Εδώ και δεκαετίες, ο Ίαν Φρέιζερ Κίλμιστερ ήταν η ζωντανή επιτομή του ροκά και ένας από τους καλύτερους frontman μπάντας του πλανήτη.
Ο ιδρυτής των φοβερών Motörhead έπινε και κάπνιζε, κοιμήθηκε «με περισσότερες από χίλιες γυναίκες» και έκανε ό,τι έκανε με τον αέρα του σταρ αλλά και την τραχύτητα του χεβιμεταλά. Αν και στο τέλος θα πλήρωνε τον φόρο της έξαλλης ζωής του.
Γνωστός απλά ως Λέμι και περίφημος για τα διαβόητα μουστάκια και την ελιά του, έμελλε να γίνει ένας από τους πραγματικούς θεούς της μουσικής, καθώς τον σέβονταν όλοι και του αναγνώριζαν την προσφορά του στη μουσική του χθες αλλά και του σήμερα.
Από την εποχή των ψυχεδελικών ήχων των «Hawkwind» στις αρχές του 1970 μέχρι και τα σαράντα χρόνια που κράτησε το τιμόνι των ανεπανάληπτων Motörhead, ο μοναδικός «Ace of Spades» έζησε σαν ροκάς και πέθανε σαν ροκάς, πλουτίζοντας εντωμεταξύ το ροκ ρεπερτόριο με πανκ και χέβι μέταλ ηχοχρώματα.
«Δεν υπάρχουν εύκολα λόγια για να εκφράσουμε τη λύπη μας», είπαν οι Motörhead μέσω Fabebook για τον θάνατό του δικού τους Λέμι, του «δυνατού και ευγενικού φίλου». «Παίξτε Motörhead δυνατά, παίξτε Hawkwind δυνατά, παίξτε τη μουσική του Lemmy δυνατά. Πιείτε ένα ποτό ή μερικά. Μοιραστείτε ιστορίες. Γιορτάστε τη ζωή αυτού του υπέροχου και θαυμάσιου άντρα όπως τη γιόρτασε τόσο ζωντανά και μόνος του. Θέλουμε αυτό ακριβώς»!
Ο Λέμι δεν σταμάτησε ποτέ να ζει και να αναπνέει για τη μουσική του και πάντα διατεινόταν ότι κάνει ροκ εν ρολ, αν και όλοι μιλούσαν για την μπάντα του-αρχέτυπο του χέβι μέταλ. Παρά την κακή κατάσταση της υγείας του τους τελευταίους μήνες, συνέχιζε να εμφανίζεται σποραδικά και σύμφωνα με τα μέλη των Motorhead ενημερώθηκε για τον επιθετικής μορφής καρκίνο του δύο μόλις μέρες πριν από τον θάνατό του. Αν και τα σημάδια ήταν όλα εκεί, καθώς τον Σεπτέμβριο διέκοψε τη συναυλία του στο Τέξας λέγοντας πάνω στη σκηνή στα πλήθη των θαυμαστών του «δεν μπορώ να το κάνω».
Ο θρύλος που έζησε γρήγορα και έπαιζε γρήγορα (και θα τον θυμόμαστε για πάντα για τα άλμπουμ του «Ace of Spades», «Overkill» και «Iron Fist»), ως ο διαχρονικός έφηβος του ροκ εν ρολ και «νονός» για μια σειρά από εκδοχές του μέταλ (όπως το thrash και το speed metal), κυκλοφόρησε με τους Motörhead 22 στουντιακές δουλειές με άγριες συνήθως διαθέσεις (όπως τα «Shoot Out All of Your Lights» και «Teach Them How to Bleed»).
Μονίμως με ένα Jack Daniels και Κόλα στο χέρι, ακόμα και ο ίδιος ο Λέμι αναλογιζόταν την απαράμιλλη αντοχή του: «Φαίνεται πως παραμένω άφθαρτος», συνήθιζε να αστειεύεται. Άφησε την τελευταία του πνοή (28 Δεκεμβρίου) τέσσερις μόλις μέρες μετά τα 70ά του γενέθλια γεμίζοντας θλίψη τόσο τον κόσμο της μουσικής όσο και τα εκατομμύρια των πιστών φαν του παγκοσμίως. Δραστήριος και ενεργός ως το τέλος, αφού η μπάντα προγραμματιζόταν να οργώσει Αγγλία και Γαλλία στις αρχές του 2016, ο Λέμι δεν σταμάτησε ποτέ να ζει για τη μουσική όσο άρρωστος κι αν ένιωθε.
