Πολλά και απανωτά είναι τα εγκλήματα κατά γυναικών το τελευταίο διάστημα στην χώρα μας. Εγκλήματα που ακούγοντας τις λεπτομέρειές τους από τα ΜΜΕ μείναμε τουλάχιστον άφωνοι. Νέες κοπέλες νεκρές από τους συντρόφους (;) τους, με τρόπο ειδεχθή και απάνθρωπο λες και ήταν βγαλμένες από σκηνές ταινίας τρόμου. Πέραν όμως του αποτρόπαιου των εγκλημάτων θα πρέπει να μας προβληματίσουν και μια σειρά από άλλα πράγματα.
Σίγουρα η Ελληνική κοινωνία, οι αξίες της κοινωνίας μας, έχουν αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες. Η γυναίκα έχει απελευθερωθεί, ο ρόλος της έχει αναβαθμιστεί, έχει βγει στην αγορά εργασίας δυναμικά και δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς αφού η εξέλιξη τα «σπρώχνει» όλα και τα πηγαίνει εκεί που θέλει.
Συγχρόνως έρχεται και ένα καινούριο μοντέλο γυναίκας, αυτό της δυναμικής και ανεξάρτητης αλλά και αυτό του σεξουαλικού συμβόλου το οποίο πλέον διαχειρίζεται τον εαυτό της μόνη της. Δεν χρειάζεται την έγκριση της οικογένειας (και ειδικά του πατέρα) για τις όποιες επιλογές της τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον αισθηματικό τομέα. Κάπου εκεί αρχίζει και «χαλάει η φάση» όπως είπε ο καθ’ ομολογίαν δράστης του φονικού της Φολέγανδρου. Η κοπέλα, η όποια κοπέλα θεωρεί τον εαυτό της ανεξάρτητο, έχει φύγει από την «φτερούγα» της οικογένειας και τις πιο πολλές φορές η οικογένεια, οι γονείς, δεν γνωρίζουν ούτε το πού, ούτε (το κυριότερο) με ποιον είναι το παιδί τους. Ένα παιδί, μία κοπέλα, η οποία έμαθε μέσα στα χρόνια «εξέλιξης» ότι ζωή είναι να έχεις ένα ωραίο σώμα το οποίο θα φωτογραφίζεις και θα το επιδεικνύεις στα social με σκοπό να μαζέψεις λίγα like. Μία κοπέλα, που το οτιδήποτε οικογενειακό φαίνεται banal και αναχρονιστικό για την εποχή μας, ακόμα κι αυτό το Κυριακάτικο τραπέζι. Μία κοπέλα, που σταμάτησε να μιλάει στους δικούς της, δεν έχει φίλους παρά μόνο εικόνες και ανθρωπάκια σε μια οθόνη, ινδάλματα κάποιες άλλες κοπέλες που επιδεικνύουν τα κάλλη τους σε τηλεοπτικές σειρές τύπου GNTM και BIG BROTHER, μια κοπέλα που ζει σε μια εικονική πραγματικότητα.
Από την άλλη οι άντρες, τα αγόρια, που ζούνε στο ίδιο «παραμύθι» στην ίδια εικονική πραγματικότητα, χωρίς φίλους και χωρίς οικογενειακή «φτερούγα» κι αυτοί, ψάχνοντας να βρούνε το καλύτερο γυναικείο σώμα στην οθόνη τους και το καλύτερο αντρικό πρότυπο Survivor. Και όταν δεν δέσει το σιρόπι ή η κοπέλα πει το κάτι παραπάνω του στιλ «δεν είσαι αυτό που περίμενα», τότε … τότε «χαλάει η φάση»!
Και μετά τι; Σπίτια θρηνούν τα παιδιά τους, γονείς φορτώνονται τύψεις γι’ αυτή την χαλαρότητα που επέδειξαν και ένας ένοχος που θα πάει κάποια χρόνια φυλακή και μετά θα κυκλοφορεί και πάλι ανάμεσά μας.
