Σκαλίζοντας το παρελθόν του Καρμέλο Άντονι, με αφορμή τη συμπλήρωση 35 χρόνων από τη γέννησή του, πέσαμε πάνω στα παιδικά του χρόνια.
Χρόνια ανέμελα μεν, γεμάτα κινδύνους δε. Χρόνια με πολύ παιχνίδι από τη μία, αλλά και πιστολίδι από την άλλη. Χρόνια που τον ωρίμασαν απότομα ως άνθρωπο, αλλά τον άφησαν έφηβο εσαεί στην ψυχή.
Χρόνια χωρίς πατέρα, αλλά με μια μάνα που πάλεψε για να μην λείψει το φαγητό από το τραπέζι. Χρόνια με αδέρφια και φίλους, όχι όμως «κακές παρέες».Εξαίρεσε την τελευταία διετία. Μην τον κρίνεις από την απότομη προσγείωση σε μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα που τον εξέθεσε. Άφησε στην άκρη τι συνέβη πρώτα στην Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ και κατόπιν στους Χιούστον Ρόκετς, από τους οποίους έφυγε κακήν κακώς. Μην στέκεσαι στη φημολογία πως τον απέρριψαν στη Νέα Ζηλανδία.
Ο Καρμέλο Άντονι δεν είναι αυτό. Είναι κάτι άλλο. Είναι πολλά περισσότερα από τον παίκτη που έφτασε ν’ αμείβεται με 26.200.000 δολάρια για μια σεζόν δουλειάς στο ΝΒΑ, έχοντας βγάλει στην καριέρα του (σε Νάγκετς και Νικς κυρίως) περί τα 250!
Δεν είναι καν ο παίκτης που το 2003 χάρισε στο Σίριακιουζ το κολεγιακό πρωτάθλημα, ως πρωτοετής μάλιστα, καταλήγοντας στο Νο3 του ντραφτ, πίσω μονάχα από τον Λεμπρόν Τζέιμς, γιατί ο Σέρβος Ντάρκο Μίλιτσιτς δεν μετράει.
Ούτε αυτός με τα τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια (Πεκίνο, Λονδίνο, Ρίο), πιστός πάντα στο κάλεσμα της πατρίδας. Ο εορτάζων «Μέλο», στα 35 του πια, ήταν, είναι και παραμένει ένας τύπος παράφορα ερωτευμένος με την πορτοκαλί μπάλα.
Ένα παιδί που αγάπησε μια πολύ μεγαλύτερή του, έχτισε σχέση ζωής μαζί της, δεν την απαρνήθηκε ποτέ, πήρε όμως ανταλλάγματα (φήμη και χρήμα) κι όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να χωρίσουν, έμεινε εγκλωβισμένος. Εγκλωβισμένος σε μια παιδικότητα που απορρέει εσωτερικά, από την ίδια την καταγωγή του.
Ορφανός από τη Νέα Υόρκη στη Βαλτιμόρη
Για τον γεννηθέντα την 29η Μαΐου του 1984 φόργουορντ, το μπάσκετ ήταν η «καψούρα» του. Ταυτόχρονα δε ο αποκλειστικά σωτήριος τρόπος για να μην καταλήξει είτε έγκλειστος στις φυλακές της Νέας Υόρκης, φυλακές υψίστης ασφαλείας, είτε νεκρός με σφαίρες στο κεφάλι ή τον θώρακα.
Ο Άντονι είναι παιδί της Νιου Γιορκ, των εργατικών κατοικιών του Μπρούκλιν για την ακρίβεια αλλά θρέμμα της Βαλτιμόρης.
Ο Πορτορικανός πατέρας του, Καρμέλο Ιλιάρτε, απεβίωσε από καρκίνο ενόσω ο ίδιος ήταν δύο ετών και ακόμη δεν καταλάβαινε πολλά για να βιώσει την απώλεια.
Αργότερα αντιλήφθηκε την έλλειψη της πατρικής φιγούρας από το σπίτι και τη διπλή αποστολή που έφερε η Αφροαμερικανίδα μητέρα του, η Μέρι Άντονι.
