέρνοντας εκεί κάποιους ανθρώπους εγκάθετους, με μηδέν εκπαίδευση, για να ξεκουραστούν. Έτσι μου είπε κάποιος κάποτε: ‘προϊστάμενε, εγώ ήρθα για να ξεκουραστώ’. Οδηγήθηκα σε παραίτηση, δεν πήγαινε άλλο. Δεν περίμενα να με διώξουν και να σταυρώσω τα χέρια και να μεμψιμοιρώ.
Μετά δραστηριοποιήθηκα στο κομμάτι των εκπαιδεύσεων σε διάφορα ΚΕΚ της Αττικής, με το κέντρο μελετών ασφάλειας. Δεν έκατσα σπίτι ούτε μια μέρα. Και μέχρι πριν 2 μήνες, ναι, ασχολιόμουν με εκπαιδεύσεις”.
Το χάρισμα της Αγγελικής Νικολούλη, η Ζήνα και ο φίλος Γιώργος Καραϊβάζ
Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι από εμάς γνώρισαν ή γνωρίζουν τον Θανάση Κατερινόπουλο από την τηλεόραση. Ένα μέσο που ο ίδιος, τουλάχιστον στην αρχή, αντιμετώπιζε ως πάρεργο. Τον ρωτήσαμε αν η Αστυνομία θα έπρεπε να προλαβαίνει και να διαλευκάνει υποθέσεις πριν την Αγγελική Νικολούλη, ή τη Ζήνα Κουτσελίνη. Συμφώνησε.
“Η πρώτη μου παρουσία στην τηλεόραση ήταν σε μια εκπομπή του Στέλιου Κούλογλου στη ΝΕΤ σαν πρόεδρος των αξιωματικών της ΕΛΑΣ. Από εκεί και μετά, είχα βγει αρκετές φορές για θέματα καθαρά συνδικαλιστικά και αργότερα για θέματα αστυνομικού ενδιαφέροντος σε διάφορα δελτία ειδήσεων. Το 2015 μου έγινε μια πρόταση από την Αγγελική Νικολούλη να πάω στην εκπομπή της. Από κάποια στιγμή και μετά, έβγαινα σχεδόν κάθε Παρασκευή, έγινα μαϊντανός της εκπομπής. Το 2021 μού προέκυψε η συνεργασία με το Star, τη Ζήνα Κουτσελίνη και το κεντρικό δελτίο. Ήταν κάτι που ούτε επεδίωξα ούτε είχα στο μυαλό, γιατί παράλληλα είχα τις εκπαιδεύσεις μου. Έβλεπα την τηλεόραση σαν πάρεργο, και ήταν πάρεργο. Από την άλλη μεριά όμως, νόμιζα ότι προσφέρω κάτι με το να πω κάποια γνώμη”.
Δεν ξέρω αν το λένε χάρισμα ή πληροφορίες ή επαγγελματισμό. Σημασία έχει ότι 27 χρόνια πια, η Αγγελική Νικολούλη είναι στην επικαιρότητα.
“Δεν ξέρω αν το λένε χάρισμα ή πληροφορίες ή επαγγελματισμό. Σημασία έχει ότι 27 χρόνια πια, η Αγγελική Νικολούλη είναι στην επικαιρότητα. Αυτό τα λέει όλα. Αν δεν παρήγαγε έργο, δεν θα ήταν εκεί τόσα χρόνια. Αν θα έπρεπε να λύνει τις υποθέσεις η αστυνομία; Εδώ δεν διαφωνώ καθόλου, άλλωστε πολύ συχνά στην εκπομπή της ήμουν καταπέλτης κατά των πρώην συναδέλφων μου για πράγματα που έπρεπε να λυθούν πολύ νωρίτερα. Μην ξεχνάς ότι και η Ζήνα αυτή τη στιγμή έχει βγάλει θέματα που θα έπρεπε να έχουν βγει από την αστυνομία. Έχουν αναδειχθεί σημαντικές περιπτώσεις και από τη Ζήνα, όπως για παράδειγμα η Πάτρα (σ.σ. Υπόθεση Ρούλας Πισπιρίγκου)”.