Σαν πραγματικός θρύλος δηλαδή…
Πρώτα χρόνια
Ο Ίαν Φρέιζερ «Λέμι» Κίλμιστερ γεννιέται την Παραμονή Χριστουγέννων του 1945 στο Σταφορντσάιρ της Αγγλίας ως γιος ενός εφημέριου της Βασιλικής Αεροπορίας και της βιβλιοθηκάριου γυναίκας του. Οι γονείς χωρίζουν βέβαια αμέσως και ο μικρός Ίαν μεγαλώνει με τους παππούδες του, μέχρι να ξαναπαντρευτεί η μητέρα του όταν ήταν 10 ετών και να ζήσει με τη νέα του οικογένεια, αν και δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή πατριό του και τα δικά του παιδιά.
Ήδη από τα εφηβικά του χρόνια είχε την τύχη να είναι παρών σε πολλά ορόσημα της ροκ: στα 18 του, για παράδειγμα, είδε τους Beatles στο θρυλικό «Cavern Club» του Λίβερπουλ και μετά πέρασε έξι μήνες βοηθώντας σε μια περιοδεία του Τζίμι Χέντριξ. Γρατσουνούσε ήδη την κιθάρα και όταν τέλειωσε το σχολείο ζούσε σαν παιδί των λουλουδιών, αποκτώντας με την τότε κοπέλα του ένα παιδί.
Το παρατσούκλι «Lemmy» το αποκτά στα σχολικά του χρόνια, καθώς συνήθιζε να δανείζεται λεφτά (lend me, lend me) για να παίζει στα φλιπεράκια. Αφού πέρασε από αρκετά συγκροτήματα στην εφηβική του ηλικία (The Sundowners, Rainmakers, The Motown Sect και The Rockin’ Vickers), μετακόμισε το1967 στο Λονδίνο και συγκατοικούσε με τον μπασίστα του Τζίμι Χέντριξ.
Λάτρης της μουσικής, κυκλοφόρησε το 1969 το πρώτο του άλμπουμ («Escalator» με τους Sam Gopal) και μετά εντάχθηκε στους Opal Butterfly. Τώρα το μόνο που τον απασχολεί είναι η μουσική, οι γυναίκες και τα άλογα…
Μουσική καριέρα
Ήταν το 1971 όταν ο Λέμι έγινε μέλος της ψυχεδελικής ροκ μπάντας Hawkwind, αν και το space rock συγκρότημα θα τον πετάξει έξω λίγα χρόνια αργότερα εξαιτίας των καταχρήσεών του (αλκοόλ και αμφεταμίνες). Πριν συμβεί βέβαια αυτό, το σινγκλ του σχήματος «Silver Machine» σκαρφαλώνει στην τρίτη θέση των βρετανικών charts, δίνοντας στην μπάντα την ευκαιρία να περιοδεύσει στις ΗΠΑ.
Εκεί θα συλληφθεί ο Λέμι για κατοχή αμφεταμίνης αναγκάζοντας τους Hawkwind να του δείξουν την πόρτα της εξόδου. Παρά ταύτα, έχει ήδη κάνει ένα καλό όνομα στη μουσική βιομηχανία…
Ως αντίδραση στο άδοξο τέλος του στους Hawkwind, ο Λέμι ιδρύει τους Motörhead το 1975, με το όνομά τους να μπαίνει στο μάτι της παλιάς του μπάντας, μιας και αυτός ήταν ο τίτλος του τελευταίου τραγουδιού που είχε γράψει για τους Hawkwind! Το μεγαλύτερο ίσως γκρουπ του λεγόμενου Νέου Κύματος του βρετανικού χέβι μέταλ είχε μόλις γεννηθεί.
