Μπορεί η μέλισσα-δολοφόνος να μοιάζει πως έχει βγει από ταινία τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού, είναι όμως μια πραγματικότητα που ξεπήδησε από μια ταπεινή απόπειρα να αυξηθεί η παραγωγή μελιού πίσω στη δεκαετία του 1950.
Η οποία κατέληξε με μερικές χιλιάδες μέλισσες-δολοφόνους να απελευθερώνονται στην ατμόσφαιρα και να σπέρνουν καταστροφή στα μελίσσια της αμερικανικής ηπείρου!
Όλα ξεκίνησαν σε ένα εργαστήριο της Βραζιλίας το 1957, όταν ο βιολόγος Warwick Kerr εξουσιοδοτήθηκε από την κυβέρνηση της χώρας να τους φτιάξει μέλισσες που θα αποδίδουν περισσότερο μέλι.
Ευρωπαϊκά είδη μέλισσας είχαν εισαχθεί στη Λατινική Αμερική, αλλά αποδείχτηκαν δυστυχώς λιγότερο παραγωγικά στις νέες τους πατρίδες. Στην τροπική ζέστη της Βραζιλίας, για να είμαστε ακριβείς. Ο όχι και τόσο έμπειρος στις διασταυρώσεις λοιπόν βιολόγος έβαλε γονίδια της αφρικανικής μέλισσας σε ευρωπαϊκά είδη, θέλοντας να τα κάνει ανθεκτικότερα στη ζέστη. Τι θα μπορούσε να πάει λάθος με το υβρίδιο, τον ακούμε να αναρωτιέται;
Η «αφρικανοποιημένη ευρωπαϊκή μέλισσα», όπως την είπε, είναι σήμερα γνωστή στην επιστήμη ως «μέλισσα-δολοφόνος»! Αυτό ήταν το λάθος. Αρχικά μάλιστα το πείραμα ήταν επιτυχημένο, καθώς ο νέος τύπος μέλισσας απέδιδε πράγματι μεγαλύτερες ποσότητες μελιού. Το μόνο μειονέκτημα; Πως το είδος είχε υιοθετήσει τα πιο ακραία ένστικτα για την προστασία της αποικίας που είχαν δει ποτέ σε μέλισσα.
Και μετά συνέβη το δεύτερο λάθος, καθώς τα μελίσσια κατάφεραν κάπως να απελευθερωθούν. Και ήταν μερικές χιλιάδες από αυτά. Η αφρικανοποιημένη ευρωπαϊκή μέλισσα έσπειρε καταστροφή σε πολλές γωνιές της Λατινικής και Κεντρικής Αμερικής, φτάνοντας στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ακόμα και στις ΗΠΑ. Κάποιοι απόγονοι της οποίας συνεχίζουν να υφίστανται στις νοτιότερες αμερικανικές πολιτείες.
Τουλάχιστον 400 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τη συγκεκριμένη μέλισσα, κάτι που συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Και δεν είναι πως το δηλητήριό της είναι ισχυρότερο από την κοινή ευρωπαϊκή μέλισσα, κάθε άλλο. Είναι απλώς πως είναι ιδιαιτέρως πρόθυμη να υπερασπιστεί την κυψέλη της μέχρι θανάτου. Δέκα χιλιάδες μέλισσες-δολοφόνοι χρειάζονται για να σκοτώσουν έναν άνθρωπο, μόνο που οι αποικίες της αποτελούνται από… 10.000 μέλη συνήθως, όπως μας λέει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σάσεξ, Francis Ratnieks.
Και δεν τις αποκαλούνε μέλισσες-δολοφόνους επειδή σκοτώνουν ανθρώπους, αλλά γιατί ξεπαστρεύουν αντιθέτως αποικίες ολόκληρες ευρωπαϊκών και ασιατικών μελισσών. Στις μέρες μας φαίνεται πάντως να έχουν χάσει τον ιδιαιτέρως επιθετικό τους χαρακτήρα, εξαιτίας των διασταυρώσεών τους με άλλα είδη, όμως μας λέει μελέτη που έγινε στις μέλισσες-δολοφόνους του Πουέρτο Ρίκο.
Κάτι που είναι καλά νέα για όλους μας, μελίσσια και ανθρώπους…