| Φωτογραφία: Άθα Σκοταρά
“Ο Γιώργος Καραϊβάζ ήταν φίλος μου. Τον γνώρισα πολύ πριν γίνω πρόεδρος των αξιωματικών, όταν ακόμα έκανε αστυνομικό ρεπορτάζ με μπλοκάκι και στυλό. Μακάρι κάποια στιγμή να συλληφθούν οι δράστες της δολοφονίας του. Έχω ένα σενάριο για το τι έχει συμβεί αλλά θα μου επιτρέψετε να το κρατήσω για τον εαυτό μου. Ήταν ένα παιδί από μια αγροτική περιοχή της χώρας, είχαμε πολλά κοινά σημεία, κοινές αφετηρίες. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος”.
“Η 17Ν θα εξαρθρωνόταν ακόμα κι αν δεν έσκαγε η βόμβα στα χέρια του Ξηρού”
Ο Θανάσης Κατερινόπουλος δούλευε στην Αντιτρομοκρατική όταν ξεκίνησε η αρχή του τέλους για τη 17Ν. Όλα τα μέλη της οργάνωσης παρέλασαν από μπροστά του. Κάποτε, χρόνια μετά, είδε στη Σταδίου ένα εξ αυτών, που είχε μόλις αποφυλακιστεί. Το βλέμμα του τον διαπέρασε, ένιωσε ένα σύγκρυο. Ύστερα χαιρετήθηκαν σαν δυο παλιοί γνωστοί.
“Αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε τη σκληρή τρομοκρατία που είχαμε. Δεν ήταν μόνο η 17Ν, ήταν και ο ΕΛΑ. Μην ξεχνάτε ότι τότε υπήρχαν κόμματα που κατηγορούσαν άλλα κόμματα. Έρχονταν πολιτικοί κι έλεγαν ότι οι τρομοκράτες είναι στο ΠΑΣΟΚ. Μετά τη δολοφονία Μπακογιάννη αποφάσισαν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να δημιουργήσουν μια ξεχωριστή υπηρεσία που να υπάγεται απευθείας στον αρχηγό. Τη Διεύθυνση Αντιμετώπισης Ειδικών Εγκλημάτων Βίας, όπως ονομάστηκε. Την περιβόητη Αντιτρομοκρατική, που δημιουργήθηκε το 1993. Είχα την τύχη να είμαι από τους πρώτους 6-7 αξιωματικούς που έστησαν αυτήν την υπηρεσία. Έπεσε πολύ διάβασμα, παλιές υποθέσεις…”
“Δεν θα πω ονόματα, αλλά ένας από την πρώτη πεντάδα των τρομοκρατών θα μπορούσε να έχει συλληφθεί από το 1984 όταν είχε βάλει βόμβα σε μια τράπεζα στην Πανόρμου, όπου κάποιοι κατέθεσαν ότι πήραν το νούμερο του αυτοκινήτου του.
Απ’ το 1996-97, μετά τη μελέτη, ψάχναμε και τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Αυτό που λένε ότι έσκασε η βόμβα στα χέρια του Ξηρού και γι’ αυτό εξαρθρώθηκε η 17Ν δεν ισχύει. Ήταν ήδη θέμα χρόνου τότε οι συλλήψεις. Απλά αυτό επέσπευσε το γεγονός. Και μάλιστα όταν πήγαμε σε αυτήν την υπηρεσία, κάποιοι μας κατηγορούσαν ως πράκτορες των Αμερικάνων επειδή είχαμε εκπαιδευτεί στο FBI. Ε, οι ίδιοι που μας κατηγορούσαν, μας κάνανε θεούς όταν εξαρθρώθηκε η 17Ν και ο ΕΛΑ. Μας πήγαν και στο Χίλτον για να μας βραβεύσει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με το χρυσό σταυρό. Ποιο χρυσό σταυρό, έναν πάπυρο έχω. Σταυρό δεν μου έδωσαν ποτέ”.
