Βέβαια για τους ανθρώπους στην παλιά γειτονιά του, στην Αλεξάνδρου Σβώλου της Θεσσαλονίκης, είναι απλά…. ο Άκης.
Παιδί μιας παλιάς εβραϊκής οικογένειας, ο Άλμπερτ Μπουρλά, πήγε στο 41ο Δημοτικό Σχολείο της πόλης. Ο πατέρας του ήταν ποτοποιός, με μαγαζί στα Λαδάδικα στη γωνία Βίκτωρος Ουγκώ και Βεροίας. Η μητέρα του από την άλλη, ήταν μία διαφορετική ιστορία, καθώς ήταν μία επιζήσασα από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, με το εβραϊκό τατουάζ που της είχαν κάνει να αποτελεί το «καμάρι» της.
Πολύ κοντά στο μαγαζί της οικογενείας στα Λαδάδικα, ζούσε ο Παναγιώτης Κουκουβίτης, ο οποίος ήταν ο αρχηγός του «Άκη» στα λυκόπουλα. Ναι, έφτασε κι εκεί η χάρη του νυν CEO της Pfizer, καθώς τέλη δεκαετίας του ’60 αρχές δεκαετίας του ’70 ο «Άκης» βρέθηκε στα «πουλέν» του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων. Και ο αρχηγός του στην Αγέλη Λυκοπούλων του 6ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Λευκού Πύργου, μόνο καλά πράγματα έχει να θυμάται από εκείνον: «Με έστελνε ο πατέρας μου να αγοράζω ούζο από το μαγαζί του πατέρα του Άκη, το ΙΝΤΟ» θυμάται ο κ. Κουκοβίτης για το μικρό του λυκόπουλο.
«Έξυπνο, πολύ έξυπνο παιδί ήταν» λέει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Και συνεχίζει: «Μερικές φορές ξεχνιόταν και δεν ερχόταν στις συγκεντρώσεις αλλά όποτε το θυμόταν ήταν μικρός ηγέτης. Δημιουργικός, αποφασιστικός, γι’ αυτό και ήταν πρώτος στην εξάδα του (σ.σ. την μικρή υποομάδα της Αγέλης των Λυκοπούλων)».
Φτάνοντας στην έκτη δημοτικού ο «Άκης» από τα λυκόπουλα «ανέβηκε» στους Προσκόπους. «Δεν τον έχασα», λέει ο κ. Κουκοβίτης. «Τον έβλεπα στη γειτονιά, στο μαγαζί, ευγενικός και χαμογελαστός πάντα… Καλό παιδί. Περήφανος, που υπήρξε παιδί μου στους Προσκόπους» λέει δείχνοντας δύο φωτογραφίες με την Αγέλη του εκείνο το 1971.
Ο «Άκης» δεν ξέχασε ποτέ από που προέρχεται
Χαρακτηριστική είναι και η συνέντευξη που παραχώρησε τον περασμένο Ιούνιο στην «Καθημερινή» και τον Αλέξη Παπαχελά, όπου και αποκάλυψε πολλές από τις πτυχές της ζωής του στη Θεσσαλονίκη που λατρεύει. Την πόλη που, όπως λέει ο ίδιος, ήταν και είναι το κέντρο της ζωής του καθώς εκεί γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε.
Μάλιστα, αν δεν ήταν η Pfizer, πιθανότατα να μην εγκατέλειπε ποτέ την πόλη καθώς όπως αναφέρει: «στην αρχή δεν ήθελα καθόλου (σ.σ. να πάει στην Αθήνα), για δύο λόγους: Ο πρώτος ήταν γιατί ήθελα να κάνω ακαδημαϊκή καριέρα και ο δεύτερος γιατί όπως κάθε Θεσσαλονικιός, δεν ήθελα να ζήσω στην Αθήνα. Γιατί η Θεσσαλονίκη είναι το κέντρο του κόσμου για εμάς».
Έχοντας φύγει από την Ελλάδα σε ηλικία 34-35 ετών, αποτελεί περισσότερο έναν τυπικό Έλληνα, που απλά έτυχε (ή μάλλον πέτυχε) να βρεθεί στα «σαλόνια» των ΗΠΑ, σε μία από τις σημαντικότερες θέσεις στον κόσμο της φαρμακευτικής αλλά ποτέ δεν ξεχνά από πού ξεκίνησε. «Ολοι οι φίλοι μου εξακολουθούν να είναι οι φίλοι που είχα τότε. Κάθε καλοκαίρι γυρνάω στην Ελλάδα και με περιμένουν και πάμε διακοπές μαζί. Κάθε καλοκαίρι».
Κάθε καλοκαίρι λοιπόν, δεν ξεχνά να επισκέπτεται το σπίτι που έχει στη Χαλκιδική, ενώ διατρανώνει όπου βρίσκεται πως είναι Έλληνας και είναι υπερήφανος γι’ αυτό. «Είμαι Ελληνας. Σημαίνει ότι είμαι διαφορετικός, σημαίνει ότι είμαι υπερήφανος, σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι και τα κακά της φυλής μας και τσαντίζομαι ακόμη περισσότερο με αυτά, αλλά προσπαθούμε να τα κρατάμε μέσα στον κύκλο, δηλαδή συζητάω για τα κακά της φυλής μας με Ελληνες και ποτέ με ξένους. Είναι αυτό που δίνει διαφορετικότητα σε εμένα, στην προσωπικότητά μου, στον χαρακτήρα μου και είναι αυτό που μετέδωσα στην οικογένειά μου, είναι αυτό που χαρακτηρίζει τα παιδιά μου. Είναι η ζωή μου η Ελλάδα».
Από τα λυκόπουλα του 6ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Λευκού Πύργου πέρασε καιρός. Όμως ο «Άκης» κατάφερε (και) προχθές να κάνει τους συντοπίτες του υπερήφανους. «Φθάνουμε σε ένα κρίσιμο σημείο καμπής στο πρόγραμμα ανάπτυξης του εμβολίου μας σε μία στιγμή κατά την οποία ο κόσμος το χρειάζεται περισσότερο, με τους ρυθμούς μόλυνσης να φθάνουν σε νέα ρεκόρ, τα νοσοκομεία να πλησιάζουν στον υπερκορεσμό και τις οικονομίες να αγωνίζονται για να επαναλειτουργήσουν» είπε χθες ο «Άκης».
Το λυκόπουλο της Θεσσαλονίκης, που έμαθε στους προσκόπους κρατώντας το χέρι της μάνας του με το τατουάζ από το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, πως ο κόσμος στ’ αλήθεια μπορεί να αλλάξει.
reader