Τα χρόνια θα κυλάνε, οι άνθρωποι αλλάζουν μα πάντα, κάποιο απομεινάρι των περασμένων θα μας φέρνει κοντά σ’ αυτά που πέρασαν για να τα συγγενεύει μ’ αυτά που έρχονται….
Την εικόνα της πόλης ομόρφυναν σήμερα μικρά κοριτσάκια, ντυμένα στα καλά τους φορέματα. Με τα καλαθάκια στα χέρια και τη μαμά να τα πηγαινοφέρνει σε συγγενείς και φίλους. Πως ήταν όμως οι Λαζαρίνες δεκαετίες πριν; Τότε που τα καλαθάκια των κοριτσιών δεν στολίζονταν στο ανθοπωλείο, τότε που το “καλό” φουστάνι και τα παπούτσια περίμεναν υπομονετικά στη ντουλάπα μέχρι τη νύχτα της Λαμπρής;
Στα χωριά μας, την παραμονή του Σαββάτου του Λαζάρου τα κορίτσια ξεχύνονταν σε αυλές και σε χωράφια για να μαζέψουν λουλούδια. Περίτεχνα με κλωστή στόλιζαν με αγριολούλουδα το καλαθάκι τους και όταν το ετοίμαζαν, έπαιρναν με τη σειρά τα σπίτια για να τραγουδήσουν τον Λάζαρο και δέχονταν ως φιλοδώρημα αυγά, καρύδια ή χρήματα.
Αγερμοί παιδιών το Σάββατο του Λαζάρου στο Καπαρέλι Θηβών, 1970
Συλλογή: Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης
Κινηματογραφικό Αρχείο του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών
Τραγούδι: Τα κάλαντα κατέγραψε η Δόμνα Σαμίου στο Ακραίφνιο Βοιωτίας, το 1972
Πού ’σαι Λάζαρε,
πού είναι η φωνή σου,
που σε γύρευε
η μάνα κι η αδερφή σου.
Ήμουνα στη γη,
στη γη βαθιά χωμένος
κι από τους εχθρούς,
εχθρούς βαλαντωμένος.
Bάγια, βάγια των Bαγιών
τρώνε ψάρια, τον κολιόν
και την άλλη Kυριακή
ψήνουν το παχύ τ’ αρνί