“Όταν έσκασε η βόμβα του Ξηρού, άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι. Τα συμπεράσματα ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό έτοιμα, δεν βγήκαν από παρθενογένεση. Προσωπικά, δεν εξεπλάγην ιδιαίτερα με πράγματα που βγήκαν στο φως μετά. Όλη η 17Ν παρέλασε από την Αντιτρομοκρατική. Οι αξιωματικοί που χειριζόμασταν αυτά τα θέματα ήμασταν εμείς, άρα λογικό ήταν να έχουμε επαφή με όλους τους συλληφθέντες. Την ίδια περίοδο εξαρθρώθηκε και ο ΕΛΑ. Οι δύο οργανώσεις ήταν συγκοινωνούντα δοχεία σε ένα βαθμό”.
Oι ίδιοι που μας κατηγορούσαν, μας κάνανε θεούς όταν εξαρθρώθηκε η 17Ν και ο ΕΛΑ.
“Οι άνθρωποι αυτοί είχαν τη δική τους ‘ιδεολογία’. Νόμιζαν ότι έκαναν αγώνα, ήμασταν σε διαφορετικές όχθες. Ήταν άνθρωποι της καθημερινότητας, γι’ αυτό και κατόρθωναν να ξεφεύγουν τόσα χρόνια. Άνθρωποι που ασχολούνταν και με τα μελίσσια τους, και με τις αγιογραφίες τους, με τον πολιτισμό γενικότερα, με όλα”.
| Φωτογραφία: Άθα Σκοταρά
“Δεν βρέθηκα ποτέ τετ α τετ με κάποιο όπλο αλλά όταν έχεις περάσει από αυτήν την υπηρεσία και έχει βγει πλειάδα προκηρύξεων στο παρελθόν που στοχοποιούν τους αξιωματικούς της, δηλαδή εσένα, σίγουρα ανησυχείς. Σε ξέρουν, ξέρουν πού μένεις, αυτό είναι δεδομένο. Ε, ζεις με αυτό. Φέρνεις και καμιά γύρα το σπίτι πριν παρκάρεις μήπως είναι κάνα αυτοκίνητο στημένο απέξω και μετά μπαίνεις στην πολυκατοικία. Δεν είχα ποτέ ούτε οδηγό, ούτε προστασία. Το ίδιο και οι περισσότεροι συνάδελφοί μου. Στην Αντιτρομοκρατική πρέπει να είσαι ένας σαν τους άλλους. Τα καλάμια είναι επικίνδυνα”.
“Όσον αφορά την υπόθεση Πισπιρίγκου, πιστεύω ότι η δικαιοσύνη θα μιλήσει, η άποψη μου είναι εκπεφρασμένη. Δεν θέλω να προκαταλάβω τις αποφάσεις του δικαστηρίου. Ο δε πιλότος καταδικάστηκε, το είχα πει από το πρώτο βράδυ, στην πρώτη εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη. Υπήρχαν κάποια στοιχεία που αποκωδικοποίησα, τα είπα στον αέρα και τελικά επιβεβαιώθηκα. Δεν έγινα προφήτης, εξηγούμαι: ένα στοιχείο ήταν ο τρόπος που επιχειρούσε με τη μύτη να ανοίξει το κινητό για να ειδοποιήσει το 100. Δεν σου κρύβω ότι έκανα πολλές φορές προσπάθεια με τη μύτη μου να ανοίξω το κινητό και δεν τα κατάφερα ποτέ. Ε, πώς στο διάολο τα κατάφερε αυτός;”.
Οι ιστορικές αλλαγές του ΠΑΣΟΚ στην Αστυνομία, και ο Θανάσης Κατερινόπουλος στις φυλακές
Μεγάλωσε μέσα στα καπνά και στη δημοτική αγορά του Αγρινίου. Ξεφόρτωνε τσουβάλια πατάτες και τελάρα μαζί με συμμαθητές και φίλους. Δεν κατάλαβε πώς κατέληξε στη χωροφυλακή. Πήγε για να κάνει τη θητεία του και να βρει έναν τρόπο να σπουδάσει, να ξεφύγει από το χωριό. Ξαφνικά, με την κυβερνητική αλλαγή του 1981, ο Θανάσης Κατερινόπουλος είδε μια χρυσή ευκαιρία για καριέρα στο Σώμα. Και αυτό έγινε.
