Την ίδια ώρα παραμένουν τα αγκάθια μεταξύ κυβέρνησης, τραπεζών και δανειστών για τον νέο πτωχευτικό κώδικα που θα πρέπει να ψηφιστεί άμεσα και να τεθεί σε εφαρμογή από την 1η Ιανουαρίου του 2021. Στο μεσοδιάστημα η αγορά θα λειτουργεί με βάση την υφιστάμενη νομοθεσία.
Οι επιδιώξεις της κάθε πλευράς είναι διαφορετικές και γίνεται πραγματικά αγώνας δρόμου, έτσι ώστε να συγκεραστούν οι απόψεις και να καταλήξουν σε ένα πλαίσιο που από την μία πλευρά θα είναι λειτουργικό και από την άλλη, θα βάζει οριστικά στο χρονοντούλαπο, όλους εκείνους που κατά καιρούς κάνοντας χρήση της νομοθεσίας, απέφευγαν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, όχι επειδή δεν μπορούν, αλλά επειδή δεν ήθελαν.
Από την άλλη όμως επιδίωξη όλων είναι το νέο πλαίσιο να δίνει μία δεύτερη ευκαιρία σε αυτόν που χρεοκοπεί. Να μην είναι εκδικητικό και να μην βρίσκεται αυτός που χρεοκόπησε σε συνεχή κυνηγητό εφ’ όρου ζωής από τους πιστωτές του.
Αυτή η ισορροπία μόνο εύκολο έργο δεν είναι και μένει να φανεί στην πράξη, εάν τελικά θα βρεθεί τρόπος να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι.
Το σχέδιο της κυβέρνησης
Μέσα σε όλα αυτά η κυβέρνηση ετοιμάζεται να παρέχει προστασία σε όλους εκείνους τους δανειολήπτες με ενέχυρο την πρώτη κατοικία, που αποδεδειγμένα «χτυπήθηκαν» από την πανδημία του κορονοιού, ανεξάρτητα εάν το δάνειό τους είναι κόκκινο ή πράσινο. Η προστασία θα έχει 9μηνη διάρκεια και η επιδότηση της δόσης θα είναι κλιμακούμενη ανά τρίμηνο, από μεγαλύτερο το πρώτο έως μικρότερη το τελευταίο.
Οι επιδιώξεις της κάθε πλευράς, στην συζήτηση που διεξάγεται για την οριστικοποίηση του πλαισίου για το νέο πτωχευτικό δίκαιο είναι:
Η κυβέρνηση θέλει από την μία να βάλλει ένα οριστικό τέλος σε αυτή την πανσπερμία νόμων για την προστασία των δανειοληπτών. Να εισάγει ένα σύγχρονο δίκαιο, που από την μία θα προστατεύει τον συνεπή δανειολήπτη και από την άλλη να βάζει φρένο στην βιομηχανία δημιουργία κόκκινων δανείων.
Οι τράπεζες από την δική τους πλευρά θέλουν να κάψουν και την παραμικρή πιθανότητα να βρεθούν παράθυρα στο μέλλον, τα οποία οι επιτήδειο θα χρησιμοποιήσουν για να μην πληρώνουν. Θέλουν ένα αυστηρό πλαίσιο με τον κακοπληρωτή να βρίσκεται γρήγορα και χωρίς περιττές και άσκοπες διαδικασίες προ των ευθυνών του.
Οι δανειστές επιδιώκουν να βάλλουν ένα οριστικό τέλος σε αυτό το μοναδικό ελληνικό φαινόμενο, που η Πολιτεία θέλει να προστατεύεται η πρώτη κατοικία, περισσότερο από ότι το θέλουν οι ίδιοι οι δανειολήπτες. Φέρουν μάλιστα ως παράδειγμα την παταγώδη αποτυχία του νόμου, η ισχύς του οποίου εκπνέει στις 31 Ιουλίου. Με τις προβλέψεις που υπάρχουν μετά βίας θα υπερβούν οι ρυθμίσεις δανείων τις 2.000, ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα, οι απευθείας ρυθμίσεις δανείων, χωρίς την χρήση κάποιου νόμου, ανάμεσα σε δανειολήπτες και τράπεζες ή εταιρίες διαχείρισης, υπερβαίνουν τις 200.000 (δηλαδή από πέρυσι το καλοκαίρι).
