Είναι μια διαμάχη για την οποία όλοι ακούσαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας- για το αν οι άντρες και οι γυναίκες έχουν την ικανότητα να είναι απλώς φίλοι ή αν αυτές οι φιλίες είναι καταδικασμένες να εξελιχθούν σε κάτι άλλο με τον χρόνο.
Κοιτώντας στην ιστορία, οι σχέσεις ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες ήταν περιορισμένες. Υπήρξε μια εποχή που οι γυναίκες αντιμετωπίζονταν ως τίποτα άλλο από περιουσία. Ανήκαν στον αρχηγό της οικογένειας, τον πατέρα και μετά δίνονταν ( σε πολλές περιπτώσεις για μια καλή προίκα) στον σύζυγο για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους κάτω από την φροντίδα, την προστασία και τους κανόνες του. Κατά την διάρκεια αυτής της εποχής κάθε σχέση μεταξύ αντρών και γυναικών ήταν περιορισμένη, ακόμα και απαγορευμένη.
Καθώς οι κοινωνία εξελίσσονταν, πολλά ανεπτυγμένα έθνη είχαν πιο ανοιχτές και ελεύθερες κοινωνίες, με τις γυναίκες να δουλεύουν για τα ίσα δικαιώματα και φροντίδα στις χώρες τους. Παρόλη την αίσθηση ελευθερίας και ισότητας, πολλοί αναρωτιούνται για την ικανότητα των αντρών και των γυναικών να διατηρούν μια πλατωνική σχέση.
Αυτή η διαφωνία γίνεται, γιατί είμαστε προγραμματισμένοι γενετικά να ελκόμαστε ο ένας από τον άλλον. Επίσης κάθε προσπάθεια αντρών και γυναικών να είναι απλώς φίλοι είναι καταδικασμένη. Η σχέση αυτή λειτουργεί σαν μια αντίστροφη μέτρηση βόμβας, μέχρι η γενετική καλωδίωση μας να αναλάβει δουλειά.
Ο Ινδουιστής Γκουρού Όσσο ρωτήθηκε για το ποια είναι η άποψη του σε αυτή τη διαμάχη και η απάντηση του έφερε κάποιες συναρπαστικές ιδέες. Συγκρίνει την φιλία των αντρών-γυναικών με την φιλία ενός φύλακα και ενός φυλακισμένου, πληροφορώντας πως και οι δύο θα αποτύχουν για τον ίδιο λόγο.
Αναφέρθηκε λέγοντας:
«Ο γάμος είναι ένας άσχημος θεσμός που εφευρέθηκε από άντρες με αποκλειστικό σκοπό τον μονοπωλιασμό των γυναικών. Με την μείωση των γυναικών σε ‘πράγματα’, οι άντρες άρχισαν να συμπεριφέρονται στις γυναίκες ως εμπορεύματα. Ξέχασαν όμως πως κάνοντας το αυτό, υποβάθμιζαν και τον εαυτό τους. Για να υπάρξει επικοινωνία πρέπει και οι δύο μεριές να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο.
Ο γάμος είναι ένας θεσμός που βασίζεται σε ψέματα. Η μόνη στιγμή που μπορούμε να είμαστε σίγουροι γι αυτό είναι τώρα και ο γάμος ζητά μια υπόσχεση για την υπόλοιπη ζωή μας. Ζητά να είστε μαζί, να αγαπάτε και να σέβεστε τον άλλον μέχρι την τελευταία σας πνοή. Αναφερόμενος στις λαϊκές παραδόσεις ότι οι γάμοι γίνονται στον παράδεισο, αυτός ο θεσμός παραβλέπει την πιθανότητα του να μην υπάρχει καν παράδεισος. Επίσης, δεν προσπαθούμε και δεν αναζητούμε στην φύση την πραγματική λύση των προβλημάτων μας.
Μιλώντας βιολογικά, είναι απολύτως φυσιολογικό να ελκόμαστε από ένα ελκυστικό άτομο. Οι γρήγοροι ρυθμοί της καρδιάς και τα κόκκινα μάγουλα είναι απλώς φυσικά ένστικτα. Είναι ωραίο αίσθημα το να κάνουμε τους άλλους να πιστεύουν πως θα ήθελαν να περάσουν την ζωή τους με το άτομο που προκάλεσε όλα τα παραπάνω.»