“Είχα την τύχη να υπηρετήσω στις φυλακές Κορυδαλλού σαν νεαρός. Όλες τις σκοπιές που είναι γύρω γύρω τις έχω περάσει ως εξωτερική φρουρά, πάνω στους μιναρέδες. Δεν είχα καμία επαφή με τους κρατουμένους. Απλά τους έβλεπα να προαυλίζονται, από απόσταση. Ήταν μια δυσμενής υπηρεσία τότε. Οι απείθαρχοι και οι πολιτικά διαφωνούντες με το καθεστώς έκαναν το αγροτικό τους στις φυλακές Κορυδαλλού”.
“Δεν θα έλεγα ότι πέρασα καλά, γιατί τότε η αστυνομία είχε ένα περίεργο ωράριο. Δούλευες τέσσερις ώρες, καθόσουν οκτώ και ξαναδούλευες άλλες τέσσερις. Και έπαιρνες μόνο δύο ρεπό το μήνα. Ό,τι χειρότερο μπορεί να τύχει σε έναν εργαζόμενο. Τα λέω αυτά για να τα βλέπει σήμερα η νέα γενιά των αστυνομικών που θεωρεί κάποια πράγματα δεδομένα. Είναι αλλαγές που ξεκίνησαν από την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια, το συνδικαλιστικό κίνημα που αναγνωρίστηκε έβαλε πλάτη για να έχουν οι αστυνομικοί τα ωράρια που έχουν σήμερα.
Στα τρία χρόνια στις φυλακές υπέβαλα τρεις αιτήσεις απολύσεως για να φύγω από το Σώμα, και δεν μπορούσαν να με διώξουν. Μάλιστα, την τρίτη φορά με τιμώρησαν επειδή απασχόλησα με άσκοπη αλληλογραφία την Υπηρεσία”.
“Στις φυλακές πήγα να κάνω τη θητεία μου στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, με σκοπό παράλληλα να σπουδάσω. Είχα γραφτεί και σε μια ιδιωτική σχολή Ψυχολογίας, αλλά δεν πρόλαβα να την τελειώσω ποτέ. Δεν γινόταν με αυτό το ωράριο. Πήγα για δύο εξάμηνα. Στις φυλακές, πήγαινες και απλά πρόσεχες να μην αποδράσει κανείς, ή να μην μπει κανείς μέσα. Ήσουν ανενεργός, αποκομμένος από το αστυνομικό έργο και τους πολίτες και έκανες γιόγκα στο μιναρέ για να περάσει το 4ωρο. Άσε που απαγορευόταν και το ραδιοφωνάκι τότε”.
| Φωτογραφία: Άθα Σκοταρά
“Έζησα την αλλαγή με κεφαλαία γράμματα. Για να τα βλέπουν αυτά οι νεαροί απολιτίκ, γιατί η μη συμμετοχή στα κοινά είναι ό,τι χειρότερο. Θα σας πω την αλλαγή στην αστυνομία. Κατ’ αρχήν άλλαξε το ωράριο, που είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Έπειτα καθιερώθηκαν τα ρεπό. Μέχρι τότε δούλευες 7/7, έπρεπε να είσαι κολλητός του διοικητή για να πάρεις ρεπό. Με είχαν στείλει ένα φεγγάρι και υπηρέτησα για 6 μήνες στη Ραφήνα. Ακόμα κι αν προλάβαινες στις 8 ώρες που δεν δούλευες να έρθεις στην Αθήνα, έπρεπε να πάρεις άδεια από τον διοικητή σου για να απομακρυνθείς από την περιοχή. Μιλάμε για καθεστώς φασιστικό, με δημοκρατικό μανδύα. Αυτά είναι αλλαγές που έγιναν με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Στην πορεία μπήκε και το πενθήμερο”.
Πάντα υπήρχε ένα ποσοστό εντός της Αστυνομίας που αλληθώριζε στην ακροδεξιά.
“Πάντα υπήρχε ένα ποσοστό εντός της Αστυνομίας που αλληθώριζε στην ακροδεξιά. Είναι ένα θέμα και θα πρέπει να το δουν οι κρατούντες”.
“Η αστυνομική βία είναι θέμα νοοτροπίας των κρατούντων. Βεβαίως είναι θέμα της εκάστοτε κυβέρνησης. Δεν ξυπνούν ένα πρωινό οι προϊστάμενοι των ΜΑΤ που κατεβάζουν διμοιρίες σε μια πορεία και δίνουν μια εντολή ‘τσακίστε τους’. Είναι μια γενικότερη γραμμή. Είναι θέμα ιδεολογίας; Πέστε το όπως θέλετε”.
