Μπορεί η Donna Summer να μην έμαθε ποτέ κατά που πέφτει η Σπερχειάδα, η Σπερχειάδα όμως ήταν ίσως η μεγαλύτερη Disco Queen – κωμόπολη σε όλη την επικράτεια!!! Δεν το ήξερες; ‘Ακου λοιπόν να δεις…
Γυρίζουμε τον χρόνο πίσω. Κάνουμε στάση στο νοσταλγικό έτος 1979. Την εποχή, που η ελληνική κοινωνία μπαίνοντας στην δεκαετία του ’80 ζει κοσμογονικές αλλαγές που θα γραφτούν με ανεξίτηλο μελάνι στην ιστορία και τις αναμνήσεις των μεγαλύτερων…
Ένα όμορφο εντυπωσιακό κορίτσι από τη Σπερχειάδα, με μακριά μαύρα μαλλιά και φωνή που τα «σπάει», μπαίνει με φόρα στα ερτζιανά και κάνει όλη την Ελλάδα να χοροπηδάει στους ρυθμούς της Ντισκοτέκ… Της παλιάς ντισκοτέκ!
Η Ελπίδα Καραγιαννοπούλου, η διαχρονικά αγαπημένη μας Ελπίδα, είναι το κορίτσι από τη Σπερχειάδα, που «συστήνει» την ντίσκο, όχι στους «καρεκλάδες» που ήδη την έπαιζαν στα δάχτυλα αλλά και στις γιαγιάδες, τους παππούδες, τα μωρά. Όλη η Ελλάδα μια απέραντη ντισκοτέκ!
Την ίδια χρονιά, στο λυκαυγές της δεκαετίας του ’70, στη Σπερχειάδα, κάνει θριαμβευτικά την είσοδο της η ντισκομπάλα. Ολοστρόγγυλη, φαντασμαγορική και παιχνιδιάρα, λαμπυρίζει χορεύοντας με τα πολύχρωμα φώτα και μαγεύει τα πλήθη!
Η Sunrise με την υπογραφή των Ντίνου Ράπτη, Ζήση Κωστόπουλου είναι η πρώτη ντισκοτέκ που ανοίγει τις πύλες της για να υποδεχθεί όχι μόνο τους Σπερχειαδίτες αλλά τους νεολαίους όλης της περιοχής.
Ακολουθεί η Romantic Hill, του Ηλία Κοτορλού και του Νίκου Δανιήλ και το καλό… τριτώνει με τη Βαβέλ του Φίλιου Πατακιά, καθιστώντας την μικρή επαρχιακή πόλη σε «ντισκομάνα»!
Είναι η εποχή που στην πρωτεύουσα η Barbarella, η Jacky-O και η Αυτοκίνηση στην πρωτεύουσα γίνονται κέντρο αναφοράς της νεανικής διασκέδασης και «σκηνικό» για τις ταινίες του Δαλιανίδη, με τον γόη Σταμάτη Γαρδέλη, τον μπίλια Στηβ Ντούζο και τη Σοφία Αλιμπέρτη. Οι ατάκες των πρωταγωνιστών και οι χορευτικές τους φιγούρες γίνονται «Βίβλος» για τους νέους της εποχής…
Την ίδια ώρα στη Σπερχειάδα, ο Κώστας και τα αγόρια της παρέας του, συγκεντρώνονται στο σαλόνι του σπιτιού, αποφασίζουν ποιο από τα τελευταία ντίσκο-χιτ θα χορέψουν το βράδυ και το κασετόφωνο παίρνει φωτιά. Πρόβες, καινούριες φιγούρες, και ατέλειωτες επαναλήψεις για να «φυσάει» το χορευτικό. Και ύστερα, ντύσιμο, με απαραίτητο αξεσουάρ το πουκάμισο-σακάκι με σηκωμένα μανίκια, τζιν μπάγκυ παντελόνι και σκαρπίνι ή αθλητικό παπούτσι με άσπρη ξέξασπρη κάλτσα. Λίγη επιμέλεια στο μαλλί χαίτη –λασπωτήρα και βουρ για την ντίσκο.
Ταυτόχρονα, στα σπίτια των κοριτσιών διεξάγεται η μάχη της φράντζας κοκοράκι με όπλα την χτένα και ένα μπουκάλι λακ. Οι βάτες και τα γυαλιστερά κολάν συμπληρώνουν το οπλοστάσιο.
Αγόρια και κορίτσια, ζουν στο ρυθμό της ντίσκο, αποθεώνουν και αποθεώνονται στην πίστα χορεύοντας από Μάικλ Τζάκσον μέχρι Κώστα Μπίγαλη. Εκεί, στην Romantic Hill, στην Sunrise και στην Βαβέλ όπου τα πατώματα παίρνανε φωτιά από νωρίς το βράδυ μέχρι… νωρίς το πρωί. Εκεί που οι καρέκλες είχαν διακοσμητικό χαρακτήρα ή στην καλύτερη χρησιμοποιούνταν μόνο για λίγη ξεκούραση ίσα μέχρι να βρεις ξανά ανάσα και να ορμήξεις στην πίστα για να ξεδιπλώσεις όλο το χορευτικό ταλέντο σου.
Για την ιστορία, η Σπερχειάδα δεν ήταν μόνο ίσως η μοναδική επαρχιακή κωμόπολη με τρεις ντισκοτέκ. Ήταν μία από τις ελάχιστες πόλεις, που εκείνη την εποχή είχαν πίστα με πατίνια! Τόσο μπροστά! Τόσο ’80!!!
Μπορεί η βασίλισσα ντισκομπάλα να έχασε πια το στέμμα της. Όμως η ντίσκο, πέρασε για πάντα στο DNA των κατοίκων της Σπερχειάδας, γεγονός που αποδεικνύεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όπου τα ΄80, τα γυαλιστερά κολάν, η χαίτη-λασπωτήρας και η φράντζα κοκοράκι, επιστρέφουν και χορεύουν μετά μανίας καρέκλες ώσπου να καεί ο βασιλιάς καρνάβαλος…
Φέτος, η πανδημία δεν σηκώνει καρναβαλικές εκδηλώσεις, πάρτι και ξεφάντωμα. Όμως η Σπερχειάδα δεν το βάζει κάτω. Δεν καταθλίβεται. Βρήκε τρόπο να χορέψει ντίσκο σε πείσμα των καιρών και μάλιστα τηρώντας όλα τα μέτρα, πολύ ευλαβικά!
Χθες -Σαββατο- στην κωμόπολη της Δυτικής Φθιώτιδας, τα ηχεία έπαιξαν ντίσκο μουσική και ουκ ολίγοι Σπερχειαδίτες, βγηκαν στα μπαλκόνια τους, ανά οικογένεια ή κατά μόνας και ξεφαντώσαν χορεύοντας τις αγαπημένες τους «καρέκλες».
Γιατί η διάθεση δεν σταματά ποτέ. Η αισιοδοξία βρίσκει πάντα τρόπους να ξορκίσει το κακό.
Υ.Γ Ευχαριστούμε πολύ την Κατερίνα Σιούτα για τις φωτό και τις πληροφορίες αλλά και τον Κώστα Διαμαντόπουλο για τις τις περιγραφές μιας εποχής που πέρασε αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ.
