«Η Ελλάδα παραμένει στη 2η κατηγορία. Η κυβέρνηση κατέβαλε αυξημένες προσπάθειες μέσω της θέσπισης επίσημων διαδικασιών για τον εθνικό μηχανισμό αναφοράς και τον έλεγχο και την καταδίκη περισσότερων διακινητών. Ωστόσο, η κυβέρνηση δεν πληρούσε τα ελάχιστα κριτήρια σε ορισμένα σημεία κλειδιά», σημειώνει η έκθεση, καταγράφοντας ορισμένες συστημικές αδυναμίες, οι οποίες σχετίζονται με την απουσία προληπτικών μηχανισμών και τον τρόπο λειτουργίας των δικαστικών διαδικασιών.
«Η κυβέρνηση δεν είχε προληπτικές προσπάθειες ταυτοποίησης, ιδίως για την καταναγκαστική εργασία και τα ασυνόδευτα παιδιά, ενώ η εξειδικευμένη υποστήριξη για τα θύματα παρέμεινε ανεπαρκής ή απρόσιτη. Οι δικαστικές διαδικασίες συχνά διήρκεσαν από δύο έως έξι χρόνια και δεν περιλάμβαναν προσεγγίσεις επικεντρωμένες στα θύματα, εμποδίζοντας τη συνεργασία των θυμάτων και των βασικών μαρτύρων», σύμφωνα με την έκθεση.
Στις συστάσεις που γίνονται, η έκθεση επισημαίνει ότι πρέπει να γίνουν πιο εντατικοί έλεγχοι για την καταδίκη των διακινητών και των αξιωματούχων που εμπλέκονται, να αυξηθούν οι προσπάθειες για την αναγνώριση αλλά και την υποστήριξη των θυμάτων διακίνησης και να υπάρξει παροχή εξειδικευμένης εκπαίδευσης σε δικαστές και αστυνομικούς.
Επιπλέον, ζητά θεσμοθέτηση επίσημων διαδικασιών για τον εθνικό μηχανισμό αναφοράς, υιοθέτηση πρακτικών προστασίας μαρτύρων, πιο συστηματική συλλογή δεδομένων και την υιοθέτηση μιας εθνικής στρατηγικής για την καταπολέμηση της διακίνησης ανθρώπων.
Στην έκθεση επίσης γίνεται ειδική αναφορά στην αύξηση του αριθμού των ασυνόδευτων ανηλίκων μεταναστών που οφείλεται στην προσφυγική κρίση, καθώς επισημαίνεται ότι πρόκειται για μια δημογραφική ομάδα που είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στην εκμετάλλευση.
