Έχει περισσότερους από ένα εκατομμύριο followers στο Twitter. Έχει και… δικό του hashtag (#Woj Bombs). Κυρίως, έχει τη συντριπτική πλειοψηφία των ειδήσεων που αφορούν το ΝΒΑ. Ενίοτε, μέλη ομάδων μαθαίνουν από εκείνον… αυτό που θα τους συμβεί. Μια από τις αγαπημένες φράσεις του Adrian Wojnarowski είναι “η ψυχή ενός εκπληκτικού κειμένου, είναι το εκπληκτικό ρεπορτάζ”. Κάτι που τελευταία φαίνεται να το ξεχνά, συχνά πυκνά. Συνεχίζει ωστόσο, να αναζητά και την τελευταία λεπτομέρεια ενός άρθρου, όταν οι άλλοι πηγαίνουν για ύπνο ή για ένα ποτό -πριν ξυπνήσουν από το τηλέφωνο των οργισμένων διευθυντών τους για την είδηση που έχασαν.
Όταν πήγε στο Yahoo! (2006) ήταν οτιδήποτε άλλο, πέραν μέσου για να μαθαίνεις αθλητικά νέα. Λίγα χρόνια αργότερα (2010), το έκανε τον κατ’ εξοχήν προορισμό: το Yahoo! Sports είχε περισσότερους μοναδικούς επισκέπτες από κάθε άλλο αθλητικό site των ΗΠΑ (39.0640.000, με το ESPN να ακολουθεί με 27.197.000). Στο μεσοδιάστημα φάνηκε να αλλάζει και ως άνθρωπος. Συχνά επιτίθεται σε όποιον αρνείται να συνεργαστεί μαζί του και δεν διστάζει να γράψει μια λανθασμένη πληροφορία, αν έχει να κερδίσει κάτι από τη διαδικασία. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει ο καλύτερος του είδους και για αυτό έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος αθλητικός ρεπόρτερ στις ΗΠΑ, με το Yahoo! να του δίνει 8 εκατομμύρια δολάρια, για τέσσερα χρόνια. Ποιος όμως, είναι αυτός ο τύπος;
Γεννήθηκε στο Bristol του Connecicut, μια δεκαετία πριν γίνει η έδρα του Entertainment and Sports Programming Network. Nαι, του ESPN, το οποίο θαύμαζε απ’ όταν μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό του. Ως παιδί, ονειρευόταν τον εαυτό του να είναι επαγγελματίας αθλητικός συντάκτης, στο ESPN. Η εξέλιξη ήταν λίγο διαφορετική. Δεν… έπιασε τη λήγουσα. Σπούδασε στο St. Bonaventure University (αποφοίτησε το 1991, με πτυχίο στη μαζική επικοινωνία) και η πρώτη του δουλειά ήταν σε μια μικρή εφημερίδα, την Hartford Courant, όπου ξεκίνησε ως τελειόφοιτος high school. Στα 25 πέρασε από συνέντευξη στην Fresno Bee. Προτίμησαν τον Andy Katz -νυν ρεπόρτερ του κολεγιακού μπάσκετ, στο ESPN. Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που έχασε δουλειά.
Το 1997 βρέθηκε στο New Jersey, για να εργαστεί -ως αρθρογράφος- στην εφημερίδα της πόλης, The Record -που στη συνέχεια έγινε και site. Η δουλειά του ήταν τόσο ενδελεχής -και ακριβοδίκαιη- που του έδωσε ουκ ολίγα βραβεία (αναδείχθηκε πολλάκις “Columnist of the year”, από τους δημοσιογράφους του Associated Press). Ανέκαθεν ήταν ένα επίπεδο πιο πάνω από τον μέσο Αμερικανό αρθρογράφο. Ενόσω ήταν στην Record, συνεργάστηκε ως εξωτερικός συντάκτης με το ESPN, στο οποίο έδωσε περί τα 100 άρθρα για το ΝΒΑ. Μετείχε και στην επετειακή έκδοση, για τα 20 χρόνια ζωής του μέσου (το 1999), οπότε έγραψε άρθρο με τίτλο “Μεγαλώνοντας με το ESPN”. Σε αυτό ανέλυε εκτενώς το παιδικό όνειρο που λέγαμε. Το μέρος που δεν έγινε πραγματικότητα, γιατί ο συγκεκριμένος κολοσσός καθυστέρησε πάρα πολύ να ασχοληθεί μαζί του. Και κάπως έτσι αναπτύχθηκε ένας… πόλεμος. Όπως έχει πει ο Ric Bucher του Bleacher Report “έχει jihad εναντίον του ESPN. Στόχος του είναι να το συνθλίψει” και για αυτό εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία που του δίνεται για να το “χτυπήσει”. Το αγαπημένο του σχόλιο είναι πως πρόκειται για “cheerleading network”!
