Η Νότια Αφρική σαν χώρα έχει να θυμάται δεκαετίες ολόκληρες κατοχής και καταπίεσης, κυρίως των γηγενών αφρικανικών πληθυσμών. Από το πέρασμα της Ολλανδικής κυριαρχίας τον 18ο αιώνα και τα σκλαβοπάζαρα των λευκών αποικιοκρατών μέχρι και την βρετανική κατοχή, οι Νοτιοαφρικάνοι έχουν ζήσει στο πετσί τους δεκάδες νόμους φυλετικού διαχωρισμού.
Ο πρώτος νόμος του Απαρτχάιντ (η ονομασία του καθεστώτος στη Νότιο Αφρική που διαχώριζε φυλετικά των πληθυσμό της χώρας) θεσμοθετήθηκε το 1949 και αφορούσε την απαγόρευση των μεικτών γάμων ενώ επεκτάθηκε το 1950 στο νόμο «περί ανηθικότητας». Η συγκεκριμένη νομολογία απαγόρευε στους πολίτες της χώρας να αναζητήσουν ερωτικό σύντροφο ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικού χρώματος.
Αν διαβάσει κάποιος πίσω από τις λέξεις αυτών των βάρβαρων πρακτικών τότε μπορεί να φανταστεί τι αντιμετώπιζαν οι κοινότητες των ομοφυλόφιλων, των «φτωχοδιαβόλων», των παράνομων και των «απείθαρχων». Η ιστορία του Καναδού ψυχίατρου, Όμπρει Λέβιν, γνωστού και ως «δόκτωρ Σοκ», ο οποίος πραγματοποιούσε για χρόνια πειράματα ώστε να «θεραπεύσει» τους στρατιώτες αλλά και πολίτες από την ομοφυλοφιλία, σοκάρουν ακόμα και τώρα. Άλλωστε μέχρι και το 2010 ο Λέβιν ασκούσε κανονικά το επάγγελμα του θεραπευτή στην πατρίδα του ενώ συνεργαζόταν και με το πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι…
Όταν η ομοφυλοφιλία θεωρείται επισήμως αρρώστια
Το 1950 μπορεί να θεωρηθεί και χρονιά (αρνητικό) ορόσημο για τη χώρα μιας και θεσπίστηκε ο νόμος περί «καταγραφής του πληθυσμού». Αυτό πρακτικά σήμαινε πως οι κάτοικοι χωρίστηκαν με βάση τον τόπο καταγωγής τους, το κοινωνικοοικονομικό τους στάτους και τον πολιτισμικό τρόπο ζωής τους σε: Μαύρους, Λευκούς, «Έγχρωμους» και Ινδιάνους.
Αυτός ο νόμος αποτελεί ορόσημο γιατί μέσω του διαχωρισμού και των κριτηρίων τους οριοθετήθηκαν και ποιες είναι οι υποκατηγορίες κοινωνικών ομάδων που χρήζουν «επίβλεψης» και «σωφρονισμού».
Το φρικιαστικό «ερευνητικό έργο» του Καναδού ψυχιάτρου Όμπρει Λέβιν ξεκίνησε το 1971 και τελείωσε μετά από αγώνα ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ανθρώπων αλλά και των κινημάτων κατά του Απαρτχάιντ συνολικά, το 1989. Εκείνη την περίοδο η ομοφυλοφιλία θεωρούταν από το κράτος ως «αρρώστια». Ο Λέβιν εργαζόταν στον στρατό της χώρας κατέχοντας μάλιστα τον βαθμό του συνταγματάρχη.
Το φαινόμενο των ομόφυλων ζευγαριών εντός του στρατού είχε θορυβήσει τις αρχές καθώς ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το μοτίβο που είχε στο μυαλό του το καθεστώς για «την καθαρή φυλή των λευκών ανθρώπων οι οποίοι δεν θα μολύνονταν από τις συνήθειες και τις “αρρώστιες” των μαύρων». Ξεχνούσαν ωστόσο πως πολλοί από αυτούς που υπέμειναν τα βασανιστήρια του Λέβιν ήταν και λευκοί…
Τα ηλεκτροσόκ και η υποχρεωτική αλλαγή φύλλου
Ο «δόκτωρ Σοκ» πραγματοποιούσε ένα πείραμα. Στο πείραμα οι ομοφυλόφιλοι στρατιώτες υποβάλλονταν σε ηλεκτροσόκ προκειμένου να «θεραπευτούν». Τους έδειχναν ασπρόμαυρες γυμνές φωτογραφίες ανδρών και αν παρουσίαζαν την οποιαδήποτε μορφή σεξουαλικής ανταπόκρισης, τους έκαναν ηλεκτροσόκ με αυξανόμενη τάση. Τα βασανιστήρια σταματούσαν μόνο όταν τους παρακαλούσαν για έλεος.
