Συγκλονιστικές μαρτυρίες από το Δυρράχιο
Έφυγε μαζί με τους άλλους δύο εθελοντές την Τρίτη το απόγευμα για να συνδράμει στις έρευνες και τις διασώσεις ανθρώπων κάτω από τα συντρίμμια, που άφησε ο φονικός σεισμός της Αλβανίας. Όχι γιατί έπρεπε, αλλά γιατί αυτή είναι η πιο σπουδαία προσφορά του, αυτός είναι ο τρόπος για να νιώθει σημαντικός και χρήσιμος κι ας είναι οι φυσικές καταστροφές ένας κόσμος σκληρός, απρόσμενος, κυνικός, γεμάτος μνήμες που γράφονται με αίμα και πληγωμένους ανθρώπους.
Ο Δημήτρης Αλεξάκης είναι ένας εκ των τριών εθελοντών που στελεχώνουν την Επίλεκτη Ομάδα Ειδικών Αποστολών του Δήμου Θεσσαλονίκης. Την περασμένη Τρίτη άφησε πίσω του υποχρεώσεις και τη δουλειά του ως εικονολήπτης σε τηλεοπτικό σταθμό και μαζί με τους Μίλτο Μπενάκη (Αρχηγό Αποστολής και προπονητή ιππασίας) και Παναγιώτη Πάντο (Ιδιοκτήτη εταιρείας ανακαινίσεων και τεχνικών εργασιών) ξεκίνησαν το ταξίδι τους στην ραγισμένη Αλβανία και συγκεκριμένα το Δυρράχιο. Μετά από ειδική ενημέρωση ενώθηκαν με τις άλλες αποστολές και άρχισαν να συμμετέχουν ενεργά σε έρευνες και διασώσεις σε γκρεμισμένα κτίρια.
«Το πεδίο δράσης μας ήταν στην παραλιακή ζώνη του Δυαρραχίου, όπου υποτίθεται πως υπήρχαν αγνοούμενοι, αλλά τελικά δεν επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες και σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές μεταβήκαμε στο Θουμάνι, όπου επιχειρούσαν άλλες ομάδες, για να απεγκλωβίσουμε 15 αγνοούμενους, από τους οποίους είχαν βρεθεί 4 και μόλις οι 2 ζωντανοί. Μέχρι το βράδυ της Τετάρτης ψάχναμε αγνοούμενους. Το πρωί της Πέμπτης η συντονιστική επιτροπή μας έδωσε νέες οδηγίες. Επιστρέψαμε στο Δυρράχιο, όπου επιχειρήσαμε μαζί με Ιταλούς διασώστες να απεγκλωβίσουμε 8 άτομα, μεταξύ των οποίων 3 παιδιά, λόγω του ισχυρού μετασεισμού της Τετάρτης. Ο μετασεισμός της Πέμπτης έφερε κι άλλες καταρρεύσεις και συνεχίσαμε τις έρευνες σε εξαώροφη πολυκατοικία» λέει στο Gr Times ο Δημήτρης Αλεξάκης.
«Δεν είχαμε κοινή γλώσσα επικοινωνίας, μας αρκούσαν τα νοήματα για να επικοινωνήσουμε»
Η ιδιατερότητα της ομάδας αυτής; ο διασωστικός σκύλος εκπαιδευμένος για σεισμούς. Ο εξοπλισμός τους αρκετός, αλλά δεν χρειάστηκε να τον αξιοποιήσουν, αφού όπως εξομολογείται ο κ.Αλεξάκης ήταν μια μικρή ομάδα και σε τέτοιες καταρρεύσεις η περισσότερη δουλειά γίνεται με τα χέρια. «Εξειδικευμένο εξοπλισμό είχαν οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οι Ρουμάνοι, με τους οποίους και συνεργαστήκαμε, καθώς επίσης και με τις αλβανικές διασωστικές ομάδες. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η συνεργασία. Ήταν μια μοναδική εμπειρία. Αποδείχθηκε ότι όλοι μας είχαμε την εκπαίδευση που απατείται σε τέτοιες καταστάσεις και παρά το γεγονός ότι δεν είχαμε κοινή γλώσσα επικοινωνίας, μας αρκούσαν τα νοήματα για να επικοινωνήσουμε με θαυμαστό τρόπο. Είναι σίγουρο πως κάπως έτσι τα κράτη ξεχνούν τις διαφορές τους και γίνονται μια ομάδα, μια ανθρωπιστική εθνότητα» τονίζει ο ίδιος.
«Υπάρχουν πάντα ενοχές που γυρνούν στο κεφάλι σου και που σε κάνουν να συνεχίζεις να σκάβεις για να προλάβεις ίσως τον επόμενο»
«Είναι περίεργο να είσαι κομμάτι μιας αποστολής. Δεν μπορείς πάντα να λειτουργείς σαν άνθρωπος. Πρέπει να καταστείλεις τα συναισθήματά σου, να απεμπλακείς για να κάνεις τη δουλειά σου. Αυτό σε θωρακίζει από το αποτέλεσμα, που συνήθως δεν είναι ευχάριστο. Δυστυχώς στα περιστατικά στα οποία βρεθήκαμε εμείς είδαμε μόνο νεκρούς και όχι επιζώντες. Κάπου εδώ επέρχεται η απογοήτευση… ότι δεν προλάβαμε. Υπάρχουν πάντα ενοχές που γυρνούν στο κεφάλι σου και που σε κάνουν να συνεχίζεις να σκάβεις για να προλάβεις ίσως τον επόμενο. Αυτό σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις.
Η καθημερινότητα μας τρώει και μας φθείρει. Όταν βοηθάς φορτίζεις για να συνεχίζεις. Ολοκληρώνεσαι σαν άνθρωπος, νιώθεις πληρότητα, γαλήνη. Ακόμη κι όταν βρίσκεις ένα νεκρό σώμα προσφέρεις ανακούφιση στην οικογένεια του, ότι βρέθηκε με κάποιον τρόπο» εξομολογείται ο εθελοντής διασώστης και μεταφέρει το κλίμα των κατοίκων της Αλβανίας, που όταν άκουγαν τη λέξη «Έλληνας», έτρεχαν να δώσουν μια αγκαλιά να πουν «Ευχαριστώ Ελλάδα». «Το άκουγες και ανατρίχιαζες. Οι περισσότεροι μιλούσαν ελληνικά από την επαφή τους με την Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια. Εκτός από μας ήταν φυσικά η 1η ΕΜΑΚ από Αθήνα και η 5η ΕΜΑΚ από Ιωάννινα. Το έργο τους συγκλόνισε. Ήταν εντυπωσιακά αποτελεσματικοί» λέει.
«Εκλείπει η διάθεση των ανθρώπων να κάνουν μια αλυσίδα»
Όσο για το δικό του παράπονο; «Ήμουν και στις πρόσφατες πλημμύρες της Χαλκιδικής και στις καλοκαιρινές καταστροφές εκεί επίσης. Οι φυσικές καταστροφές δεν θα εκλείψουν. Πάντα θα συμβαίνουν. Αυτό που εκλείπει είναι η διάθεση των ανθρώπων να κάνουν μια αλυσίδα και να προσφέρουν όλοι μαζί την βοήθεια τους, όπου χρειάζεται» καταλήγει ο Δημήτρης Αλεξάκης, που είδε σπίτια ρημαγμένα σαν τραπουλόχαρτα, γκρεμισμένα μαζί με τις ήσυχες ζωές των Αλβανών γειτόνων μας.
protothema