“Έχω την αίσθηση πως… η παθολογία του οφείλεται στο γεγονός ότι το ESPN έχει 25 ανθρώπους και εκείνος είναι μόνος του, όπως προσπαθεί να βρίσκει συνέχεια τρόπους να τους νικήσει” έχει πει ο Richard Deitsch του Sports Illustrated. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία αυτής της κόντρας, αφορά ένα “κατηγορώ” δημοσιογράφου του ESPN στο Twitter, για την άρνηση του Wojnarowski να χρησιμοποιήσει το μέσο ως πηγή σε ένα θέμα. Φυσικά και απάντησε. Τι; “Έχετε 75 τύπους εκεί πέρα. Κανονικά, θα έπρεπε να ‘χετε αποκλειστικά όλες τις ειδήσεις. Στη θέση σου, θα ανησυχούσα περισσότερο για αυτό. Όχι για εμένα”. Αλλά ας επιστρέψουμε… στην εξέλιξη της ιστορίας.
Όταν έφυγε από την Record -το 2006- το έκανε για να πάει στο Yahoo!. Ήταν η χρονική περίοδος που ο τοίχος μεταξύ των ειδήσεων και της σύνταξης αθλητικών άρθρων άρχισε να καταρρέει -χάρη στο ESPN και όσους έσπευσαν να το μιμηθούν. Η καλωδιακή τηλεόραση που παρείχε κάθε μικρή λεπτομέρεια όσων συνέβαιναν και αφορούσαν το όποιο ματς, είχε κάνει τους φιλάθλους να χάσουν κάθε διάθεση να διαβάσουν εφημερίδα το επόμενο πρωινό. Άρχισαν να αναζητούν τις ειδήσεις. Τα αποκλειστικά, τις φήμες, τις πληροφορίες. Αυτή ήταν… η περιοχή στην οποία έμελλε να θριαμβεύσει ο Wojnarowski, γιατί κατάλαβε πιο γρήγορα από όλους τις νέες ανάγκες.
Ο πρώτος χρόνος του στο Yahoo! ουδεμία σύγκριση είχε με όσα κάνει τώρα, αλλά και πάλι ξεχώριζε από τους άλλους. Γιατί αυτό που έκανε εκεί, είχε ξεκινήσει να το κάνει από τη Record (να παίρνει τηλέφωνα, να μαθαίνει ειδήσεις). Έως το καλοκαίρι του 2008 είχε σαρώσει, χρησιμοποιώντας τη φράση “σύμφωνα με πηγή” σε 14 άρθρα, σε διάστημα μικρότερο του ενός μήνα. Έφτασε στο σημείο να μεταδίδει τόσες ειδήσεις, που δεν προλάβαινε να τις γράψει όλες και στο Yahoo!. Κάπου εδώ όμως, πρέπει να κάνουμε μια διευκρίνιση: στην Αμερική οι πηγές αν μη τι άλλο είναι αναρίθμητες, αλλά πάντα ανώνυμες, γιατί διαφορετικά πληρώνουν πρόστιμα (η σχέση του Joe Dumars, όταν ήταν πρόεδρος των Pistons, με τον Wojnarowski και όσα του αποκάλυψε, του είχαν στοιχίσει το 2010 το ποσό των 500.000 δολαρίων). Τότε γιατί μπαίνουν στη διαδικασία; Η συνήθης δικαιολογία είναι πως “δεν αποκαλύπτουμε και τίποτα που να αφορά ζητήματα εθνικής ασφάλειας, οπότε ποιος νοιάζεται;”. Προφανώς και όσοι μιλούν ασταμάτητα, αλλά… χωρίς όνομα. Το στοιχείο που κάνει τον Wojnarowski διαφορετικό από τους άλλους (και για αυτό έχει περισσότερα από όλους τους άλλους) είναι ο τρόπος που γράφει την κάθε είδηση.
