Ο Πότης Στρατίκης γεννήθηκε το 1926 και μεγάλωσε στο Κοπανάκι Μεσσηνίας και παρότι προερχόταν από φτωχή οικογένεια, ήταν άριστος μαθητής. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρήκε μαθητή στο Γυμνάσιο Κυπαρισσίας. Ο Στρατίκης αμέσως προσχώρησε στην Ε.Π.Ο.Ν., λαμβάνοντας έτσι ενεργό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση. Μετά την απελευθέρωση και στην αρχή του Εμφυλίου, ο Πότης Στρατίκης πήγε στην Αθήνα. Το 1946, πέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις της Παντείου, ωστόσο αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του λίγο αργότερα, λόγω οικονομικών προβλημάτων.

Ο Στρατίκης Ασχολήθηκε με τις μεταφράσεις που έκανε για τα περιοδικά Χτυποκάρδι και Τραστ του γέλιου, ενώ δούλεψε και στην παραγωγή του Μικρού Ήρωα. Ακολούθησε η Μάσκα, του Απόστολου Μαγγανάρη στην οποία εργάστηκε αρχικά σαν διορθωτής κειμένων, όμως αργότερα μετέφραζε αστυνομικά και γουέστερν διηγήματα. Στη συνέχεια άρχισε να γράφει και ο ίδιος κείμενα με πρωταγωνιστές τους γνωστούς ήρωες του περιοδικού, όπως ο Ζορρό και το Τσακάλι. Ακολούθησαν οι συνεργασίες του με διάφορα μεγάλα περιοδικά της εποχής όπως τα Ρομάντσο, Πρώτο, Θεατής, Γυναίκα, Φαντασία, Ελληνίδα, Πάνθεον, Βεντέττα, πότε σαν συντάκτης, πότε σαν μεταφραστής και πότε σαν μόνιμος συνεργάτης στα κείμενα. Παράλληλα ασχολήθηκε πολύ και με τη μετάφραση λογοτεχνικών κειμένων.

Το 1962 προχώρησε ο ίδιος στην έκδοση ενός παιδικού περιοδικού. Έτσι την Τρίτη 13 Νοεμβρίου του 1962 σε όλα τα περίπτερα της Αθήνας εμφανίστηκε το νέο περιοδικό: ο Μικρός Σερίφης, το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία και δημοφιλία. Ο ίδιος υπέγραφε τα κείμενα με το ψευδώνυμο «Κώστας Φωτεινός».

Κεντρικός ήρωας του «Μικρού Σερίφη» ήταν ένα ελληνόπουλο της διασποράς, ο 18χρονος Τζιμ Άνταμς ή Δημήτρης Αδαμόπουλος, ο οποίος αναλαμβάνει να επιβάλει το νόμο στην άγρια αμερικανική Δύση, έχοντας ως βοηθούς του την όμορφη Ντιάνα Μόρισον, τον Μεξικανό Πεπίτο Γκονζάλες και το μικρό ινδιανάκι Τσιπιρίπο.

Ο  Πότης Στρατίκης κατάφερε επίσης να αποκτήσει τα δικαιώματα για την ελληνική έκδοση του πασίγνωστου και αγαπημένου κόμικ του Λούκυ Λουκ. Λίγα χρόνια αργότερα θα ιδρύσει τον Εκδοτικό Οίκο Αδελφοί Στρατίκη, σε συνεργασία με τα αδέλφια του Πέτρο και Χρήστο. Έγραψε περισσότερα από 20 βιβλία με θέμα την Αρχαία ελληνική ιστορία, ενώ ήταν πολύ συχνά προσκεκλημένος σε συζητήσεις φιλολογικού περιεχομένου.

Σε παλαιότερη συνέντευξη του στο Βήμα, ο Στρατίκης είχε αναφέρει: «Στον κόσµο της δηµοσιογραφίας µπήκα χάρη στη µετάφραση από τα ιταλικά του βιβλίου “Υιέ µου, υιέ µου”. Ηταν µια πετυχηµένη, ελεύθερη µετάφραση. Ξέρετε, οι µεταφράσεις µοιάζουν µε τις γυναίκες: όταν είναι ελεύθερες είναι πιο ελκυστικές, όταν είναι πιστές πιο ψυχρές. Ύστερα από αυτό το βιβλίο συναντήθηκα µε τον Στέλιο Ανεµοδουρά, εκδότη του περιοδικού “Ο µικρός ήρως”, και µε πήρε στο περιοδικό για διορθώσεις. Υπήρξε δάσκαλος για εµένα, όπως και ο Απόστολος Μαγγανάρης, εκδότης του περιοδικού “Μάσκα”, στο οποίο δούλεψα αργότερα. Στη συνέχεια ήρθαν τα περιοδικά “Ροµάντσο”, “Πάνθεον”, “Βεντέτα” και πολλά ακόµη. Τότε η δηµοσιογραφία ήταν ελεύθερη. ∆εν είχαµε γραφεία. Γράφαµε στα κεντρικά καφενεία, πάνω στο πατάρι. Αυτό το βουητό που έρχεται από κάτω σε αποµονώνει. Γράφεις περίφηµα.