“Η πιο ήπια αστυνομία ήταν από το 1981 μέχρι το 1989, γιατί το ΠΑΣΟΚ, μην κοροϊδευόμαστε, είχε ελάχιστους στο χώρο της Αστυνομίας (οι περισσότεροι ήταν τότε προσκείμενοι στη ΝΔ και παραπέρα) και αυτή η αλλαγή ανάγκασε πολλούς να πειθαρχήσουν περισσότερο στους κανονισμούς. Ο πρώτος υπουργός, ο Γιάννης Σκουλαρίκης, έκανε πάρα πολλή δουλειά. Να φανταστείτε ότι έκανε άτυπη γενική συνέλευση, μάζεψε κατώτερους αστυνομικούς σε ένα κτίριο στην Καισαριανή, πάνω από 1.000 άτομα, ανέβηκε σε ένα γραφείο και ήθελε να ακούσει τις απόψεις των αστυνομικών από κάτω. Εκεί τότε, έβγαλαν τα σώψυχά τους και άτομα που συντριπτικά άνηκαν στη ΝΔ και είπαν τα πράγματα με το όνομά τους. Το ΠΑΣΟΚ έκανε ειλικρινά σοβαρές αλλαγές τότε στο Σώμα”.
Έχουν δημιουργήσει μια σειρά από ομάδες. ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ, ΒΙΑΣ, ΓΙΓΑΣ, δεν ξέρω κι εγώ πώς τις λένε…
“Το νούμερο ένα πρόβλημα που ταλανίζει σήμερα τους περισσότερους αστυνομικούς είναι ότι υπάρχει μια άναρχη κατανομή του προσωπικού. Έχετε δει πολλούς αστυνομικούς στα αστυνομικά τμήματα; Έχω δει αξιωματικούς να κάνουν μεταγωγές κρατουμένων στην Ευελπίδων, γιατί δεν έχουν προσωπικό. Πού είναι το προσωπικό; Έχουν δημιουργήσει μια σειρά από ομάδες. ΟΠΚΕ, ΔΙΑΣ, ΒΙΑΣ, ΓΙΓΑΣ, δεν ξέρω κι εγώ πώς τις λένε… Αυτές οι ομάδες δίνουν αναφορά στο κέντρο, στην Αλεξάνδρας και δεν έχουν καμία επαφή με το τοπικό τμήμα που τους στέλνει να εκτελέσουν υπηρεσία. Δεν γίνεται αστυνόμευση έτσι. Αυτό λειτουργεί πρωτίστως εις βάρος του πολίτη και μετα εις βάρος των λίγων που δουλεύουν στο αστυνομικό τμήμα και είναι στις μυλόπετρες. Ο πολίτης έχει πάντα δίκιο, φορολογούμενος είναι. Ο αστυνομικός όμως που τον δέχεται στο τμήμα δεν μπορεί να ανταποκριθεί, άρα εδώ τι γίνεται;”
| Φωτογραφία: Άθα Σκοταρά
“Έχω κατέβει αρκετές φορές σε πορεία. Μάλιστα πήγα και κατηγορούμενος σαν πρόεδρος των αξιωματικών μαζί με δύο συναδέλφους επί ΠΑΣΟΚ για την κατάληψη που επιχειρήσαμε λέει να κάνουμε στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας στο Σύνταγμα, το 2001. Κάτι που φυσικά δεν είναι αληθές. Ήταν μια μεγαλειώδης πορεία με περισσότερα από 8.000 άτομα. Ζητούσαμε συνάντηση με τον τότε υπουργό, δεν μας δεχόταν και είχαμε κάνει μια καθιστική διαμαρτυρία. Μας είπαν να αδειάσουμε το δρόμο και κάποια στιγμή δεχτήκαμε επίθεση από τους συναδέλφους μας των ΜΑΤ και σκορπίσαμε στα στενάκια γύρω γύρω. Εγώ έφυγα προς τα σκαλάκια της Βουλής. Μόλις έφτασα στα λουλουδάδικα, ερχόταν άλλη διμοιρία με δακρυγόνα, και κατέβηκα προς την Πανεπιστημίου. Κι άλλη διμοιρία, κι άλλα δακρυγόνα εκεί και ούτω καθεξής”.