Για παράδειγμα, ο κύριος ανταγωνιστής του, ο Marc Stein του ESPN, αναπτύσσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τις πηγές του και έτσι έχει ουκ ολίγα αποκλειστικά -με το ESPN να απαιτεί από τους εργαζόμενους του να μεταδίδουν τις πληροφορίες με αντικειμενικότητα. Ο Wojnarowski χρησιμοποιεί την προϋπηρεσία του ως αρθρογράφος και ρεπόρτερ και επηρεάζει τη λίγκα, μαζί και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο κόσμος όσους εμπλέκονται σε αυτή! Όταν λοιπόν, ο Stein αρκείται στην είδηση, εκείνος δίνει και την προσωπική του άποψη, ασκεί κριτική και το πάει ένα βήμα πιο πέρα. Κριτικάρει εν τω μεταξύ, τους πάντες. Δεν σταμάτησε ούτε στον LeBron James, τον οποίον ούτως ή άλλως περνούσε πάντα από… γενεές δεκατέσσερις. Τα σχόλια του είναι τόσα πολλά που όλοι έχουν καταλάβει πως το θέμα είναι προσωπικό. Από το 2008 και έως τα μέσα 2010 είχε γράψει δέκα άρθρα για τον “King” και την επικείμενη ελευθερία του. Συνέχισε με πολλά περισσότερα για τον πιθανό προορισμό και το ίδιο έκανε όταν ο James επέστρεψε στο Cleveland, από το Miami. Γενικά, δεν σταματά να μεταδίδει συγκεχυμένες ειδήσεις που να αφορούν έναν από τους καλύτερους παίκτες της λίγκας, τη στιγμή που δεν μιλά μαζί του ή με κάποιον από το “στρατόπεδο” του.
Φημολογείται πως το 2012, το Yahoo! είχε ξεχάσει να κάνει χρήση της option που είχε στο συμβόλαιο του, για ανανέωση και ο τότε διευθυντής του ESPN.com, Rob King τον είχε πάρει ένα τηλέφωνο -γιατί είχε “χάσει” τους δυο καλύτερους ρεπόρτερ του. Αυτή η συνομιλία, διήρκεσε 45 λεπτά. Πέραν τούτου, ουδέν. Γιατί; Το Yahoo! είχε διορθώσει το λάθος του, ενώ είχε μάθει από αυτό, όπως απέδειξε πριν λίγους μήνες που του έδωσε “κλειστό” τετραετές συμβόλαιο, για το ποσό ρεκόρ των 8 εκατομμυρίων δολαρίων!
Για εκείνον η δουλειά του είναι “52 εβδομάδες το χρόνο. Δεν τίθεται θέμα φόρτου. Για εμένα, είναι μια συζήτηση που είναι σε εξέλιξη και θες να την κάνεις επί 52 εβδομάδες το χρόνο. Δεν μπορείς να τηλεφωνείς στους ανθρώπους, όταν εσύ χρειάζεσαι κάτι. Ο δρόμος αυτός, της ανταλλαγής πληροφοριών, είναι διπλής κατεύθυνσης. Η δουλειά που κάνεις όλον τον υπόλοιπο χρόνο είναι αυτή που καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα σε οδηγήσει στην επιτυχία, στις έντονες περιόδους”.
