Ελάχιστο χρονικό διάστημα απομένει, όπως φαίνεται, έως την επανεκκίνηση των διερευνητικών επαφών Ελλάδας και Τουρκίας, με την πορεία μέχρι στιγμής της ελληνικής διπλωματίας να είναι αναμφισβήτητα κατηφορική. Οι κατευναστικές πρακτικές, οι υποχωρήσεις, η αδυναμία αποτελεσματικής κινητοποίησης των αναγκαίων διεθνών συμμαχιών και τα λανθασμένα μηνύματα του τελευταίου έτους συνθέτουν ένα επικίνδυνο και εξαιρετικά αρνητικό κλίμα για τις ελληνικές «κόκκινες γραμμές».
Η επίκληση της σημερινής κυβέρνησης σε «διάλογο για τις θαλάσσιες ζώνες» αφήνει ερωτηματικά, καθώς με αυτή τη διατύπωση νοείται και η αιγιαλίτιδα ζώνη εκτός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (Α.Ο.Ζ.). Και αν η δεύτερη οριοθετείται με καλή πίστη σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μεταξύ των παράκτιων κρατών, η πρώτη συνιστά αναφαίρετο και μονομερές κυριαρχικό δικαίωμα, το οποίο δεν μπορεί να τεθεί υπό διαπραγμάτευση. Συνεπώς, προκύπτει το ερώτημα εάν προτίθεται η Κυβέρνηση της Ν.Δ. έστω και να συζητήσει περί παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας. Σκοπεύει, δηλαδή, να αναγνωρίσει εμμέσως πλην σαφώς τις παράλογες και παράνομες αιτιάσεις της Άγκυρας, η οποία διά της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης έχει ορίσει ως casus belli ενδεχόμενη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. ήδη από το 1995; Γιατί η Ελληνική Κυβέρνηση εισερχόμενη σε έναν τέτοιου περιεχομένου διάλογο, ουσιαστικά αποδέχεται ότι η διαχρονική κατάφορη παραβίαση του διεθνούς δικαίου από την Τουρκία, μέσω της απειλής πολέμου, ήταν εύλογη!
Όσον αφορά την Α.Ο.Ζ. και την υφαλοκρηπίδα, ο οδικός χάρτης χαράχθηκε από το λεγόμενο «νόμο Μανιάτη» του 2011, ενώ έχει περιγραφεί και μέσω του «Χάρτη της Σεβίλλης», ήτοι της μελέτης του Πανεπιστημίου της Σεβίλλης, η οποία εκπονήθηκε κατόπιν εντολής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 2003. Συνεπώς, οι διαπραγματευτικές θέσεις της Ελλάδας είναι σαφείς, ευδιάκριτες και έχουν αποτυπωθεί πολλάκις. Το ζήτημα έγκειται στο ποια είναι η κυβερνητική στρατηγική υπεράσπισής τους και γιατί η αντίδραση του Υπουργείου Εξωτερικών της χώρας μας ήταν από χλιαρή έως ανύπαρκτη, όταν η Αμερικανική Πρεσβεία στην Τουρκία ανακοίνωσε ότι «ο Χάρτης της Σεβίλλης δεν έχει καμία νομική σημασία» δίνοντας το δικαίωμα στην τουρκική πλευρά για πανηγυρισμούς.
Εντούτοις, δε φθάσαμε τυχαία σε αυτό το σημείο του απόλυτου κατευνασμού της Τουρκίας από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και από άλλα ισχυρά κράτη-μέλη της Ε.Ε.. Η αποστολή ηχηρών και αυστηρών μηνυμάτων από το σύνολο της διεθνούς κοινότητας προϋπέθετε την εδραία ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, δηλαδή μια στιβαρή παρουσία στο διεθνές προσκήνιο η οποία θα καθιστούσε σαφές προς όλες τις πλευρές ότι η περιφερειακή σταθερότητα απειλείται με μοναδικό υπαίτιο την Τουρκία, ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος είναι έτοιμες να αποτελέσουν τους θεματοφύλακες της διεθνούς νομιμότητας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Απαιτείται μία ισότιμη ανταλλακτική σχέση με τις Μεγάλες Δυνάμεις και όχι η άνευ όρων παραχώρηση διευκολύνσεων, όπως επικυρώθηκε και κατά την επίσκεψη του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών κ. Πομπέο στην Ελλάδα όσον αφορά την επέκταση των εγκαταστάσεων της στρατιωτικής βάσης στη Σούδα.
Αντ’ αυτών σήμερα παρατηρούμε την εγκατάλειψη της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την ελληνική πλευρά και τα συστημικά Μ.Μ.Ε. να πανηγυρίζουν για την προσωρινή αναστολή των – πλέον ομολογημένων από τον πρώην Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας – ερευνών του “Oruc Reis” επί της υφαλοκρηπίδας του Καστελορίζου, αλλά να μην έχει τίποτα να πει για τις έρευνες του “Barbaros” επί της κυπριακής υφαλοκρηπίδας. Με την Κύπρο να θέτει ζήτημα βέτο στην ΕΕ για ενδεχόμενη επιβολή κυρώσεων στη Λευκορωσία και με την Ελλάδα να μη «συμπαρίσταται» όπως οφείλει. Με την ελληνική πλευρά να ακυρώνει στρατιωτικές ασκήσεις, όπως την «Καταιγίδα» την περασμένη άνοιξη και τώρα τον «Παρμενίωνα», αλλά τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τους Υπουργούς του να συνεχίζουν τις προκλητικές δηλώσεις και τις απειλές σαν να μην άλλαξε τίποτα, την ίδια στιγμή που ο σταθμός Σμύρνης της Υπηρεσίας Ναυσιπλοΐας, Υδρογραφικών και Ωκεανογραφικών Μελετών εξέδωσε νέα NAVTEX για άσκηση με πραγματικά πυρά της Τουρκίας μεταξύ Ρόδου και Καστελορίζου.
Αν όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν απτή απόδειξη ότι ο κατευνασμός και η υποχωρητικότητα δεν οδηγούν παρά στην όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας, τότε πότε ο Πρωθυπουργός και η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών θα το αντιληφθούν; Ας ελπίσουμε ότι ο κατήφορος της Κυβέρνησης της Ν.Δ. και η διολίσθηση σε ένα διάλογο επί παντός επιστητού, όπως τον ονειρεύεται η Τουρκία εδώ και δεκαετίες, δε θα οδηγήσει σε συμφωνίες και άρα, ανεπανόρθωτες βλάβες, όπως συνέβη με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία οριοθέτησης Α.Ο.Ζ.. Ας ελπίσουμε ότι οι πάλαι ποτέ «Μακεδονομάχοι» θα καταλάβουν ότι ο διαρκής κατευνασμός του τουρκικού αναθεωρητισμού είναι άγονος και αδιέξοδος.
