Το πιο όμορφο ποίημα είναι ο Εθνικός μας Ύμνος. Ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», του Σολωμού. Συγκινητικό και μεγαλεπήβολο, στοχαστικό, φιλοσοφημένο αλλά και απόλυτα προσγειωμένο και πρακτικό. Και στο κομμάτι που τραγουδάμε από παιδάκια αλλά και στο υπόλοιπό του που δεν είναι γνωστό. Ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας είναι το συγκινητικό κείμενο που οφείλει να εμπνέει κάθε άνθρωπο της Οικουμένης. Να γνωρίζει ο αγωνιστής της Ελευθερίας ότι η Λευτεριά δεν επέρχεται από μόνη της.
Είναι αποτέλεσμα επώδυνων αγώνων και ποταμών αίματος. Το δέντρο της Ελευθερίας ποτίζεται από αίμα νέων ανθρώπων που τους οφείλουμε το γεγονός ότι μιλάμε ελεύθερα, ότι σκεφτόμαστε χωρίς περιορισμούς. Το δέντρο της Ελευθερίας δεν χαρίζεται, κατακτάται. Απαιτεί συνεχή φροντίδα και προσοχή από τους νέους και από τους μεγαλύτερους, όχι από τους ξένους, αφού «Δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή».
Ο Εθνικός μας Ύμνος δεν είναι αποστεωμένο μνημείο Εθνικισμού. Είναι ο οδηγός κάθε υπερήφανου ανθρώπου στην καθημερινή του ζωή. Να γνωρίζει ότι θα πληρώνει ακριβά την υπερήφανη και ελεύθερη στάση το. Ότι η αξιοπρέπεια: «μοναχή το δρόμο επήρε, εξανάλθε μοναχή». Να γνωρίζει ότι δεν πρέπει να ανταλλάσσει την Ελευθερία με την ευμάρεια. Την επίπλαστη «τάξη και ασφάλεια» των Τυράννων δεν τη θέλουμε αν είναι να χάσουμε το παραμικρό από τη Λευτεριά.
Και στον σημερινό Κόσμο, που τόσοι Λαοί υπόκεινται σε τυραννικά καθεστώτα, που τόσοι άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν υπό «ασφαλείς» πατερούληδες, εμείς ας δείξουμε ποια είναι η Πατρίδα της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.
Τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης είναι πιο επίκαιρα από ποτέ.
Οι Έλληνες υπερήφανα στεκόμαστε Ελεύθεροι και Δημοκρατικοί 200 χρόνια τώρα, όχι περιστασιακά, αλλά γιατί αυτή η υπέροχη Πατρίδα δεν επιτρέπει άλλη στάση
