O Ολυμπος ανέκαθεν θεωρούνταν ο τόπος κατοικίας του Δωδεκάθεου με τους αρχαίους Ελληνες να το θεωρούν ως ένα βουνό «άβατο» που όποιος τολμούσε να το βεβηλώσει τον περίμενε σίγουρος θάνατος. Και στα χρόνια που ακολούθησαν όμως, το υψηλότερο όρος της Ελλάδας ακολουθούσαν πολλές δεισιδαιμονίες, κάτι που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να ενισχύσουν οι κλέφτες της περιοχής που το είχαν ως ορμητήριο και κρησφύγετο.
Επρεπε να φύγει η Τουρκοκρατία και να μπούμε στον 20ο αιώνα για να καταφέρει κάποιος (επίσημα έστω) να πατήσει στην κορυφή του Ολύμπου, κάτι που κατάφερε σαν σήμερα, στις 2 Αυγούστου 1913 ο Χρήστος Κάκαλος, συνεπικουρούμενος από τον Ελβετό διάσημο φωτογράφο Φρεντερίκ Μπουασονά και τον συνοδό του, Ντανιέλ Μπο-Μποβί.
O Μύτικας είναι η υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου και της Ελλάδος, δεύτερη υψηλότερη των Βαλκανίων, μετά τη Μουσαλά στη Βουλγαρία. Μέχρι πρόσφατα το ύψος του ανερχόταν στα 2.917 μ., οι πιο πρόσφατες όμως μετρήσεις που έγιναν από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης υπολογίζουν το ύψος του στα 2.918 μέτρα και 80 εκατοστά. Είναι επίσης γνωστός ως «Κατοικία των Θεών», είναι καμπύλη κορυφή και μαζί με το Στεφάνι, τον λεγόμενο θρόνο του Δία, την τρίτη ψηλότερη κορυφή, σχηματίζουν τις δύο πλευρές ενός τριγώνου. Η κορφή, ως ορειβατική πρόκληση, είναι ανάμεσα στις δυσκολότερες κορυφές της Ελλάδας, ενώ το σημείο της Κακόσκαλας αποτελεί ένα από τα επικινδυνότερα σημεία ορειβασίας, λόγω της μεγάλης κλίσης και του δύσβατου της πλαγιάς.
Αυτή τη δύσκολη κορυφή κλήθηκαν να ανέβουν οι τρεις θαρραλέοι άνδρες, σε μία αποστολή που έγινε καθαρά… κατά τύχη. Ολα ξεκίνησαν όταν ο φωτογράφος Φρεντερίκ Μπουασονά μαζί με τον Ντανιέλ Μπο-Μποβί βρέθηκαν στην Ελλάδα μετά από πρόσκληση του Ελευθέριου Βενιζέλου που τους ζήτησε να επισκεφτούν το μέτωπο των Βαλκανικών πολέμων για μια σειρά φωτογραφικών ρεπορτάζ. Ετσι, οι δύο άνδρες αναχώρησαν με πλοίο από το Βόλο προς τη Θεσσαλονίκη. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, στο κατάστρωμα του πλοίου, μαγεύονται από την άγρια ομορφιά του Ολύμπου και αποφασίζουν ότι με την πρώτη ευκαιρία θα γνωρίσουν από κοντά το βουνό. Λίγες μέρες αργότερα αυτό έγινε πραγματικότητα.
Οταν οι δύο Ελβετοί άρχισαν να ανηφορίζουν προς τον Ολυμπο, βρέθηκαν στο Λιτόχωρο, όπου και άρχισαν να ψάχνουν για έναν άνθρωπο που να «ξέρει καλά το βουνό». Ετσι βρέθηκε μπροστά τους ο Χρήστος Κάκαλος, ένας νεαρός κυνηγός αγριοκάτσικων, ο οποίος θεωρούνταν από όλους ως ο καλύτερος οδηγός για τον Ολυμπο, μέχρι όμως ένα σημείο καθώς όπως έλεγε και ο ίδιος «θα ήταν τρέλα να προσπαθήσουν να ανέβουν στην κορυφή του βουνού».
Οι τρεις ορειβάτες ξεκίνησαν την πορεία τους στις 29 Ιουλίου 1913, ακολουθώντας την κλασσική διαδρομή προς το παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία. Μία μέρα μετά φθάνουν στον προορισμό τους και αντικρίζουν τον Μύτικα. Ωστόσο, δε συνεχίζουν τη διαδρομή τους και αποφασίζουν να επιστρέψουν στη βάση τους, επειδή νυχτώνει. Στις 31 Ιουλίου αποφασίζουν να το τολμήσουν. Μετά από μεγάλη προσπάθεια και αρκετούς κινδύνους -καθώς βρέθηκαν αντιμέτωποι με θύελλα- βρέθηκαν σε μία ψηλή κορυφή, την οποία και θεώρησαν ως τον Μύτικα. Της δίνουν το όνομα «Κορυφή της Νίκης», προς τιμή της Μάχης του Σαρανταπόρου και τοποθετούν τις κάρτες τους και την ελβετική σημαία. Ωστόσο, λόγω της ομίχλης, η ορατότητα ήταν αρκετά περιορισμένη με αποτέλεσμα όταν καθάρισε η ατμόσφαιρα να αντιληφθούν ότι η υψηλότερη κορυφή ήταν ακόμη πιο ψηλά!
Οι τρεις άνδρες αποθαρρύνονται και παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής αλλά ο Χρήστος Κάκαλος μετά από λίγα μέτρα σταματά και με νοήματα τους λέει πως μπορούν να τα καταφέρουν και να φτάσουν στην κορφή του βουνού. Οι δύο Ελβετοί τον ακολουθούν και λίγες ώρες αργότερα είχε πατηθεί για πρώτη φορά ο Μύτικας. Πρώτος που πάτησε στο «σπίτι των Θεών» ήταν ο ξυπόλητος νεαρός κατσικοκυνηγός, ο οποίος τα επόμενα χρόνια έκανε το ίδιο δρομολόγιο αρκετές φορές. Είναι χαρακτηριστικό πως το 1972, λίγο πριν το θάνατό του, ανέβηκε ξανά στον Ολυμπο. Ηταν 93 ετών… Σήμερα στον Ολυμπο υπάρχει ένα καταφύγιο που έχει το όνομά του, που βρίσκεται στο «Οροπέδιο των Μουσών», σε υψόμετρο 2.650 μέτρα.
reader.gr
