Το πολυπόθητο πράσινο φως για την ολοκλήρωση του αυτοκινητόδρομου Ε65 με την κατασκευή του τμήματος Λαμία – Ξυνιάδα άναψε και σε δύο χρόνια το κομμάτι αυτό του δρόμου θα έχει ολοκληρωθεί. Παρακάμπτοντας το “σημείο αναφοράς” της σημερινής διαδρομής.
Την Αγία Αικατερίνη. Το μικρό εκκλησάκι, στο 20ο χιλιόμετρο, λίγο πριν τις στροφές του Δομοκού, που λειτουργεί ως προσκυνητάρι για τους ταξιδιώτες. Άνθρωποι που σταματούν για λίγη ξεκούραση, για ένα κερί, μια προσευχή αλλά και για ένα γλυκό ή λίγο χαλβά από τη… “βλάχα”.
Τη γυναίκα που για 30 χρόνια υποδέχεται τους οδηγούς στο μαγαζάκι έξω από την εκκλησία. Λίγο πριν το “τέλος εποχής” ας δούμε την ιστορία της Αγίας Αικατερίνης και της κυρίας Βούλας, γνωστής και ως “Βλάχα”.
Αγία Αικατερίνη Δομοκού, το εκκλησάκι των ταξιδιωτών…
“Η πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εν ειρήνη,
με βέβαιο συνοδηγό την Αγία Αικατερίνη.”
Το γραφικότατο ξωκλήσι της Αγίας Αικατερίνης, στη σημερινή του μορφή, αντικατέστησε κατά τα χρόνια του Μεσοπολέμου -δεκαετία του ’30- τα μικρά εικονίσματα (προσκυνητάρια) που χτίστηκαν από οδηγούς δίπλα στο δρόμο, μετά τα συχνά και πολλά ατυχήματα που συνέβαιναν, καθώς ο δρόμος ήταν στενός και τραχύς.
Στα χρόνια του Μεσοπολέμου ο δρόμος Λαμίας – Δομοκού ήταν στενός, με κλειστές και επικίνδυνες στροφές, που με το χιόνια του χειμώνα πάγωνε και δημιουργούσε πολλά αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Θυμίζουμε ότι αυτός ήταν και ο μοναδικός εθνικός δρόμος Αθηνών – Λαμίας – Λάρισας – Θεσσαλονίκης.
Τα Ι.Χ. αυτοκίνητα, στα χρόνια εκείνα ήταν λίγα, ενώ τα φορτηγά κυρίως και μετά τα λεωφορεία διέτρεχαν συχνά την επικίνδυνη αυτή διαδρομή.
Οι οδηγοί αυτών, που είχαν ζήσει αρκετά περιστατικά με δυστυχήματα (από ελαφρά μέχρι θανατηφόρα) και γέμισαν τους δρόμους με εικονίσματα (μικρά προσκυνητάρια) αποφάσισαν να γίνει ένα μεγαλύτερο προσκυνητάρι στη θέση αυτή, στη μνήμη της Αγίας Αικατερίνης.
Δεν είναι γνωστά ονόματα των πολλών οδηγών που συνεισέφεραν για το έργο αυτό.
Πριν γίνει διαπλάτυνση του δρόμου και εκτελεστούν κάποια έργα σχετικής βελτίωσης της χάραξης σε δύσκολα σημεία όλοι οι οδηγοί, τις παλιότερες δεκαετίες, σταματούσαν στην Αγία Αικατερίνη για ν’ανάψουν ένα κεράκι, να πιουν κρύο νερό από την κρήνη και να ευχηθούν “καλό ταξίδι”.
Μάλιστα δίπλα έγινε και το αναψυκτήριο για να δροσιστούν ή να πιουν έναν καφέ…
Το προσκυνητάρι της Αγίας Αικατερίνης (βρίσκεται στο 20όχλμ. του δρόμου Λαμίας-Δομοκού) ανήκε πάντα στη Μονή Αντίνιτσας.