“Οι περισσότεροι από αυτούς που δουλεύουν στα ΜΑΤ δεν θέλουν να είναι εκεί. Κάποιος όμως πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Ευτυχώς στην καριέρα μου, δεν έτυχε ποτέ να υπηρετήσω στα ΜΑΤ”.
Ευτυχώς στην καριέρα μου, δεν έτυχε ποτέ να υπηρετήσω στα ΜΑΤ
Πώς η λεωφορειοπειρατεία στον Γέρακα το 2004 είχε αίσιο τέλος
15 Δεκεμβρίου 2004. Το πρώτο λεωφορείο της ημέρας για τη γραμμή Μαραθώνας-Αθήνα φτάνει στον Γέρακα. Εκεί, δύο κακοποιοί τραβάνε καλάσνικοφ και κρατούν 37 επιβάτες ομήρους. Ο Θανάσης Κατερινόπουλος είναι στην ομάδα διαπραγματευτών που βρίσκεται σε επιφυλακή εκείνη τη μέρα, και ξεκινά μια διαπραγμάτευση που κρατάει τελικά 19 ώρες.
“Ήμουν ένας από τους βασικούς διαπραγματευτές. Πήγαμε με άλλους δύο στο σημείο για να αρχίσουμε τη διαπραγμάτευση. Ξεκινήσαμε τη συνομιλία γύρω στις 09.00. Η δυσκολία είναι στο πώς ξεκινάει μια τέτοια συνομιλία. Οι Αμερικάνοι λένε να δώσεις το διαπραγματευτικό τηλέφωνο. Ένα βαλιτσάκι με μια ‘γόνδολα’ που την πετάς και την παίρνουν οι κακοποιοί. Αυτά τα βλέπεις μόνο στις ταινίες. Σήμερα με την τεχνολογική εξέλιξη και τα κινητά, αυτό είναι ξεπερασμένο. Στην ουσία ψάχνεις ένα κινητό από κάποιον άνθρωπο εκεί μέσα. Βρέθηκαν 3-4 κινητά, επιχειρήσαμε να μιλήσουμε με κάποια από αυτά, ε, και κάποια στιγμή ένα από αυτά μας πήρε πίσω.
Δεν έχεις περιθώριο να κουβεντιάσεις και πολύ. Λες ποιος είσαι, όνομα, επώνυμο και την ιδιότητά σου. Σε καμία περίπτωση δεν σε βλέπουν, δεν πας να στηθείς απέξω. Ήταν αποκλεισμένος ο χώρος, τα περιπολικά βρίσκονταν σε απόσταση. Εμείς ήμασταν σε ακόμα μεγαλύτερη απόσταση, μέσα σε ειδικό βανάκι. Είχαμε πάρει ιδέες από την Αμερική και το φτιάξαμε εδώ. Ο διαπραγματευτής που θα μιλήσει πρώτος θα συνεχίσει να μιλάει, με κάποιες εναλλαγές στην πορεία. Έτσι ξεκίνησε το πράγμα”.
“Αυτοί στην αρχή ζητούσαν 500.000 ευρώ, αυτοκίνητο για να τους πάει στο αεροδρόμιο και αεροπλάνο για να τους πάει στη Μόσχα. Έλεγαν ότι είναι Ρώσοι, αλλά απεδείχθη ότι ήταν αλβανικής καταγωγής.
Υπάρχουν συγκεκριμένες διαπραγματευτικές τακτικές που δεν μπορώ να αποκαλύψω. Το άγχος είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Εκείνη την ώρα πρέπει να είσαι σε κατάσταση ηρεμίας. Μπορεί ο κόσμος να νομίζει ότι ένας διαπραγματευτής μιλάει, μιλάει, μιλάει. Δεν είναι έτσι. Μιλάει λίγο και ακούει πολύ περισσότερο γιατί όταν ακούς προσεκτικά, διακρίνεις τα συναισθήματα του άλλου μέσα από τη φωνή του. Αυτό σε οδηγεί να κάνεις και τις σωστές ερωτήσεις στην πορεία.
