Όταν τον περασµένο Ιούνιο ο Θανάσης Γιαννακόπουλος βίωσε την απώλεια και του δεύτερου αδελφού του, του Παύλου, το πλήγµα του ήταν µεγάλο. «Εφυγε ο Παύλος, έφυγε το στήριγµά µου.
Πόσο θα αντέξω, βρε ∆ηµήτρη;» διερωτήθηκε τότε, στρέφοντας το βλέµµα του προς τον γιο του Παύλου και ενώ τον είχαν πνίξει οι λυγµοί. Ο πιο αγαπητός, ίσως, παράγοντας που πέρασε ποτέ από την ελληνικό αθλητισµό, ένας αυθόρµητος, ειλικρινής, αυθεντικός άνθρωπος και γνήσιος Παναθηναϊκός, είχε στενούς δεσµούς µε φανατικούς Ολυµπιακούς, έστω κι αν δήλωνε σε κάθε τόνο και µε κάθε ευκαιρία ότι «εγώ πρώτα είµαι αντιΟλυµπιακός και µετά Παναθηναϊκός». Πρόσφερε πολλά στην αγαπηµένη του οµάδα, στο µπάσκετ και στον Ερασιτέχνη, πρόσφερε επίσης και αξέχαστες ιστορίες, πέρα από τις ευρέως διαδεδοµένες που έχουν κατά κόρον αναπαραχθεί, όπως τα ευρώ που πέταξε στο πρόσωπο του προέδρου της Euroleague, Ζόρντι Μπερτοµέου, εκφράζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την αγανάκτησή του για τη διαιτησία του Αρτεάγα στον (νικηφόρο για την οµάδα του) τελικό µε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο Βερολίνο το 2009.
Ο Σέρβος θα τον έσκαγε
Το πάθος των αδελφών Γιαννακόπουλων για µεταγραφές «αεροδροµίου» ήταν γνωστό και πολλάκις εµπράκτως αποδεδειγµένο. Μια φορά, σε µια σηµαντική σύσκεψη στον ΕΣΑΚΕ, µπήκε στα γραφεία φουριόζος και εµφανώς αναστατωµένος. «Θα µε σκάσει ο Σέρβος, θα µε σκάσει µε αυτά που κάνει κάποιες φορές» άρχισε να λέει. Κληθείς να δώσει περισσότερες εξηγήσεις για το τι του έκανε ο Οµπράντοβιτς, καθώς άπαντες αντελήφθησαν ποιον εννοούσε, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος έβγαλε από την τσέπη ένα λευκό διπλωµένο χαρτί και είπε: «Εδώ, ρε, έχω την υπογραφή ενός Αµερικανού που καρφώνει από το κέντρο. Θα προκαλέσει πάταγο, αλλά εκείνος δεν τον θέλει». Κανείς δεν έµαθε ποιανού Αµερικανού άσου είχε την υπογραφή -έµεινε στο τσαλακωµένο χαρτί-, πάντως εκείνο το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός δεν είχε πραγµατοποιήσει µεταγραφή… αεροδροµίου.
Η πηγαία του απλότητα ξεπερνούσε κάθε φαντασία για έναν άνθρωπο που διοικούσε µε την οικογένειά του µία οικονοµική αυτοκρατορία. Πέρα από έναν… τυπικά προβλεπόµενο συνοδό, τον Κώστα Χουλιάρα, ήθελε πάντα να οδηγεί ο ίδιος. Και αν κάποιοι συµπέραιναν ότι ο συνοδός ήταν «µπράβος», ο Θανάσης εξοργιζόταν: «∆εν φοβηθήκαµε ποτέ, γιατί µια ζωή προσπαθούσαµε να κάνουµε µόνο φίλους. Μπράβους έχουν εκείνοι που τους έχουν ανάγκη – κι εµείς δεν τους έχουµε». Το 2002, στο περιθώριο του αξέχαστου φάιναλ φορ της Μπολόνια, φεύγοντας από µια εκδήλωση, αποχωρούσαν ταυτόχρονα και κάποιοι δηµοσιογράφοι.
«Ελάτε ρε, θα πάµε µαζί» τους είπε, δείχνοντας το αυτοκίνητο που είχε για τις µετακινήσεις του. «∆εν µένουµε στο ίδιο ξενοδοχείο, κύριε Θανάση» του αποκρίθηκαν εκείνοι, ευχαριστώντας τον ευγενικά. «Τι σηµασία έχει, ρε; Εγώ θα σας πάω, πού να ψάχνετε για ταξί µεσηµεριάτικα;» ήταν η απάντησή του, ενηµερώνοντας τον Ιταλό της διοργάνωσης που είχε αναλάβει τις µετακινήσεις των επισήµων ότι θα περνούσαν και… από µερικά ξενοδοχεία ακόµα. Σε εκείνο το φάιναλ φορ τα δικαιώµατα για την Ελλάδα είχε το TV Magic, του Σωκράτη Κόκκαλη.
Ο κόσµος του Παναθηναϊκού είχε ξεσηκωθεί και ζητούσε αλλαγή, η οποία όχι µόνο δεν έγινε, αλλά υπήρξε και µια αψεγάδιαστη και άκρως επαγγελµατική περιγραφή των αγώνων, που δεν πέρασε απαρατήρητη. Ο Θανάσης, έχοντας µάθει από την Αθήνα ότι όλα ήταν άψογα, έσπευσε στον περιγραφέα, τον αγκάλιασε και του είπε: «Σε ευχαριστούµε πολύ, είσαι πολύ µεγάλος, να ’σαι καλά». Τα είπε και δηµόσια, γιατί έτσι ήταν ο χαρακτήρας του.
Η χαμένη ψήφος
Οταν διεκδίκησε την προεδρία του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, περίµενε να λάβει το απόλυτο (316) των ψηφισάντων. Οταν άκουσε ότι έλαβε 315 ψήφους, κόντεψε να… τρελαθεί. ∆εν το χωρούσε ο νους του ότι υπήρξε άνθρωπος που δεν τον τίµησε. Μέχρι που ο αδελφός του, Κώστας, δεν συγκράτησε τα γέλια του. Είχε πάει στις εκλογές µόνο και µόνο για να του κάνει αυτό το… χουνέρι.
ethnos.gr