Όμως το κακό, έχει πάντα τους υπηρέτες του. Τη νύχτα (ώρα 4 π.μ.) από τις 19 προς την 20ή Φεβρουαρίου 2012, πυρκαγιά από άγνωστη αιτία (από κερί, καντήλι ή κάτι άλλο, όπως ανακοινώθηκε), κατέστρεψε το εκκλησάκι ολοσχερώς (και μαζί το διπλανό κατάστημα με τα ζαχαρώδη προϊόντα). Ευτυχώς η εικόνα της Αγίας Αικατερίνης διασώθηκε. Η ανακατασκευή του ξεκίνησε αμέσως με πρωτοβουλία του Πανοσιωτάτου Αρχιμανδρίτου Αγαθονίκου και σύντομα αποδόθηκε στους διερχόμενους πιστούς χριστιανούς.
30 ολόκληρα χρόνια. Βρέξει χιονίσει πάντα εδώ…. Τι εξομολογείται η κυρία Βούλα, η “Βλάχα” της Αγίας Αικατερίνης
«Ποτέ δεν έχω μιλήσει για τη ζωή μας εδώ, λέει η ίδια μιλώντας στην Λέλα Κατεχάκη και το trikalanews. Ο νέος δρόμος έρχεται. Εμάς μας πήραν τα χρόνια και ήρθε η ώρα να πάμε σπίτι μας» λέει η κυρία Βούλα (Παρασκευή) Σγούρου, χήρα του ιδιοκτήτη και εμπνευστή της δημιουργίας των καταστημάτων, Γιώργου Σγούρου, από το Γαρδίκι Ασπροποτάμου ν. Τρικάλων και συνεχίζει, λέγοντας με καμάρι και υπερηφάνεια:
«Σχεδόν 30 ολόκληρα χρόνια εδώ. Βρέξει, χιονίσει. Μεγαλώσαμε και γεράσαμε, δουλεύοντας έξω. Πολύ δύσκολα χρόνια, γιατί το σπίτι μας δεν ήταν κοντά. Είναι στα Τρίκαλα. Με αυτή τη δουλειά, σπουδάσαμε με τον άντρα μου, τα παιδιά μας. Κοιτάζαμε τη δουλειά χωρίς να σκεφτόμασταν τις δυσκολίες που υπήρχαν εδώ πάνω, τότε. Ένα σπίτι παλιό, εδώ δίπλα μας έδωσαν όταν νοικιάσαμε το χώρο. Εδώ μεγάλωσα τα τρία παιδιά μου. Ο γιός μου είναι γιατρός, η μια μου κόρη, δικηγόρος, η άλλη, καθηγήτρια φιλόλογος. Είναι παντρεμένα. Έχω εγγόνια».
Ο σύζυγος της κ. Βούλας, άνοιξε το πρώτο υπαίθριο μαγαζάκι που πουλούσε κασέτες με παραδοσιακά τραγούδια στους περαστικούς οδηγούς και σταδιακά πρόσθεσε ζαχαρώδη και παραδοσιακά προϊόντα, καθώς και φαρσαλινό χαλβά, αναπτύσσοντας σιγά-σιγά, ένα μικρό παραδοσιακό «εμπορικό κέντρο» πάνω στο βουνό. Μέσα στα χιόνια, στους παγετούς και κυρίως στην ομίχλη που καλύπτει το σημείο, τους περισσότερους μήνες του χρόνου.
« Ήρθα νέα εδώ πάνω, δεν λέω ότι δεν ζορίστηκα, αλλά δεν φοβόταν τότε να δουλέψουν οι νέοι. Ήταν αλλιώς τα πράγματα. Τώρα η δουλειά δεν είναι όπως παλιά. Δεν πειράζει. Περάσαμε καλά χρόνια. Ο κόσμος σταματούσε γιατί του άρεσε αυτό το μέρος. Οι Αθηναίοι ξετρελαίνονταν. Τώρα ο κόσμος θέλει να ψωνίσει αλλά δεν έχει λεφτά. Άλλαξε και η ψυχολογία του κόσμου. Δεν βλέπει τις ομορφιές δίπλα του. Τα ωραία χρόνια πέρασαν και έκλεισαν τις καρδιές των ανθρώπων».
Mε πληροφορίες από το trikalanews και το blog Ιτέα Καρδίτσας