Όταν έχεις μια ομηρία, στην αρχή υπάρχει μια ένταση. Η ένταση είναι κακός σύμβουλος για τους ομηροκράτες, για τους ίδιους τους κακοποιούς. Από πλευράς διαπραγματευτών, η ηρεμία τους πρέπει να χαμηλώσει την ένταση που υπάρχει στο ‘κελί’, δηλαδή στο χώρο που είναι οι όμηροι. Αυτό το πετύχαμε. Έχουμε κάνει ειδική εκπαίδευση.
Όταν βγάλαμε τον πρώτο όμηρο, έναν άνθρωπο γύρω στα 55, που έπρεπε να πάρει κάποια φάρμακα για την καρδιά του, τον ρωτήσαμε αν κρυώνει. Είχε, θυμάμαι, 2 βαθμούς Κελσίου, έκανε διαολεμένο κρύο. Μας λέει, όχι παιδιά, ίσα ίσα, είμαι μια χαρά. Ρωτάμε, καλά, μέσα στο λεωφορείο δεν κάνει κρύο; Όχι, μας απαντάει, δουλεύει το καλοριφέρ. Σε πληροφορώ ότι το λεωφορείο ήταν κουμπότρυπες κυριολεκτικά από τα καλάσνικοφ. Δεν υπήρχαν τζάμια, δεν υπήρχε ουρανός, δεν υπήρχε τίποτα. Τους είπαν τα κεφάλια κάτω κι άρχισαν να ρίχνουν. Δεν ήθελαν να σκοτώσουν. Εμείς είχαμε σηκώσει ελικόπτερο το οποίο έβλεπε πεντακάθαρα μέσα στο ‘κελί’. Η ένταση όμως που είχαν όλοι μέσα ήταν τέτοια που κανείς από όσους ρωτήσαμε μετά δεν μας είπε ότι κρυώνει”.
Τα πόδια μου πονάνε ακόμα από τις κλωτσιές που έφαγα στην προσπάθεια να τους προστατεύσω.
“H ομηρία ξεκίνησε στις 06.00, εμείς αρχίσαμε τη διαπραγμάτευση στις 09.00, και η τελευταία όμηρος, η γυναίκα με την οποία συνομιλούσαμε (μια κοπέλα που δούλευε σταθμάρχης στη Μαυρομματαίων και την έβαλαν ως ενδιάμεση) βγήκε μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της επόμενης μέρας. Αμέσως μετά αυτοί ταμπουρώθηκαν. Τα ΕΚΑΜ ήθελαν να κάνουν ντου, αλλά εμείς αντιδράσαμε, γιατί θα είχαμε νεκρούς. Δεν μπορείς να ακυρώνεις έτσι μια δουλειά. Όταν έχεις βγάλει 37 σώους, είναι θέμα γοήτρου να βγάλεις και τους άλλους 2. Τελικά βγήκαν κατά τις 03.30, παραδόθηκαν με ψηλά τα χέρια. Εμείς τους παραλάβαμε από την πόρτα κι όταν τους πήγαμε σε μια απόσταση 150 μέτρων για να μπουν στην κλούβα, οι καλοί συνάδελφοι είχαν δυστυχώς επιτρέψει να μαζευτούν εκεί αρκετοί πολίτες που φυσικά μας την έπεσαν. Τα πόδια μου πονάνε ακόμα από τις κλωτσιές που έφαγα στην προσπάθεια να τους προστατεύσω. Έτσι έπρεπε”.
“Η κούραση βγαίνει μόνο όταν τελειώνει όλο αυτό και μαζεύεσαι στο σπίτι σου”.
“Στην περίπτωση του Σορίν Ματέι, δεν υπήρχε κανένα πλάνο. Δεν υπήρχαν διαπραγματευτές τότε. Η πρώτη ομάδα διαπραγματευτών στην Ελλάδα δημιουργήθηκε μετά την υπόθεση Σορίν Ματέι, το 1999. Ανήκω στην πρώτη ομάδα που εκπαιδεύτηκε, ήμασταν δέκα άτομα. Μάλιστα ο ένας εγκατέλειψε, γιατί εκ χαρακτήρος δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει”.
reader.gr