Στη συνέχεια έδειχναν στα «πειραματόζωα» έγχρωμες φωτογραφίες γυμνών γυναικών για να τους προκαλέσουν διέγερση. Στο πρόγραμμα «θεραπείας» υποβάλλονταν με τη βία και πολίτες που ήταν εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά ή γυναίκες με παραβατική συμπεριφορά. Γενικά οι απείθαρχοι έπρεπε να πειθαρχήσουν με κάθε κόστος. Το πείραμα όπως ήταν λογικό και επόμενο απέτυχε παταγωδώς. Ο Λέβιν και το καθεστώς δεν πτοήθηκαν. Αντιθέτως άρχισαν να χρησιμοποιούν ακόμα πιο ακραίες και βάρβαρες μεθόδους.
Περίπου 900 ομοφυλόφιλοι από 16 έως 24 ετών υποβλήθηκαν σε εγχειρίσεις αλλαγής φύλου χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Στους ανθρώπους αυτούς το Απαρτχαιντ ήθελε να τους δώσει νέες αμόλυντες «ταυτότητες» ενώ μέρος της «συμφωνίας» ήταν πως η νέα τους ζωή θα ξεκινούσε από την αρχή και μακριά από τους δικούς τους ανθρώπους.
Οι υποχρεωτικές επεμβάσεις αλλαγής φύλλου όμως ήταν επώδυνες και πολλοί έχασαν την ζωή τους. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτές οι επεμβάσεις δεν ολοκληρώνονταν αφήνοντας τους ανθρώπους σε τραγική κατάσταση μιας και η παλιά τους «ταυτότητα» είχε αφαιρεθεί ενώ η καινούρια ήταν μισοτελειωμένη. Οι νεαροί προέρχονταν από τα κατώτερα στρώματα της νοτιοαφρικανικής κοινωνίας και ως εκ τούτου δεν είχαν τους πόρους ώστε να ανταπεξέλθουν οικονομικά στις ορμόνες που έπρεπε να παίρνουν για να ολοκληρωθεί η μεταμόρφωση τους σε γυναίκες. Αργότερα, ο γιατρός δήλωσε πως όσοι συμμετείχαν στο πείραμα ήταν εθελοντές…
Σαν άλλος Ναζί, ο Λέβιν συνέχισε ανενόχλητος
Παρά τα φρικιαστικά πειράματα και τις απάνθρωπες πρακτικές που εφάρμοζε πάνω σε ανθρώπους, ο Όμπρει Λέβιν, γύρισε ανενόχλητος στην πατρίδα του και για κάτι παραπάνω από δύο δεκαετίες έδινε τις ιατρικές του συμβουλές σε πανεπιστήμια του Καναδά. Τον καλούσαν ακόμα και σε δικαστήρια ως πραγματογνώμονα για να παρέχει τις επιστημονικές τους γνώσεις.
Η περίπτωση του Λέβιν προσομοιάζει με εκείνες υψηλόβαθμων στελεχών των Ναζί οι οποίοι έφυγαν από τη Γερμανία μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου και βρήκαν καταφύγιο σε διάφορες χώρες της υφηλίου ξεπλένοντας το παρελθόν και χωρίς ποτέ, ουσιαστικά, να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους.
Το 2010 ο Λέβιν κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση… ανδρών ασθενών του. Μάλιστα τους εκβίαζε καθώς οι περισσότεροι από τους καταγγέλλοντες ήταν φυλακισμένοι και φοβόντουσαν πως εάν μιλούσαν για τις… προτάσεις του Λέβιν εκείνος, με την εξουσία που είχε, θα έγραφε άσχημες αναφορές και το μέλλον τους στη φυλακή θα γινόταν ακόμα πιο δύσκολο.
Εν τέλει στη δίκη του το 2012, ένα από τα θύματά του έδειξε ένα βίντεο που αποδείκνυε την ενοχή του. Με αυτά τα στοιχεία καταδικάστηκε σε 5ετή κάθειρξη. Αρχικά, πλήρωσε εγγύηση και έμεινε ελεύθερος αλλά το 2014 το Εφετείο τον κάλεσε να εκτίσει την ποινή του. Αποφυλακίστηκε όμως μετά από ενάμιση χρόνο σε ηλικία 76 ετών και με προϋπόθεση να μείνει μακριά από τα θύματα και τις οικογένειές τους ενώ κλήθηκε να παρακολουθεί πρόγραμμα για την θεραπεία της παραβατικής του συμπεριφοράς.
Πρακτικά λοιπόν ο «δόκτωρ Σοκ» δεν τιμωρήθηκε πότε για τα εγκλήματα που διέπραξε καθ’ όλη την «καριέρα» του ως ψυχίατρος.
