Ιωάννης Παπαρίδης. Γεννήθηκε στη Λαμία στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Γιός φούρναρη, ένα παιδί από τα πολλά εκείνης της εποχής, που παρά τη φτώχεια και τα δεινά του πολέμου του 1940, δεν ξεχνούσαν να ζουν με το χαμόγελο, την πίστη, το όνειρο.
Ο Ιωάννης Παπαρίδης, ο νεαρός τότε Λαμιώτης, το παιδί με το ανοιχτό και αδάμαστο πνεύμα και την περιπέτεια γραμμένη στο αίμα του, γύρισε τελικά όλο τον κόσμο. Κατέληξε στην Βραζιλία, σαν ο πρώτος ίσως Έλληνας μετανάστης στη χώρα. Ποτέ του όμως, ούτε για μια στιγμή, δεν ξέχασε την πατρίδα του. Ποτέ του δεν έβγαλε από το μυαλό του τη Λαμία. Και το αποδεικνύουν οι απογονοί του, που σήμερα, μέσα από το διαδίκτυο αναζητούν συγγενείς και φίλους Λαμιώτες. Και στέλνουν την αγάπη τους, στη Λαμία που αγάπησαν μέσα από τις ιστορίες του παππού τους….
Της Λίλιαν Χαχοπούλου
Ο εγγονός του, Νικόλας Παπαρίδης, είναι εκείνος που σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το διαδίκτυο για να αναζητήσει συγγενείς ή απλά φίλους Λαμιώτες και να ενώσει τους «Βραζιλιάνους Λαμιώτες» με την ρίζα τους.
Ο περιπετειώδης Λαμιώτης “John the Greek”
« Ο παππούς μου ήταν ένας άντρας με μεγάλη καρδιά και πνεύμα περιπέτειας. Όταν του έγινε μια πρόταση να δουλέψει στα καράβια, είπε το ναι χωρίς δεύτερη σκέψη. Νομίζω πως το είδε σαν μια ευκαιρία να ταξιδέψει στη θάλασσα. Να γυρίσει τον κόσμο. . Έτσι ταξίδεψε πολύ, επισκέφτηκε πολλές χώρες ενώ εργαζόταν στο πλοίο, μέχρι που έφτασε στο Santos, τη μεγαλύτερη πόλη με λιμάνι στη Βραζιλία, κοντά στο Σάο Πάολο.
Μας έλεγε ότι αγαπούσε απλώς το μέρος και αποφάσισε να μείνει. Δεν μπορούσε να μιλήσει ούτε μια λέξη στα πορτογαλικά. Τίποτα όμως δεν τον σταματούσε. Βρήκε ένα συνεργείο φορτηγών αυτοκινήτων και έδειξε στους μάστορες –που τα είχαν βρει σκούρα- ότι μπορούσε να βρει το πρόβλημα που έψαχναν και να διορθώσει έναν κινητήρα. Εκείνοι του πρόσφεραν δουλειά και ο παππούς μου, χωρίς καθυστέρηση και δισταγμό ειδοποίησε τον καπετάνιο ότι αλλάζει ζωή και το καράβι μπορεί να φύγει, χωρίς αυτόν… Σας είπα ότι είχε μια προτίμηση για περιπέτεια, όπως λίγοι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο …»
Ο γάμος με την πανέμορφη εστεμμένη των καλλιστείων
« Ο παππούς μου ταξιδεύοντας όλο τον κόσμο, από λιμάνι σε λιμάνι είχε πάρει μια γεύση από γυναικεία ομορφιά. Του άρεσαν το όμορφα κορίτσια. Όταν έφτασε στο Santos, γνώρισε την γιαγιά μου. Εκείνη ήταν τότε μια νεαρή πανέμορφη κοπέλα. Μόλις είχε κερδίσει και τον τίτλο στον τοπικό διαγωνισμό ομορφιάς. Την ήθελαν και την διεκδικούσαν πολλά αγόρια. Όμως ήταν και εκείνη ένα ελεύθερο πνεύμα. Τα παιδιά της μικρής της πόλης της φαίνονταν βαρετά και δεν ενέδιδε σε κανέναν. Μέχρι που βρέθηκε μπροστά της ο Λαμιώτης Ιωάννης Παπαρίδης. Για εκείνη, ήταν γοητευτικός εξωτικός Έλληνας που είχε ταξιδέψει σε πέλαγα και ωκεανούς, που μπορούσε να της πει ιστορίες για τις πολλές χώρες στις οποίες ταξιδέψει. Να της διηγηθεί, ατέλειωτες περιπέτειες που είχε ζήσει ανάμεσα σε γη, ουρανό και θάλασσα.