Λίγα χρόνια αργότερα θα ερχόταν εξάλλου το live άλμπουμ «No Sleep ’til Hammersmith» (1981), το οποίο φιλοξενεί διαμάντια όπως τα «Overkill», «Bomber», «Ace of Spades» και «Iron Fist»!
Ήδη από το ομότιτλο άλμπουμ τους το 1977, οι Motörhead προτιμούσαν τη συνέπεια παρά την καινοτομία και έγραφαν μουσικές σε καταιγιστικό ρυθμό και βίαιο στίχο. Παρά το γεγονός ότι στις πρώτες αυτές στιγμές τους οι Motörhead συνυπήρξαν με τη γέννηση του πανκ στη Βρετανία, σύντομα ακολούθησαν το δικό τους σκληρότερο και πιο τραχύ μονοπάτι.
Ο Λέμι προτιμούσε διαχρονικά την περιεκτικότερη μουσικά κατηγορία του ροκ εν ρολ από το χέβι μέταλ για να περιγράψει τους ήχους της μνημειώδους μπάντας του, παρά το γεγονός ότι οι Motörhead («γκαζοφονιάς μηχανόβιος» στην αγγλική αργκό) έγιναν συνώνυμο της χέβι μέταλ! Η μπάντα πέρασε βέβαια από χίλια κύματα και άλλαζε σύνθεση διαρκώς, αν και μετά το 1995 η σύνθεση σταθεροποιήθηκε σε τρεις βασικούς.
Συνυφασμένοι με το ίδιο το χέβι μέταλ, οι Motörhead του Λέμι έγραψαν τη δική τους ιστορία και άφησαν παρακαταθήκη κομμάτια που δύσκολα θα ξεχαστούν από το μουσικόφιλο κοινό και όχι μόνο από τους σκληροπυρηνικούς χεβιμεταλάδες του πλανήτη.
Ο Λέμι δεν έμεινε φυσικά εκεί και συνεργάστηκε με πλήθος ακόμα συγκροτημάτων στα 40 αυτά χρόνια των Motörhead, τόσο σε ηχογραφήσεις όσο και ζωντανές εμφανίσεις. Στη δεκαετία του ’80 συνεργάστηκε μάλιστα και πάλι με τους Hawkwind, στους οποίους επέστρεφε συχνά πυκνά έκτοτε. Το 1991 έγραψε το εμβληματικό «Hellraiser» και μερικά ακόμα κομμάτια για τον δίσκο του καλού του φίλου Όζι Όσμπορν «No More Tears».
Ο Λέμι όπως ήταν
Το 1990 μετακόμισε μόνιμα στο Λος Άντζελες και διάλεξε μάλιστα προσεκτικά το διαμέρισμά του ώστε να βρίσκεται δίπλα ακριβώς στο διαβόητο Rainbow Bar & Grill, το σκοτεινό χαμαιτυπείο όπου έβρισκαν καταφύγιο όλοι οι θρυλικοί ροκάδες και τα ρεμάλια των ΗΠΑ. «Μπορεί να με σκοτώσουν οι πολλές γυναίκες, το ποτό ή η πολλή μουσική, όμως αυτός είναι ένας υπέροχος τρόπος να πεθάνει κανείς», είχε δηλώσει παλιότερα ο μέχρι πρότινος ζωντανός θρύλος Λέμι, που έζησε μια ζωή στα άκρα. Κατά τα λεγόμενά του, μόνο ηρωίνη δεν είχε δοκιμάσει ποτέ, ενώ στα άλλα ναρκωτικά καταβυθίστηκε με φόρα για πολλά χρόνια, όπως και στο πολυαγαπημένο του Jack Daniels με κόκα κόλα.
Ως θρύλος καθώς ήταν, δεν είπε ποτέ όχι στις κινηματογραφικές προτάσεις που του έγιναν, κι έτσι πέρασε από μια σειρά ταινίες που παραμένουν στο κινηματογραφικό στερέωμα μόνο και μόνο γιατί έπαιξε ο Λέμι σε δαύτες! Αναφέρουμε ενδεικτικά τις «Eat the Rich» (1987), «Hardware» (1990), «Airheads» (1994), «Tromeo and Juliet» (1996), «Terror Firmer» (1999), «Citizen Toxie: The Toxic Avenger IV» (2000) και «Down and Out with the Dolls» (2001).
