Ξημέρωνε σιγά-σιγά 1η Μαρτίου, όταν αρχίσαμε όλοι να ακούμε τις πρώτες πληροφορίες για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη…
Το σοκ ήταν από την αρχή μεγάλο αλλά ακόμα τότε, τις πρώτες ώρες, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το μέγεθος της ανείπωτης τραγωδίας.
Και στη συνέχεια ήρθαν οι πρώτες εικόνες με δύο τρένα να έχουν συγκρουστεί μετωπικά, σε περιοχή με διπλή γραμμή ενώ οι πρώτες πληροφορίες μιλούσαν για το τραγικό λάθος του σταθμάρχη Λάρισας αλλά και την έλλειψη τηλεδιοίκησης ή αλλού μέτρου ασφαλείας.
Η καταμέτρηση των θυμάτων σταμάτησε στον αριθμό 57. Νέοι άνθρωποι που ταξίδευαν κυρίως για να μεταβούν στον τόπο των σπουδών τους. Αθώα θύματα στο βωμό της ανικανότητας που επιδεικνύει ουκ ολίγες φορές το ελληνικό δημόσιο.
Και κάπως έτσι το αρχικό μούδιασμα της κοινής γνώμης έγινε οργή. Έγινε φωνή διαμαρτυρίας. Έγινε πορείες σε πλατείες σε όλη την Ελλάδα. Χιλιάδες άνθρωποι που ζητούσαν δικαιοσύνη στη μνήμη των αθώων θυμάτων.
Την ίδια ώρα τα κόμματα, που ετοιμάζονταν για εκλογές, μετρούσαν κέρδη και απώλειες. Δυστυχώς αλλά έτσι κάνουν τα κόμματα. Γίνονταν μέχρι και δημοσκοπήσεις, πριν ακόμα ταφούν τα θύματα.
Οι δημοσκόποι στα τηλέφωνα να ρωτάνε “τώρα μετά το δυστύχημα των Τεμπών τι θα ψηφίσεις;”. Ναι όπως σας το λέω γιατί το σημαντικό για κάποιους δεν είναι η ανθρώπινη ζωή αλλά η ψήφος.
Για να είμαι βέβαια δίκαιος αντιλαμβάνομαι ότι οι εκλογές δεν διεξάγονται σε ένα κενό. Ότι συμβαίνει προφανώς μπορεί να επηρεάσει την κρίση του κάθε ψηφοφόρου. Και από ότι φαίνεται η τραγωδία των Τεμπών τις πρώτες μέρες τουλάχιστον είχε καταλυτική επίδραση στην άποψη του μέσου πολίτη.
Για αυτό και στα κομματικά επιτελεία άλλοι χαίρονταν και άλλοι αγωνιούσαν με τα νούμερα που έβλεπαν στις δημοσκοπήσεις. Και έτσι αποφασίστηκε η μετάθεση των εκλογών. Όλοι τότε έλεγαν ότι πιθανότερη ημερομηνία ήταν η 9 Απριλίου και τελικά διεξάγονται 21 Μαΐου.
Γιατί ο χρόνος βοηθάει να ξεχνιούνται τα γεγονότα. Γιατί ο Έλληνας ξεχνάει εύκολα. Αλλά και γιατί σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα είχε μερίδιο ευθύνης στην τραγωδία.
Σήμερα πια η αίσθηση που έχω είναι ότι με εξαίρεση τους χαροκαμένους γονείς των θυμάτων, κανένας πια δεν δείχνει να θυμάται. Η ζωή πάντα άλλωστε συνεχίζεται.
Αυτό όμως θα είναι το δεύτερο έγκλημα μετά την τραγωδία. Γιατί το να ξεχάσει ο απλός πολίτης που καθημερινά προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στη ζωή του, είναι μάλλον το μικρό θέμα.
Το μεγάλο είναι να μην το ξεχάσουν αυτοί που θα αναλάβουν τις τύχες της χώρας μας μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου.
Γιατί τότε να είστε σίγουροι ότι τα επόμενα Τέμπη δεν είναι μακριά.
ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΘΑ ΤΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΛΗΤΗ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Έχει ξεχαστεί τελείως. Όπως και το Μάτι, που κατά τη γνώμη μου ήταν τρισχειροτερο έγκλημα, όχι γιατί δε σβήστηκε η φωτιά, αλλά για τον κυνισμό και την κοροϊδία που επέδειξαν οι τότε κυβερνώντε όσο ακόμα οι συγγενείς έψαχναν τις στάχτες των δικών τους. Στη δίκη για το Μάτι δεν πατάει κανείς, παρά μόνο οι οικογένειες των θυμάτων. Δεν ενδιαφέρεται κανένας. Το ίδιο θα γίνει και με τα Τέμπη. Όσο για την οργή που δήθεν έπνιξε την κοινωνία μετά τα Τέμπη, δεν ήταν αυθόρμητη και σε έβαζε σε σκέψη. Το να βλέπεις τους αντιμητσοτακικους ηθοποιούς και τραγουδιστές με καλτ ενδυμασίες να κάνουν πορεία δήθεν για τα Τέμπη, αλλά στην πραγματικότητα για να εκτονωσουν τα αντιμητσοτακικα τους αισθήματα ή τους μαθητές να ξαπλαρουν με τις σακες τους σε σχήμα “έφτασες?”, ενώ στο Μάτι πέταγαν αετό και συνέχιζαν τα μπάνια τους, σε κάνει να λες “βρε α στο διατανο”. Για να μη μιλήσω για το ξέπλυμα του σταθμάρχη ακόμα και από χαροκαμενους συγγενείς. Κοντεψαμε να του στήσουμε άγαλμα.