Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που δεν έχουν πολύ ταλέντο αλλά με τη δουλειά τους γίνονται καλοί. Και υπάρχουν και αυτοί με πολύ ταλέντο, οι οποίοι δεν έχουν καμία διάθεση για δουλειά.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο Χόρχε «Μάχικο» Γκονζάλες. Το όνομα του δεν λέει πολλά στους περισσότερους. Κι όμως, πρόκειται για μια περίπτωση ποδοσφαιριστή με πολύ ταλέντο, το οποίο όμως δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ. Για να καταλάβει ο καθένας, αρκεί να αναφέρουμε ότι στο ταλέντο του, στην τεχνική του, στην ικανότητα του στις ντρίμπλες είχε αναφερθεί -και μάλιστα στα χρόνια της δόξας του- ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ο Γκονζάλες, όμως, κατά πάσα πιθανότητα όταν άκουσε τα λόγια του Αργεντίνου, θα ήταν μεθυσμένος και θα συνέχιζε να πίνει γιορτάζοντας οτιδήποτε…
Οι βόλτες του στα μπαρ, άλλωστε, ήταν αυτό στο οποίο ειδικευόταν και το έκανε πιο συχνά κι από το να… βολτάρει στην αντίπαλη περιοχή. Επική φυσιογνωμία, καταβεβλημένος από τα ξενύχτια, τις καταχρήσεις και την έλλειψη ύπνου, ο Γκονζάλες έγινε γνωστός στον ποδοσφαιρικό πλανήτη το 1982, όταν εμφανίστηκε με το Ελ Σαλβαδόρ στο Μουντιάλ της Ισπανίας. Ο ίδιος είχε φροντίσει να κάνει μαγικά πράγματα στα προκριματικά και ήταν κοντά στο να υπογράψει στην Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά τελικά κατέληξε στην Κάντιθ της 2ης κατηγορίας.
Μυθικές ιστορίες…
«Γιατί όχι;», ήταν η αντίδραση του, η οποία έδειχνε και τη φιλοσοφία του για τη ζωή. Ο μύθος τον θέλει να κοιμάται και να μην ξυπνάει για να πάει στις προπονήσεις, να κοιμάται στον πάγκο την ώρα των αγώνων, να κοιμάται την ώρα που του έκανε μασάζ φυσιοθεραπευτής στα αποδυτήρια, να κοιμάται ακουμπώντας σε ώμο συμπαίκτη του, να κοιμάται την ώρα που είχε αρχίσει το ματς και να εμφανίζεται στο ημίχρονο για να μετατρέψει το 0-2 σε 3-2. Κάποια από αυτά είναι ψέματα, κάποια αλήθεια. Ο ίδιος, πάντως, είπε τη δική του μεγάλη αλήθεια όταν είχε εξηγήσει ότι «το ποδόσφαιρο είναι απλά διασκέδαση, χαλαρά πράγματα, ηρεμήστε. Αν το δω σαν δουλειά δεν θα έχω όρεξη για τίποτα»!
Και όντως δεν είχε όρεξη για πολλά άλλα πλην των ξενυχτιών και της καλοπέρασης… Η Μπαρτσελόνα κάποτε, όταν ακόμη ο Μαραντόνα ήταν σε αυτή, τον κάλεσε σε μια περιοδεία για φιλικά στις ΗΠΑ προκειμένου να του προσφέρει συμβόλαιο αν πείσει με τις εμφανίσεις του και αυτός δεν εμφανίστηκε καν στο αεροδρόμιο αφού κοιμόταν.
Πήρε την επόμενη πτήση τελικά, αλλά δεν πήρε ποτέ συμβόλαιο στους μπλαουγκράνα, οι οποίοι κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να τον εμπιστευτούν. Κι όμως, για αυτό τον τύπο ο Μαραντόνα έχει πει ότι «χωρίς αμφιβολία είναι ένας από τους δέκα καλύτερους που έχω δει με την μπάλα στα πόδια».
Κι αυτό ήταν αλήθεια. Ο Χόρχε Γκονζάλες ονομάστηκε Χόρχε «Μάχικο» Γκονζάλες επειδή μπορούσε να κάνει παλαβά πράγματα όταν είχε την μπάλα στα πόδια, αλλά το πρόβλημα είναι ότι έκανε παλαβά πράγματα και όταν ήταν εκτός γηπέδου. «Πώχ ς αισθάνομαι για τη μεταγραφή μου στη Βαγιαδολίδ; Κρυώνω και νυστάζω», είπε μετά την υπογραφή του το 1994, αντιλαμβανόμενος από νωρίς ότι σε αυτή την πόλη δεν θα μπορούσε να μεγαλουργήσει λόγω του έντονου κρύου. Και όντως δεν μεγαλούργησε… Επαθε κατάθλιψη, τσακώθηκε με τους γιατρούς, θεώρησε απολύτως προαιρετικό το να πάει στις προπονήσεις και τελικά έφυγε για να υπογράψει στην Κάντιθ.
Πρόστιμο και ποινές δίχως όρια…
Η μεγάλη επιστροφή ήταν γεγονός, αν και ο πρόεδρος της ομάδας είχε υποσχεθεί ότι δε θα τον αποκτούσε ξανά. Τελικά το έκανε και έβαλε ένα σωρό όρους για πρόστιμα στο συμβόλαιο, ανάλογο με το παραμικρό πειθαρχικό παράπτωμα. Το αποτέλεσμα ήταν ο «Μάχικο» να παραβεί όλους τους κανόνες και να εισπράξει πρόστιμα για τα πάντα, χωρίς όμως αυτό να επηρεάζει στο ελάχιστο την κοσμοθεωρία του ή την αγάπη των οπαδών προς το πρόσωπο του.
«Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου, για τον οποίο δεν θα ακούσετε ποτέ τίποτα…», είναι ένας από τους τίτλους που έχουν χρησιμοποιήσει διεθνή ΜΜΕ για να περιγράψουν τον Γκονζάλες, ο οποίος ήταν τόσο μεγάλη περίπτωση ώστε να κυκλοφορούν μύθοι για αυτόν ακόμη και σε ματς στα οποία υπήρχε εικόνα και ο καθένας μπορούσε να δει όταν δεν έγιναν αυτά που λέγονταν. Κι όμως, για τον «Μάχικο» μπορούσε ο οποιοδήποτε να πιστέψει αυτά που άκουγε και όχι αυτά που έβλεπε με τα μάτια του.
Με αυτά, με τα οποία ο ίδιος είδε τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στην πατρίδα του και στην Ευρώπη, κάνοντας ίσως την πιο σοβαρή δήλωση της καριέρας του όταν αυτή έφτανε προς το τέλος της: «Στην Ισπανία με κακόμαθαν, έγινα κακομαθημένος, ζούσα πολύ καλά. Αυτό όμως με έκανε να αισθάνομαι και λίγο άσχημα. Αναρωτιόμουν, πώς μπορώ να ζω τόσο καλά ενώ στην πατρίδα μου υπάρχει εμφύλιος πόλεμος;».
Κι αμέσως μετά, θα έβαλε κάτι να πιει ή θα έπεσε για ύπνο…
πηγη-forzajuve.gr