Ο Παναγιώτης Γιαννάκης πέρασε στην μπασκετική αιωνιότητα με την είσοδό του στο Hall of Fame της FIBA, εκφωνώντας έναν συγκινητικό λόγο, γεμάτο αναμνήσεις και… Καβάφη
Ο «Δράκος» τιμήθηκε με την ύψιστη τιμή που μπορεί να αποδοθεί σε έναν άνθρωπο του μπάσκετ, αποτελώντας πλέον μέλος του Hall of Fame της FIBA με την κλάση του 2021 στην οποία ανήκουν επίσης οι Στιβ Νας, Σάσα Βολκόφ και Γιούρι Ζντοβτς.
Σε μία τελετή που, λόγω των ιδιαίτερων στιγμών εν μέσω covid έγινε εξ αποστάσεως, ο Παναγιώτης Γιαννάκης εκφώνησε συγκινημένος έναν συγκλονιστικό λόγο, μιλώντας για το δικό του ταξίδι στο φεγγάρι…
«Συγχαρητήρια σε όλους… Σε αυτή την ξεχωριστή στιγμή που λαμβάνω την ύψιστη τιμή με την είσοδό μου στο Basketball Hall of Fame της FIBA, αισθάνομαι ξανά νέος… Επιστρέφω στην εποχή που ήμουν 12 χρονών, φοράω ξανά το σορτσάκι μου και φεύγω κρυφά από το πατρικό μου στη Νίκαια! Με τη μαμά μου να φωνάζει «Νότη! Νότη!» όπως συνήθιζε να με φωνάζει. Με έψαχνε παντού όμως με έβρισκε πάντα στο ίδιο μέρος.
Αγάπησα το παιχνίδι του μπάσκετ. Έβλεπα τα μεγαλύτερα παιδιά της γειτονιάς να παίζουν στους δρόμους και ζήλευα. Ήταν ο φίλος μου ο Γιώργος, που μου αγόρασε μια φθηνή μπάλα και έφτιαξε μια μπασκέτα έξω από τον κήπο της μητέρας μου. Κάποιες φορές μάλιστα έσπαγα πράγματα στον κήπο και με κυνηγούσε!
Όταν υπέγραψα στον Ιωνικό Νικαίας το 1971, ήμουν τυχερός που έπεσα στα χέρια του Βύρωνα Κρίθαρη, του πρώτου προπονητή μου που έγινε μέντορας και δεύτερος πατέρας μου. Υπέγραψα στον Ιωνικό κρυφά από τη μητέρα μου διότι ο πατέρας μου δεν θα ήθελε να παίξω…
Κάπως έτσι άρχισε το ταξίδι μου στο φεγγάρι! Ένα παιδί που ζούσε το όνειρό του. Αυτό το ταξίδι μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους, να διευρύνω τους ορίζοντές μου, να γνωρίσω τον κόσμο, να κάνω υπέροχους φίλους… Δίχως υπερβολή, στα δικά μου μάτια ήταν ένα ταξίδι στο φεγγάρι! Ένα αναπάντεχο και συναρπαστικό ταξίδι. Αυτό που έγραψε κάποτε ο Έλληνας ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης, ότι δηλαδή «αυτό που έχει σημασία είναι το ταξίδι στην Ιθάκη και όχι ο προορισμός».
Νιώθω τυχερός και ευλογημένος που πέτυχα και τα δυο. Για την ακρίβεια, το πέτυχα μαζί με τους συμπαίκτες και τους προπονητές μου. Με τους αντιπάλους μου, που με βοήθησαν να βελτιωθώ. Με τους ανθρώπους που με στήριξαν, με την οικογένειά μου, με την Ευγενία τη σύζυγό μου, με τα παιδιά μου που τα αγαπώ τόσο πολύ… Και φυσικά με τους φίλους μου.
Υπηρετώ το μπάσκετ εδώ και μισό αιώνα. Το δικό μου Ιωβηλαίο των 50 χρόνων συμπίπτει με την είσοδό μου στο Hall of Fame! Αυτή τη στιγμή περνούν από μπροστά μου όλες οι μπασκετικές αναμνήσεις μου σαν φιλμ ασπρόμαυρης ταινίας. Μοναδικές και απίθανες στιγμές που κουβαλώ στη ψυχή μου σαν θησαυρό. Σαν νέκταρ που είχα την ευλογία να πιω. Ο Ιωνικός Νικαίας, ο Άρης, η ομάδα που άλλαξε το μπάσκετ στην Ελλάδα, ο Πανιώνιος, ο Παναθηναϊκός, η αγαπημένη μου Εθνική ομάδα. Έπειτα σαν προπονητής… Στον Πανιώνιο, το Μαρούσι, τον Ολυμπιακό, τη Λιμόζ, τον Άρη, την εθνική ομάδα της Κίνας και φυσικά την Εθνική Ελλάδας.
Ο ήχος της μπάλας που σκάει στο παρκέ είναι σαν μουσική στα αυτιά μου… Οι νίκες μοιάζουν με μελωδικές νότες, οι ήττες ισορροπούν τα συναισθήματα. Συχνά λέω πως στη ψυχή κάθε ανθρώπου υπάρχει ένα μικρό ανθρωπάκι που σου λέει να κάνεις το αντίθετο από αυτό που πρέπει. Να μην προπονηθείς σκληρά, να αφήσεις κάτι για αύριο, να κάνεις λιγότερες κάμψεις… Αυτή η φωνή στο κεφάλι σου είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος. Νιώθω χαρούμενος που απέφυγα αυτές τις φωνές!
Από το 1971 ως το 2021… Μια ζωή… Ένα νεαρό και ανήσυχο παιδί τότε… Ένας περήφανος παππούς του Φίλιππου σήμερα… Ένα πράγμα έχει μείνει ίδιο… Η αγάπη μου για το μπάσκετ. Θέλω να ευχαριστήσω για αυτή την τιμή που με δεσμεύει να συνεχίσω να μάχομαι για να φυλάω τις δικές μου Θερμοπύλες. Το μπάσκετ».