Και έτσι κέρδισε την καρδιά της. Νομίζω ότι ερωτεύτηκαν βαθιά ο ένας τον άλλον. Παντρεύτηκαν, έκαναν τρία παιδιά. Δύο κόρες και έναν γιό. Και τα παιδιά τους παντρεύτηκαν και έκαναν δικά τους παιδιά. Σήμερα βρισκόμαστε στην 4η γενιά. Μεγαλωμένοι όλοι μας, με τις ιστορίες του παππού και την αγάπη μας για την Λαμία. Για την πόλη που δεν έχουμε έρθει ποτέ. Αλλά ελπίζουμε να μπορέσουμε να το κάνουμε και αυτό. Είναι ένα κομμάτι που μας λείπει …»
Η επιστολή του Νικόλα στους Λαμιώτες
Χαιρετισμούς από τη Βραζιλία στους κατοίκους της Λαμίας. Ο παππούς μου ήταν ένας Λαμιώτης με το όνομα Ιωάννης Παπαρίδης που μετακόμισε στη Βραζιλία στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Ήταν ναυτικός και μηχανικός πλοίων που ταξίδεψε στον κόσμο και κατά κάποιο τρόπο έφτασε στη Βραζιλία, όπου συνάντησε και παντρεύτηκε τη γιαγιά μου της Βραζιλίας. Χάρη σε αυτό, σήμερα μπορείτε να βρείτε ένα κλαδί της οικογένειας Παπαρίδη σε μια μικρή πόλη στην ενδοχώρα της Βραζιλίας, η οποία πρόσφατα έφτασε στην τέταρτη γενιά της.
Ο παππούς μου ήταν ο καλύτερος μηχανικός αυτοκινήτων και φορτηγών στην πόλη μας, όπου ήταν σε μεγάλο βαθμό γνωστός με το ψευδώνυμό του “John the Greek”. Συνήθιζα να μένω μαζί του καθ ‘όλη τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας και πάντα μιλούσε για την Ελλάδα και τη Λαμία ειδικά. Αν και δεν έχω μάθει περισσότερα από μερικές δεκάδες ελληνικά λόγια από αυτόν (ο Μεταφραστής Google είναι ευλογία), μας δίδαξε πάντα πολλά για την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας, για τον οποίο ήταν πραγματικά περήφανος, και μας έκανε περήφανοι για την καταγωγή μας επισης.
Μεταξύ όλων των ιστοριών που θυμάμαι από τον παππού μου είναι η απλή ζωή στη Λαμία, η οικογενειακή δουλειά στο αρτοποιείο του παππού μου, οι δυσκολίες κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν ήταν μόνο έφηβος, και το πάθος του για την κοντινή παραλία, όπου αγαπούσε πηγαίνετε σε κάθε περίπτωση που μπορούσε. Μέχρι το θάνατό του, το 2001, ο παππούς μου καλούσε τους αδελφούς και την αδερφή του μία φορά το χρόνο, γενικά για την ημέρα του Πάσχα, και αντάλλαξε επίσης κάποια γράμματα, τα οποία χρειάστηκαν μήνες για να ταξιδέψουν μεταξύ Βραζιλίας και Ελλάδας εκείνη την εποχή.
Δυστυχώς, αφού πέθανε, έχουμε χάσει κάθε επαφή με τους συγγενείς μας λόγω του ότι δεν γνωρίζουμε καλά ελληνικά. Πρόσφατα, άρχισα να σκέφτομαι αυτήν την τεράστια ποσότητα πληροφόρησης που έχουμε σήμερα μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και άρχισα να ψάχνω για τη Λαμία, για να δείξω στη γιαγιά μου μερικές φωτογραφίες της πόλης όπου ο παππούς μου γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι την ενηλικίωση, ένα μέρος που συνηθίζαμε να ακούμε ολόκληρες ζωές, αλλά γνωρίζαμε μόνο από μερικές πολύ παλιές φωτογραφίες. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι που είδαμε για πρώτη φορά εικόνες από τους λόφους, τους δρόμους της πόλης και τη θάλασσα για την οποία μίλησε.
Αυτό το διαδικτυακό ταξίδι εμπνευσμένο από την αίσθηση της νοσταλγίας για τον αγαπημένο μου παππού μου με έφερε εδώ για να μιλήσω λίγο για την ιστορία της ζωής του, και ίσως να μάθω περισσότερα από τους συμπολίτες του. Η εικόνα είναι η παλαιότερη φωτογραφία του που έχουμε κρατήσει, η οποία τραβήχτηκε ήδη στη Βραζιλία κάποτε στα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Σας ευχαριστούμε για την ευκαιρία να συνδεθείτε και να μοιραστείτε πληροφορίες σχετικά με το πιθανό πρώτο Λαμιώτη που θα φτάσει στη Βραζιλία. Οι Βραζιλιάνοι Παπαρίδης μέσω αυτής της επιστολής, στέλνουμε όλη την αγάπη μας, στην πόλη καταγωγής μας. Τη Λαμία…
Νικόλας Παπαρίδης