Ο Λέμι δεν παντρεύτηκε ποτέ, προτιμώντας να παραμείνει ελεύθερο πουλί και πάντα στον δρόμο: «Αυτός είναι ο τρόπος που ζω, ξέρεις. Έτσι πρέπει υποτίθεται να ζω», είπε στο «Rolling Stone» το 2009. Οι Motörhead του απέσπασαν Grammy το 2005 για τη δική τους εκδοχή στο «Whiplash» των Metallica και φέτος ήταν και πάλι υποψήφιοι για το κομμάτι τους «Heartbreaker».
Πέρυσι (το 2014), εξομολογήθηκε στο «Rolling Stone» ότι δεν ήταν ακόμα έτοιμος να κρεμάσει το μπάσο του: «Έχω ακόμα λίγη ενέργεια μέσα μου. Μην περιμένετε την απόσυρσή μου ακόμα». Και σίγουρα είχε πολλά ακόμα να δώσει ο μαυροντυμένος μηχανόβιος Λέμι στη μουσική, ο οποίος απασχολούσε τελευταία τον Τύπο για το χόμπι του, τη συλλογή ναζιστικών ενθυμίων και άλλων κειμηλίων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο ίδιος διατεινόταν βέβαια σταθερά ότι δεν ήταν θαυμαστής των Ναζί, του άρεσαν απλώς τα δερμάτινα και η μόδα τους. «Πάντα μου άρεσε μια καλή στολή και καθ’ όλη τη διάρκεια της Ιστορίας, ήταν πάντα οι κακοί αυτοί που ντύνονταν καλύτερα», είπε στον «Independent» το 2010 για τη συλλογή του. Κανείς δεν μπορούσε να θυμώσει όμως στον Λέμι, τον πανκ ρέμπελο που σύχναζε με μηχανόβιους και ανθρώπους του περιθωρίου, καθώς όπως έλεγε αυτούς ένιωθε σπίτι του.
Στην αυτοβιογραφία του «White Line Fever» ξεκαθαρίζει εξάλλου πολλά και διάφορα για τη ζωή του, λέγοντας για παράδειγμα ότι τον έδιωξαν από τους Hawkwind γιατί «έκανα τα λάθος ναρκωτικά». Όσο για την απίστευτη δισκογραφική και συναυλιακή επιτυχία της μπάντας του, είπε ότι έβγαλε περισσότερα για το τραγούδι που έγραψε στον Όζι το 1991 «Mama I’m Coming Home» παρά απ’ όλους τους δίσκους των Motörhead μαζί!
Η δύναμη των Motörhead, η ψυχή και η καρδιά τους, αλλά και μια επιβλητική φιγούρα του χέβι μέταλ δεν είναι πια στη ζωή. Το 2010 προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ «Lemmy» ως φόρος τιμής στη ζωή και την καριέρα του θρυλικού μουσικού, λίγο πριν από το μεγάλο φινάλε της ζωής του. «Ήταν μαχητής και θρύλος», έγγραψε ο Όζι για να συνεχίσει: «Θα σε δω στην άλλη πλευρά». Όσο για τους Anthrax, ένα από τα αναρίθμητα γκρουπ που επηρεάστηκαν από τον Λέμι και την μπάντα του, πρόσθεσαν: «Εσύ είσαι το ροκ εν ρολ».
Όσο για τον ίδιο τον Λέμι, πρόλαβε να πει λίγο πριν κλείσει οριστικά τα μάτια του: «Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, έτσι δεν είναι; Το συνειδητοποιείς περισσότερο αυτό όσο φτάνεις στην ηλικία μου. Δεν ανησυχώ γι’ αυτό. Είμαι έτοιμος γι’ αυτό. Όταν φύγω, θέλω να φύγω κάνοντας αυτό που κάνω καλύτερα. Αν πεθάνω αύριο, δεν θα παραπονεθώ. Ήταν καλά»…
πηγη-newsbeast.gr