Και η πολιτεία; Πού είναι η πολιτεία;
Η πολιτεία είναι εδώ, μέχρι εκεί που η «εξέλιξη» την έσπρωξε. Η πολιτεία φρόντισε να εξασφαλίσει τις ελευθερίες των γυναικών και καλά έκανε, φρόντισε να έχουν ίση μεταχείριση με τους άνδρες, φρόντισε να είναι κύριες του εαυτού τους. Η πολιτεία όμως δεν φρόντισε να εκσυγχρονίσει το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν φρόντισε να μάθει στα παιδιά τους νέους κινδύνους, δεν τους μίλησε ποτέ για το ίντερνετ, την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ενός ανθρώπου προς το σύνολο. Δεν φρόντισε να δημιουργήσει ένα σύγχρονο σχολείο στο οποίο εκπαιδευτικός και γονέας θα έχουν ρόλο συνεργασίας πρώτα για την ψυχική υγεία του παιδιού και μετά για τα μαθήματα.
Συντηρεί το αναχρονιστικό σχολείο της καμιάς δεξιότητας, του στείρου ανταγωνισμού και μηδενικού ενδιαφέροντος. Δεν φρόντισε να δημιουργήσει τις απαραίτητες δομές που θα προβάλουν τον πολιτισμό και την παράδοση και μέσα από αυτές να έρθει η κοινωνικοποίηση των παιδιών, οι φιλίες και η άλλη άποψη για την ζωή, για την πραγματική ζωή και όχι αυτή της εικονικής πραγματικότητας. Γιατί το πρόβλημα τελικά δεν είναι η «εξέλιξη» αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα συντελείται αυτή κάθε φορά. Γιατί τον χρόνο δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε ούτε και θα ήταν σωστό να τον σταματήσουμε. Μπορούμε όμως με τις κατάλληλες παρεμβάσεις να προστατεύσουμε και να διδάξουμε. Μπορούμε να βγάλουμε νέα υγιή κύτταρα στη σύγχρονη κοινωνία μας αρκεί να το θελήσουμε όλοι μας, αρκεί να θέσουμε τα όρια. Δυστυχώς, αυτή την στιγμή δεν υπάρχει κανένα πλαίσιο, κανένας φραγμός, καμία σήμανση κινδύνου!
Από την άλλη μεριά, η ίδια η πολιτεία φρόντισε να ελαφρύνει και τις ποινές για μια σειρά αδικημάτων, μεταξύ αυτών και της ανθρωποκτονίας, με αποτέλεσμα ο ένοχος να δικαστεί μεν «ισόβια» αλλά στην πραγματικότητα στα 18 χρόνια (στην χειρότερη περίπτωση στα 25) να κυκλοφορεί ελεύθερος και ωραίος ανάμεσά μας.
Αυτό όμως λέει ο νομοθέτης και εμείς που είμαστε «υγιή κύτταρα» αυτής της κοινωνίας θα πρέπει να το σεβαστούμε και να το αποδεχτούμε. Να το αποδεχτούμε όπως το αποδέχονται οι οικογένειες των δολοφονημένων κοριτσιών και στις οποίες οικογένειες «βγάζω το καπέλο» για το μεγαλείο της ψυχής τους. Ως πατέρας κοριτσιού δεν ξέρω αν θα μπορούσα να επιδείξω τέτοιο μεγαλείο ψυχής σε ανάλογη περίπτωση και εύχομαι ποτέ να μη χρειαστεί να το μάθω. Καλό θα ήταν όμως η πολιτεία να επέμβει, να βάλει κανόνες, να διορθώσει τα κακώς κείμενα, να δει την αδικία που συντελείται υπέρ των δολοφόνων σε σχέση με τις χαροκαμένες οικογένειες και να αλλάξει τον νόμο. Ο φονιάς είναι φονιάς και η θέση του είναι στην φυλακή με την έννοια της φυλακής και όχι του ξενοδοχείου και όταν λέμε ισόβια να είναι και ισόβια.
Ίσως έτσι, ο επόμενος επίδοξος δολοφόνος το σκεφτεί μία φορά ακόμα πριν το πράξει και σωθεί η ζωή της επόμενης κοπέλας. Ελπίζω η πολιτεία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην βάλει άθελά της σε κανέναν ιδέες να επιλέξει μεταξύ του Παπαδόσηφου ή των αξιών ενός κράτους δικαίου.
-
Το μακρινό 1983 δολοφονήθηκε ο γιος του Παπαδόσηφου. Ο χαροκαμένος πατέρας μέσα στην αίθουσα του εφετείου εκτέλεσε τον φονιά του γιου του με πέντε σφαίρες. Όταν τελείωσε, γύρισε προς τους δικαστές και τους είπε «κάντε με ότι θέλετε, εγώ τώρα λευτερώθηκα»!