Ξέρει, αλήθεια, ό,τι θα αποφασίσουν οι ομάδες τα βράδια του NBA draft, πριν εμφανιστεί ο κομισάριος του ΝΒΑ στη σκηνή; “Νιώθω πως έχω μια αρκετά καλή δομή, ως προς το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αλλά μέχρι να τελειώσει η διαδικασία, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Ξέρεις, εκπρόσωποι παικτών που είναι κοντά μου, εκείνη την ημέρα, με κοιτούν με ένα ερωτηματικό στο βλέμμα, αλλά δεν έχω πάντα όλες τις απαντήσεις”. Το τηλέφωνο του είναι ανοιχτό 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα. Ακόμα και όταν πηγαίνει διακοπές. Όποτε πηγαίνει. “Θυμάμαι μια φορά, όταν ο γιος μου ήταν μικρός και παίζαμε στην αυλή. Είχα κοντά το κινητό. Του πετούσα την μπάλα και μέχρι να μου την επιστρέψει, τσέκαρα αν έχω ένα μήνυμα ή αναπάντητη κλήση. Ώσπου σκέφτηκα πως αν έβλεπα αυτό το σκηνικό από την απέναντι πλευρά του δρόμου, θα σκεφτόμουν “τι μαλάκας πατέρας είναι αυτός;”. Κατέληξα λοιπόν, στο εξής: σε πέντε ημέρες από σήμερα, ουδείς θα θυμάται πως ήμουν εγώ εκείνος που αποκάλυψα την είδηση ή ήταν κάποιος άλλος. Αλλά σε πέντε ημέρες από τώρα, σε πέντε χρόνια, σε 10-15 χρόνια, τα παιδιά μου θα θυμούνται πως δεν ήμουν δίπλα τους ή ότι ήμουν εκεί, αλλά… στην ουσία δεν ήμουν μαζί τους”. Γκρίνιαζαν που μοιράζονταν τον πατέρα τους με το κινητό του τηλέφωνο; “Φυσικά. Εν τω μεταξύ, δεν μπορώ να πω κουβέντα ως προς τον τρόπο που διαχειρίζονται εκείνα τα κινητά τους. Δηλαδή, να τους πω “άστο στην άκρη” ή “βγες έξω να παίξεις, έχει ήλιο -αντί να στέλνεις μηνύματα”. Η κλασική δική μου δικαιολογία είναι “μα… πρόκειται για τη δουλειά μου”, αλλά δεν “πιάνει” πια”.
Έχει ζήσει την εφιαλτική -για κάθε ρεπόρτερ- στιγμή, να περιμένει μια μεγάλη είδηση και να μην έχει σήμα το κινητό; “Είναι κάτι που πάντα με κάνει να αγχώνομαι. Ο στόχος μου είναι όταν ταξιδεύω να το κάνω πολύ πρωί ή πάρα πολύ αργά το βράδυ. Παρ’ όλα αυτά, έζησα πέρυσι τον εφιάλτη. Υπάρχει μια απευθείας πτήση από το Los Angeles στην Oklahoma City. Ήταν προς το τέλος των playoffs και σκεφτόμουν “θες να πας μέσω Houston στις 6 πρωί ή απευθείας και θα είναι εξαιρετικά, γιατί θα μπορείς να κοιμηθείς στην πτήση;”. Παρεμπιπτόντως, ήταν Κυριακή. Ή καλύτερα η Κυριακή που ενδεχομένως οι Grizzlies θα αποφάσιζαν αν θέλουν να κρατήσουν τον Dave Joerger ή όχι. Μέχρι να προσγειωθώ, είχα χάσει την είδηση. Η πρώτη μου σκέψη ήταν “καλά να πάθεις, έπρεπε να σηκώσεις τον κώλο σου νωρίτερα και να πάρεις την πτήση, στις 6 τα χαράματα”.
Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι που του συμβαίνει συχνά. Για αυτό και θυμάται όλες τις περιπτώσεις που ‘χει χάσει μια αποκάλυψη. Μια άλλη περίπτωση ήταν “όταν επιστρέφαμε με την οικογένεια μου, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Νομίσω το θέμα ήταν η επέκταση του Serge Ibaka στην Oklahoma City. Όταν ήμασταν έτοιμοι για απογείωση, διαπίστωσα πως δεν θα έχουμε WiFi. Δηλαδή, θα ήμουν 5-6 ώρες (από το Λονδίνο έως το Newark) εκτός internet. Χρησιμοποίησα τον γιο μου, σαν ανθρώπινη ασπίδα, από την αεροσυνοδό που μου είπε ουκ ολίγες φορές να απενεργοποιήσω το κινητό. Είχα πως ο Ibaka είχε υπογράψει, αλλά δεν είχα ακόμα το ποσό. Έλεγα λοιπόν, στο γιο μου “κράτα αυτήν την εφημερίδα, εγώ θα κρυφτώ από πίσω”. Για εκείνον, ήταν παιχνίδι. Το λάτρεψε. Την ίδια ώρα, το βλέμμα της γυναίκας μου ήταν σαν να μου έλεγε πως δεν έχω ελπίδα. Ότι έχω φτάσει σε νέο ναδίρ. Έως ότου απογειωθούμε, είχα μάθει πως τα λεφτά είναι 48 εκατομμύρια -ή όσα ήταν-, το έγραψα και ηρέμησα”.