Πάντα είχα την ανάγκη να κάνω κάτι δικό µου. Συνέλαβα λοιπόν την ιδέα του Τζιµ Ανταµς, ενός µικρού έλληνα µετανάστη που θα επέβαλλε τον νόµο στην Άγρια ∆ύση, µαζί µε την παρέα του: τον κωµικό Μεξικανό Πεπίτο Γκονζάλες, την όµορφη Ντιάνα Μόρισον και το µικρό ινδιανάκι Τσιπιρίπο. Ταξίδευα στην Κρήτη όταν µίλησα για το σχέδιό µου στον ζωγράφο Θέµο Ανδρεόπουλο. Εκείνος συµφώνησε και αποφασίσαµε να εκδώσουµε το περιοδικό µαζί, µε τη βοήθεια των αδελφών µου. Θυµάµαι κυκλοφορήσαµε Τρίτη και 13, τον Νοέµβριο του 1962. ∆εν φοβήθηκα τη γρουσούζικη ηµεροµηνία, έχω γεννηθεί άλλωστε Τρίτη. Το πρώτο τεύχος πούλησε 1.800 αντίτυπα, το δεύτερο 2.000, το τρίτο 2.200 και τα νούµερα αυξάνονταν συνεχώς. Είχα πιάσει τον σφυγµό της εποχής που ζητούσε το γουέστερν. Θυµάµαι ότι ο Ανεµοδουράς είχε θυµώσει µε την επιτυχία. Ηµουν σίγουρος, λοιπόν, ότι θα προσπαθούσε να βγάλει και αυτός παρόµοιο περιοδικό. Ετσι πήγα και κατοχύρωσα πρώτος τον τίτλο “Μικρός κάου-µπόυ”. Πράγµατι, µερικές ηµέρες αργότερα τον είδα στο τυπογραφείο να τυπώνει περιοδικό µε αυτόν τον τίτλο. Του έστειλα µήνυµα ότι τον είχα κατοχυρώσει ήδη. Θύµωσε πολύ µαζί µου, αργότερα όµως τα βρήκαµε. Το περιοδικό “Μικρός σερίφης” έγινε το αγαπηµένο ανάγνωσµα µικρών και µεγάλων. Εφτασε µαζί µε τα περιοδικά “Μικρός κάου-µπόυ” και “Μικρός αρχηγός”, που εκδόθηκαν αργότερα, να ξεπερνά τα 60.000 αντίτυπα εβδοµαδιαίως.

Πήγαινα συχνά στο εξωτερικό. ∆ιάβαζα, θυµάµαι, την ιταλική εφηµερίδα “Corriere della Sera”. Εκεί είδα το κόµικ “Λούκυ Λουκ” και το έφερα στην Ελλάδα. Μάλιστα, εγώ βάφτισα το άλογο “Ντόλι”, από το όνοµα της κόρης µου, γιατί στην ξένη έκδοση αναφέρεται ως “Jolly Jumper”, όνοµα που ήταν δύσκολο για το ελληνικό κοινό. Σήµερα έχω αποκοπεί από τον κόσµο των περιοδικών. Είµαι πλέον µεγάλος. ∆ιαβάζω τις ιστορίες του “Μικρού σερίφη” ως αναγνώστης και καµιά φορά αιφνιδιάζοµαι µε αυτά που είχα σκεφτεί. Εχω γράψει και το τέλος της ιστορίας, αν και παραµένει στο συρτάρι του γραφείου µου. Ισως κάποια στιγµή να εκδοθεί. Πάντως, θα έχει happy end».

Τον Ιούνιο του 2006 ο Πότης Στρατίκης τιμήθηκε από την Ένωση Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου για την προσφορά του, ενώ ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 2007), το Ίδρυμα Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Β. Μπότση τον τίμησε για την επιτυχημένη διαδρομή του στον Περιοδικό Τύπο, αλλά και για το συγγραφικό και μεταφραστικό του έργο.

reader