Τα “αγκάθια”
Τα βασικά σημεία που τράπεζες και κυβέρνηση δεν μπορούν να βρουν λύση και θεωρείται μάλλον αδύνατο να βρεθεί λύση μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Το πρώτο είναι ο χρόνος που με βάση τον νόμο θα μπορεί ο πιστωτής να «κυνηγά» τον δανειολήπτη μέχρι και τρία χρόνια μετά την πτώχευσή του.
Το άλλο ότι ζητούν το ακίνητο να πηγαίνει απευθείας σε πλειστηριασμό και από εκεί να το παίρνει ο κρατικός φορέας.
Ο κρατικός φορέας πρέπει να υποχρεούται να εξαγοράσει το ακίνητο εντός συγκεκριμένης προθεσμίας και, σε κάθε περίπτωση, πριν την ημέρα διεξαγωγής του πλειστηριασμού.
Αν προβλεφθεί οποιαδήποτε αναστολή αναγκαστικής εκτέλεσης, πρέπει να έχει προηγηθεί η επίσημη πιστοποίηση από την αρμόδια υπηρεσία ότι ο οφειλέτης πληροί τις νόμιμες προϋποθέσεις και θεμελιώνει δικαίωμα εξαγοράς του ακινήτου από τον κρατικό Φορέα.
Η εξαγορά του ακινήτου πρέπει να ολοκληρώνεται εντός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος από την υποβολή του αιτήματος εκ μέρους του οφειλέτη.
Να προβλέπεται για όλες τις περιπτώσεις σχέδιο αποπληρωμής χρεών. Να συνυπολογίζονται, δηλαδή, τυχόν εισοδήματα του οφειλέτη, πέραν των εύλογων δαπανών διαβίωσης, τα οποία μπορούν να διατεθούν, αποτελώντας τμήμα της πτωχευτικής περιουσίας, για την εξόφληση οφειλών. Η ύπαρξη σχεδίου αποπληρωμής χρεών πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο για τις πτωχεύσεις μικρού αντικειμένου όσο και για τη γενική πτωχευτική διαδικασία ανεξάρτητα από την ύπαρξη ρευστοποιήσιμων περιουσιακών στοιχείων και το διορισμό ή μη συνδίκου.
Συγκεκριμένα οι βασικές τους διαφωνίες εδράζονται στο ότι, σύμφωνα με τις ίδιες, το νέο πλαίσιο μπορεί να λειτουργήσει, εις βάρος των τραπεζών αλλά και του Δημοσίου. Και αυτό διότι ο νέος πτωχευτικός νόμος θα δίνει τη δυνατότητα σε όσους δανειολήπτες θέλουν να κηρύξουν πτώχευση ή η πρώτη τους κατοικία απειλείται με πλειστηριασμό, να την πουλήσουν έναντι κάποιοι συγκεκριμένου ποσού σε δημόσιο φορέα και να συνεχίσουν να κατοικούν σε αυτήν ως ενοικιαστές με συμφωνία επαναγοράς σε βάθος χρόνου.
Σημειώνουν επίσης ότι τα κριτήρια με βάση τα οποία ένα νοικοκυριό θα μπορεί να χαρακτηριστεί ευάλωτο και ως εκ τούτου να κάνει χρήση των διατάξεων του, είναι ιδιαίτερα γενναιόδωρα. Αναφέρουν μάλιστα ότι το 90% των δανείων καλύπτει αξία κατοικίας μικρότερη των 200.000 ευρώ, στην κρατική στήριξη θα μπορεί να προσφύγει το 100% των δανειοληπτών, ανοίγοντας τον δρόμο για έναν νέο γύρο προστασίας της πρώτης κατοικίας.
πηγή: newsit.gr