Προκειμένου να μπορεί να “τουϊτάρει” τις ειδήσεις του εγκαίρως, έχει κάνει τα πάντα. “Έχω σταματήσει τόσες φορές, στην άκρη με το αυτοκίνητο, για να κάνω δουλειά. Έχω διασχίσει “χιαστί” δυο λωρίδες, για να μπορώ να σταματήσω και να “τιτιβίσω”. Θυμάμαι ήμουν στο LA, κάπου πήγαινα, σε κάποια αξιοθέατα και έκανα δεξιά, περνώντας από αρκετές λωρίδες, ώστε να γράψω πως ο Mo Williams είχε υπογράψει στους Blazers. Η γυναίκα μου είχε μείνει αποσβολωμένη. Φώναζε “πας καλά;”. Ξέρω πως είναι εκνευριστική η καθημερινότητα μου, οπότε χρωστώ ένα ευχαριστώ στην οικογένεια μου. Αλλά άκου: όλοι δουλεύουν σκληρά στις δουλειές τους. Δεν είμαι από αυτούς τους τύπους, δεν μπορώ να πω ότι δουλεύω σκληρά. Κάνω αυτό που νιώθω ότι είναι σωστό να κάνω και νιώθω τυχερός που μπορώ και κάνω αυτή τη δουλειά. Είχα δουλέψει στο Waterbury για 4 1/2 χρόνια και μετά στο Fenso, πριν πάω στην Bergen Record για να μείνω 8 ή εννέα χρόνια. Αυτό που κάνω τώρα, είναι αυτό που πάντα ήθελα να κάνω. Το παιδικό μου όνειρο. Ναι, ζω το όνειρο μου. Βέβαια, τότε σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να γράφω αθλητικά σε εφημερίδα, χωρίς ωστόσο να πάω να κάνω την πρακτική μου σε κάποιο μεγάλο μέσο. Δεν πήγα στη Washington Post ή στους New York Times ή στο Newsday. Και τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα, γιατί κάλυψα σχολικά παιχνίδια football μέσα στη λάσπη, με τη βροχή να καταστρέφει τα χαρτιά που κρατούσε σημειώσεις, έμαθα να δουλεύω με τηλέφωνο σε θάλαμο, είχα κάνει εισβολή σε γραφείο αθλητικού διευθυντή για να βγάλω την πρίζα του φαξ και να φορτίσω τον υπολογιστή μου. Έμαθα να είμαι ευρηματικός. Έμαθα μέσα από τις δυσκολίες” και πλέον δεν διστάζει να “τουϊτάρει” ακόμα και μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.
Όταν λοιπόν, εμφανίστηκε το Twitter όλα έγιναν πιο απλά. “Ήταν στο NBA draft του 2009. Μια μέρα νωρίτερα, ήμουν μαζί με τον Johny Ludden, διευθυντής μου στο Yahoo! και τη γυναίκα του. Του έλεγα πως έχω όλες αυτές τις πληροφορίες για το ΝΒΑ draft, αλλά κανείς δεν μπορούσε να τις διαβάσει. Η Jennifer ήταν αυτή που μου είπε “γιατί δεν κάνεις ένα λογαριασμό στο Twitter;”. Και έκανα” και προκάλεσε πανικό. Γιατί από το 2003 το ESPN κάλυπτε τηλεοπτικά τη διαδικασία που συγκέντρωνε το ενδιαφέρον εκατομμυρίων τηλεθεατών και εκείνος κατέστρεψε το “προϊόν”. Ενώ λοιπόν, όλοι είχαν μάθει πως ο κομισάριος του ΝΒΑ είναι αυτός που ανακοινώνει τις επιλογές των ομάδων (σε ό,τι αφορά τους νέους που θέλουν να παίξουν στο ΝΒΑ και για αυτό δηλώνουν συμμετοχή στο draft), εκείνος… έσπασε τη συνήθεια. Το 2011, οπότε ούτε λίγο ούτε πολύ ανακοίνωσε τις επιλογές πριν καν ξεκινήσει η τηλεοπτική μετάδοση του ΝΒΑ draft. είχε 90.000 “ακόλουθους”. Πλέον έχει 1.167.039 -και παρεμπιπτόντως “ακολουθεί” μόλις 569 λογαριασμούς. Το 2011 ήταν “η πρώτη φορά που διαπίστωσα πόσο δυνατό είναι το Twitter” και λίγο μετά απέκτησε το δικό του hashtag: #WojBombs. Βλέπετε, τα περισσότερα από όσα γράφει, είναι αποκλειστικά και όλα είναι έγκυρα. Ακόμα και αν υπάρξει είδηση που δεν έχει, από άλλον δημοσιογράφο, έως ότου την επιβεβαιώσει… υπάρχει μια αμφιβολία.