Οι σκέψεις του Όσσο περιγράφουν τον λόγο για τον οποίο πιστεύει πως οι γάμοι τόσο συχνά αποτυγχάνουν- πως το μόνο σταθερό πράγμα στην ζωή είναι η αλλαγή, γεγονός που καθιστά μη ρεαλιστικό το να αναμένουμε από ένα άτομο να προσελκύεται από το ίδιο άτομο για όλη του τη ζωή. Η έννοια του γάμου είναι ενάντια σε αυτή την έννοια, απαιτώντας από τους ανθρώπους να δεσμευτούν μένοντας μαζί για το υπόλοιπο της ζωής τους. Αυτοί που αποτυγχάνουν να ακολουθήσουν αυτή τη δέσμευση συχνά κρίνονται.
«Δεν είναι ότι οι σύντροφοι ψεύδονται όταν δηλώνουν πως δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τον άλλον. Το μόνο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε είναι ότι ενώ τα αισθήματα τους είναι γνήσια, η γνησιότητα και η αλήθεια ανήκουν στην στιγμή. Οι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ γνώση για την ροή της ζωής. Το άτομο που μοιάζει όμορφο σήμερα ίσως δε θα είναι ίδιο μετά από λίγα χρόνια. Μόλις ο αρχικός ενθουσιασμός και η αγάπη φθαρθούν, γίνεται ο δεσμός.
Αυτός ο δεσμός οδηγεί τους ανθρώπους στο να απατήσουν τον σύντροφο τους ή το λιγότερο απλώς να σταματούν να απαντούν με ενθουσιασμό. Είναι μόνο ένα φυσικό, εγγενές συναίσθημα στην ανθρώπινη ψυχή. Ενώ η δέσμευση των ανθρώπων με τον γάμο είναι μια πράξη που είναι αφύσικη σε μεγάλο βαθμό.
Η φιλία μπορεί να είναι δυνατή μόλις οι άνθρωποι αφήσουν αυτό τον δεσμό. Αν και όταν νιώσουν την αγάπη να απομακρύνεται, θα είναι ελεύθεροι να μείνουν ή να προχωρήσουν. Μόνο όταν θα είναι ίσοι σεβασμού η κοινωνία θα απελευθερωθεί πραγματικά από λανθασμένες ιδέες και θα φορέσει τα αυθεντικά της χρώματα.
Λόγω της προσπάθειας του ανθρώπου η κοινωνία έχει γίνει αφύσικη, σε βαθμό που πρέπει να απαντάμε στο δικαστήριο για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις. Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος για την ενίσχυση της κυριότητας του ενός έναντι στον άλλον. Οι γάμοι που γίνονται βάρος δε θα μπορούσαν να μεγαλώσουν ένα καλύτερο παιδί. Ένα παιδί που έχει γεννηθεί από αγάπη θα ανατραφεί καλύτερα από ένα παιδί που θα γεννηθεί από καθήκον.
Η απόλυτη ελευθερία θα έπρεπε να παρέχεται σε κάθε άτομο για τη ζωή του/της, πως μόνος/η θα οδηγηθεί στην πραγματική φιλία. Η αγάπη συνεχώς εξελίσσεται, οπότε όταν ένα άτομο που αγαπάτε ερωτευτεί κάποιον άλλον, θα πρέπει να το αντιμετωπίσετε μένοντας δυνατοί. Ο εγωισμός σας πληγώνεται αλλά μην τον αφήσετε να καταστρέψει τον δεσμό που έχετε με αυτό το άτομο.
Αν αγαπάτε αληθινά κάποιον μην προσκολλάστε πάνω του. Ακόμα και αν πάει σε κάποιον άλλον, να είστε χαρούμενοι γι αυτόν. Απλά ίσως έρθει πίσω σε εσάς όταν αποκτήσει νέα προοπτική και την ίδια ελευθερία που έχετε κι εσείς.
Θα έπρεπε να απολαμβάνουμε την ζωή χωρίς περιορισμούς και ανθρωπογενείς κανόνες. Όταν αρχίσουμε να ζούμε την πραγματική ουσία, θα ξεκινήσουμε να εκτιμούμε τους ανθρώπους γύρω μας και θα οδηγηθούμε στην αληθινή φιλία.»
