Γιατί ο Φρανσουά Ολάντ δεν «έκανε» ποτέ για πρόεδρος της Γαλλίας εξηγεί σε αναλυτικό άρθρο του ο επικεφαλής των ανταποκριτών του περιοδικού Politico στο Παρίσι, Πιερ Μπριανσόν. Σε ένα απολαυστικό κείμενο, διανθισμένο με προσωπικές ιστορίες για τον απερχόμενο Γάλλο πρόεδρο, αλλά και συνεντεύξεις φίλων και συνεργατών του, φαίνεται ποιος είναι στην πραγματικότητα ο ηγέτης της Γαλλίας τα τελευταία πέντε χρόνια και πώς η προσωπικότητά του σημάδεψε την πρόσφατη ιστορία της.
Δεν έκανε ούτε για δόκιμος δημοσιογράφος!
Η «αφήγηση» του Μπριανσόν ξεκινά με μια δική του ιστορία σχετικά με το πώς γνωρίστηκε με τον Φρανσουά Ολάντ. Πίσω στο 1985 ο νεαρός τότε Φρανσουά επισκέφτηκε τον Μπριανσόν για να του ζητήσει δουλειά στο οικονομικό τμήμα της εφημερίδας Λιμπερασιόν, όπου εκείνος ήταν επικεφαλής. «Ήταν χωρίς δουλειά, μετά από μια πρακτική στο Σοσιαλιστικό κόμμα υπό τον Φρανσουά Μιτεράν και είπε πως θέλει να γίνει δημοσιογράφος. Σύντομα ήταν ξεκάθαρο πως ο Ολάντ δεν ήθελε να ασχοληθεί με την έρευνα ή την δημοσιογραφία. Ήθελε να γίνει αρθρογράφος και να αναπτύσσει τη γνώμη του στην οικονομική πολιτική και τα διεθνή ζητήματα. Αφού μίλησα και με τον διευθυντή της εφημερίδας τότε, τον απέρριψα», περιγράφει ο Μπριανσόν, που συμπληρώνει πως όποτε έχει διηγηθεί την ιστορία αυτή σε φίλους του, η απάντησή τους ήταν «γιατί δεν τον πήρες, θα είχαμε γλιτώσει»!
«Εδώ και λίγους μήνες είχα μια συζήτηση με τον Πιερ Μοσκοβισί, τον πρώτο υπουργό Οικονομικών του Ολάντ, ο οποίος, υιοθετώντας την θέση που τελευταία εκφράζουν οι σοσιαλιστές, είπε ότι «ο Ολάντ δεν ήταν προορισμένος για πρόεδρος, ότι ήταν ένα “λάθος στο κάστινγκ”» και ότι «όλοι πίστευαν πως αυτό που ήθελε στην πραγματικότητα ήταν να γίνει… δημοσιογράφος»!
Έξυπνος, αλλά άχρωμος και πικρόχολος
Ακολούθως ο Μπριανσόν εξηγεί πώς ο Ολάντ με την προεδρία του διέλυσε την Αριστερά στη Γαλλία και κατέληξε με αρνητικό ρεκόρ τόσο στην δημοφιλία του ίδιου, όσο και για το κόμμα του, με το φτωχό 6,3% που κατάφερε να πάρει ο Μπενουά Αμόν στις πρόσφατες εκλογές.
«Έως ότου εξελέγη στην προεδρία της Γαλλίας, κανείς δεν θα νοιαζόταν για την ιστορία μου για τον Ολάντ, καθώς ήταν πάντα έξυπνος, αλλά άχρωμος πολιτικός, πάντα σε βοηθητικό ρόλο κάποιου ισχυρού ή σύζυγος κάποιας, όπως με την Σεγκολέν Ρουαγιάλ», σημειώνει ο αρθρογράφος.
«Πάντα ήταν στην σκιά του Λιονέλ Ζοσπέν, που ποτέ δεν τον έκανε υπουργό. Και ο μόνος λόγος που κέρδισε την προεδρία του κόμματος το 2011, ήταν το σκάνδαλο Στρος Καν, που έθεσε εκτός μάχης τον ισχυρό άντρα των Σοσιαλιστών. Έτσι εξηγείται πως ο Ολάντ είναι ο μόνος πρόεδρος της Γαλλίας, χωρίς καμία πρωθύστερη κυβερνητική εμπειρία», γράφει.
Ο Μπριανσόν μάλιστα, επισημαίνει και τις πολλές ομοιότητες μεταξύ του Σαρκοζί και του Ολάντ, καθώς και οι δύο βρέθηκαν πάντα πίσω από ιερά τέρατα της πολιτικής σκηνής, τον Ζακ Σιράκ και τον Φρανσουά Μιτεράν, ή τον Βαλερί Ζισκάρ ντ’Εστέν. «Για τον Ολάντ, ο πρώην πρωθυπουργός του Λοράν Φαμπιούς, έλεγε πως είναι “άνθρωπος που κάνει αστειάκια”, τα οποία μάλιστα συνήθως δεν είναι καθόλου αστεία”»!
Ίσως αυτή η εικόνα του να δίνει την εντύπωση πως είναι ένας καλός άνθρωπος, αλλά όσοι τον γνωρίζουν καλά λένε πως είναι πικρόχολος και κακός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της συμπεριφοράς του το πώς κατά την διάρκεια ενός δείπνου προσπαθούσε να αποδομήσει την προσπάθεια της τότε συντρόφου του Σεγκολέν Ρουαγιάλ να διεκδικήσει την προεδρία, με εκείνη να τον ακούει σιωπηλή.
Η προεδρία ήταν γι’ αυτόν ένα ωραίο τέλος
«Τους τελευταίους μήνες ο Ολάντ κάνει περιοδίες στην Γαλλία, σαν έναν τραγουδιστή που πρόκειται να αποσυρθεί. Δηλώνει περήφανος που υπήρξε πρόεδρος, σαν αυτό να είναι το επιστέγασμα της καριέρας του και όχι μια ευκαιρία για να διοικήσει τη Γαλλία – ίσως γι’ αυτό και οι Γάλλοι αποφάσισαν το τέλος του» λέει ο Μπριανσόν και καταλήγει το κείμενό του με την συνέχεια της ίδιας ιστορίας, όπως το ξεκίνησε.
«Μετά το γεύμα που είχαμε οι δυο μας, ο Ολάντ όντως απέκτησε δική του στήλη στην εφημερίδα Le Matin de Paris, που λίγο αργότερα χρεοκόπησε. Για να είμαι δίκαιος, δεν μπορώ να χρεώσω στον Ολάντ αυτή την εξέλιξη, όπως δεν μπορώ να κατηγορήσω τον εαυτό μου για το γεγονός πως σύντομα κατέβηκε υποψήφιος για την Βουλή και ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα, την οποία δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως θα μπορούσα να αποτρέψω».
protothema.gr