Το 2006 το Yahoo! Sports του έκανε πρόταση συνεργασίας. Έως τότε, το site δεν φημιζόταν για τις ειδήσεις στα αθλητικά. Αυτό θα άλλαζε. “Είναι εκείνος που “έφτιαξε” το Yahoo! και όχι το ανάποδο” διαβεβαιώνει ο Brian Windhorst, του ESPN, που θα λέγατε και ότι είναι ανταγωνιστής του. O Frank Isola, των New York Dailly News τον έχει περιγράψει ως “ρεπόρτερ που κάνει χρήση στεροειδών”. Πολλοί έχουν κατακρίνει τις μεθόδους του, εξηγώντας πως στα κείμενα του μπερδεύει το ρεπορτάζ με την προσωπική του άποψη, την οποία καταθέσει αρκετές φορές με προκλητικό τρόπο. Κάτι άλλο που κάνει είναι να κατακεραυνώνει (και να ειρωνεύεται μέχρι τελικής πτώσεως) όσους αρνούνται να συνεργαστούν μαζί του. Όσους δεν του δίνουν τα θέματα. Face to face είναι πολλοί εκείνοι που παραπονιούνται για τον τρόπο που κινείται. Οι περισσότεροι από καθαρή ζήλια, αλλά είναι δεδομένο πως έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο. Όπως είναι δεδομένο ότι αυτός ο τρόπος είναι αποτελεσματικός.
To 2010 η εκδοτική εταιρία Penguin Group τον μήνυσε, γιατί έχασε την προθεσμία που είχε να καταθέσει το βιβλίο για τη ζωή του Jim Valvano (αμφιλεγόμενος προπονητής του NCAA- βλ. κολεγιακό πρωτάθλημα). Αν προλάβαινε να παραδώσει τις 130.000 λέξεις που είχε υποσχεθεί, θα έπαιρνε 400.000 δολάρια. Εν τέλει, υποχρεώθηκε να επιστρέψει και τα 140.000 δολ. της προκαταβολής, πριν εξηγήσει πως είχε γίνει λάθος συνεννόηση μεταξύ του ιδίου και του εκπροσώπου του. Ναι, έχει εκπρόσωπο και όποιος ενδιαφέρεται να τον “κλείσει” για μια συνέντευξη ή για μια διάλεξη, οφείλει να μιλήσει μαζί του -και να πληρώσει το κάτι τις.
Από τον Μάιο του 2014 απασχολείται και στο Fox Sports, ως μέλος του Fox Sports Live, της “σημαίας” του καναλιού που προβάλλεται κάθε βράδυ και περιέχει όσα μπορούν να ενδιαφέρουν. Σε συνέντευξη του στο GQ, τον περασμένο Ιούνιο, τον είχαν ρωτήσει για το επικείμενο τέλος του συμβολαίου που είχε με το Yahoo! μαζί και τι υπάρχει για τη συνέχεια. Είχε εξηγήσει πως αγαπά το μέσο του, ότι δουλεύει με απίστευτους ανθρώπους, σε ένα απίστευτο μέρος, όπου έχει ωριμάσει. Μετά, πρόσθεσε ότι “ακούω ό,τι κυκλοφορεί εκεί έξω, διαφορετικές ιδέες, διαφορετικά πράγματα και παράλληλα συζητώ με το Yahoo! Προς το παρόν, ακούω. Μετά θα αποφασίσω, αλλά θα χρειαστεί κάτι το ασύλληπτο για να αφήσω το site που είμαι τώρα”. Το Sports Illustrated αποπειράθηκε να τον “κλέψει”, να του δώσει το ασύλληπτο (όπως το αντιλαμβανόταν ο ίδιος), με το Yahoo! να λέει δυο νούμερα (8 εκατομμύρια δολάρια και 4 χρόνια -κλειστό συμβόλαιο) και να τελειώσει τη δουλειά. Στο “πακέτο” υπήρχε και ένα δικό του site (Τhe Vertical). Όχι, δεν υπάρχει άλλος αθλητικός συντάκτης που να εξειδικεύεται σε ένα σπορ και να ‘χει πάρει αυτό το συμβόλαιο -ή έστω κάτι εκεί κοντά. Γιατί δεν υπάρχει άλλος Wojnarowski.
