1957: Προίκα. Ευχή και… κατάρα
Βρισκόμαστε στα τέλη του 1957. Η Ελλάδα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της από τους συνεχόμενους πολέμους. Η κοινωνία συνεχίζει και προχωρά κουβαλώντας συνήθειες αρχαιοτάτων χρόνων. Μια από αυτές και η προίκα που αποτελούσε τη συμβολή της γυναίκας στον κοινό βίο του ζευγαριού.
Οι συνήθεις λόγοι που επιβαλλόταν ήταν αρχικά οικονομικοί και στη συνέχεια κοινωνικοί. Πέρα από τα φυσικά προσόντα της νύφης, αιτία γάμου αποτελούσε και η προίκα. Η προίκα ήταν ένα συμβόλαιο γάμου, έγγραφο και ενυπόγραφο, το οποίο επιβεβαιωνόταν από το προικοσύμφωνο. Ήταν μια ενέργεια στην οποία το συναίσθημα είχε ανύπαρκτο ρόλο στην διαδικασία λήψεως της απόφασης.
Οι γονείς κάθε κοπέλας προσπαθούσαν από τα παιδικά της χρόνια μέχρι τη στιγμή που θα την ζητούσε κάποιος να συλλέξουν όση περισσότερη προίκα μπορούσαν για να παντρευτεί. Συνήθως η προίκα αποτελούνταν από ρούχα, αλλά οι πιο εύποροι έδιναν κοσμήματα, κτήματα γης, ζώα, καθώς και κατοικίες. Στην ουσία η προίκα ήταν μια αποζημίωση στον άντρα, καθώς εξασφάλιζε την ελάφρυνση της οικογένειας σε πολλούς τομείς και του συζύγου από τα βάρη της. Άλλα χρόνια. Άλλα μυαλά. Τέλος, η προίκα είναι ένα σύμβολο μέσα από το οποίο μπορούσε κανείς να διακρίνει την οικονομική κατάσταση κάθε οικογένειας.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας της εποχής τα κορίτσια αντιδρούσαν έντονα ζητώντας να καταργηθεί καθώς τόνιζαν πως «Εξευτελίζει τους άνδρες»…
1983: Το Αρχαίο Θέατρο
Έως το 1985 ο χώρος του αρχαίου θεάτρου καλυπτόταν από οικοδομές και διχοτομούνταν ουσιαστικά από δύο κεντρικές οδούς, την οδό Αλ. Παπαναστασίου (παλιά Ακροπόλεως) που διερχόταν από το χώρο του θεάτρου από Βορρά προς Νότο και την οδό Βενιζέλου (παλιά Μακεδονίας) που διερχόταν στο ύψος της σκηνής από Ανατολικά προς Δυτικά.
Το ζήτημα της αποκάλυψης του, απασχολούσε την τοπική κοινωνία αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώσπου να κατανοήσουν τη σπουδαιότητά του. Κάποιοι πίστευαν σε αυτήν την προσπάθεια.
Σύμφωνα με εκείνο το δημοσίευμα ο τότε αντιδήμαρχος Χρ. Χαλκιάς, τα μέλη της επιτροπής Γ. Δάρτζαλης, Μαν. Καραμανώλης, Κ. Γαλλής, Γ. Σακελλίων και Γ. Φασούλας επισκέφτηκαν στο γραφείο του τον τότε Νομάρχη Απ. Βλασιάδη και ζήτησαν την ένταξη στο νομαρχιακό πρόγραμμα του 1984, ενός κονδυλίου της τάξεως των 10.000.000 δραχμών προκειμένου με τα άλλα 5 εκ. από τον προϋπολογισμό του Δήμου, να αποτελέσουν τα κίνητρα για ένα πρώτο βήμα, τότε, στην ολοκλήρωση της αποκάλυψης του θεάτρου.
1990: Μαζί και στο θάνατο
Υπάρχουν ανθρώπινες ιστορίες που μένουν για πάντα χαραγμένες όχι μόνο στη μνήμη των δικών τους προσώπων αλλά σε όλη την τοπική κοινωνία. Μια από αυτές είναι και η ιστορία ενός ζευγαριού στον Τύρναβο που έγινε γνωστή μέσα από το δημοσίευμα της «Ε» και συγκεκριμένα του Αλέξη Καλέση. Ένα ζευγάρι Τυρναβιτών αφού πέρασε όλη τη ζωή του μαζί έφυγε και μαζί. Με διαφορά ολίγων λεπτών. Ο κυρ Αλέξανδρος τότε 67 και η κυρά Ανθή στα 63. Έφυγαν αλλά έμεινε η ιστορία τους…
πηγή ελευθερία