Ιδίως μετά τη μετακόμιση της οικογένειας στη Βαλτιμόρη, όταν ο ίδιος ήταν 8 ετών, έγινε απολύτως ξεκάθαρο, δουλεύοντας ως οδηγός σχολικού και ταυτόχρονα στο Πανεπιστήμιο της Βαλτιμόρης για να εξασφαλίσει τα προς το ζην της οικογένειας.
Συμμορίες, ναρκωτικά, δολοφονίες
Η μεγαλούπολη του Μέριλαντ ήταν παραδοσιακά σε αναταραχή. Σε μια σκληρή μάλιστα 10ετία όπως των 90s η παραβατικότητα άκμαζε, οι συμμορίες έκαναν το απόλυτο κουμάντο και οι θάνατοι (από δολοφονίες, ναρκωτικά ή αυτοκτονίες) «θέριζαν» μια κοινωνία περισσότερων από 500.000 κατοίκων που δεν «ησύχαζε» ποτέ. Είναι μονίμως σε επαγρύπνυση για το τι ξημερώνει σε κάθε σπίτι φτωχικών γειτονιών.
«Φαντάζει υπερβολικό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Όλα αυτά συμβαίνουν κάθε ημέρα», έλεγε στο HBO που γύρισε ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. Ο Άντονι, που είχε εγκατασταθεί στις δυτικές συνοικίες, είχε πολλές φορές την ευκαιρία να μπλέξει. Τύποι με πανάκριβα αυτοκίνητα και κουλ ρούχα κυκλοφορούσαν συνεχώς στις γειτονιές του και αναζητούσαν παιδιά που θα τους κάνουν τις δουλειές για να μην δίνουν στόχο.
Ο Καρμέλο δεν φοβόταν να κυκλοφορεί εκτός σπιτιού, έχοντας συντροφιά δύο στοιχεία: τους δύο «κολλητούς» του (Κένι Μάινορ, Τάιλερ Σμιθ) και μια μπάλα. Την οποία δεν την κουβαλούσε. Τη χρησιμοποιούσε τη στιγμή που περπατούσε, δοκιμάζοντας πολλά απ’ όσα λίγα χρόνια μετά έμελλε να τον κάνουν τρανό.
Ήταν του δρόμου παιδί, αλλά όχι παιδί του δρόμου. Κατανοητή η διαφορά των δύο εννοιών σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον. «Κάθε μέρα έπρεπε να κοιτάω πάνω από το κεφάλι μου για να δω τι μου ξημερώνει αύριο», έχει πει σε συνέντευξή του.
Τα αυτοσχέδια καλάθια και τα χαρτζιλίκια
Θα ήταν εύκολο να παρασυρθεί και να στρίψει το τιμόνι. Προτίμησε να «δαμάσει» την μπάλα.
Σαν ένα αόρατο χέρι να τον προφύλαξε τον μικρό «Μέλο», σαν μια αύρα να τον περιέβαλε λειτουργώντας σαν ασπίδα σ’ έναν κόσμο που κάθε γωνιά έκρυβε μια νέα περιπέτεια.
«Δύο ήταν οι επιλογές μας τότε», έχει αναφέρει ο Tάιλερ, ο αδερφικός φίλος του Άντονι. «Ο δρόμος ή ο αθλητισμός». Αυτά τα παιδιά διάλεξαν το δεύτερο. Δημιουργούσαν αυτοσχέδια ξύλινα καλάθια και τα κρεμούσαν όσο πιο ψηλά μπορούσαν προκαλώντας ο ένας τον άλλον κι αν καμιά φορά βαριόντουσαν το ίδιο και το ίδιο έπαιζαν μπέισμπολ, ελάχιστα δε ποδόσφαιρο – δεν τους άρεσε τόσο.
Ο Άντονι ξεχώριζε απ’ όλους, ήταν ο καλύτερος με ό,τι κι αν καταπιάνονταν. Το μπάσκετ έγινε ο τρόπος της επιβίωσής του σ’ έναν αδυσώπητο κόσμο. «Είχαμε δει ό,τι μπορείς να φανταστείς. Μας δίδαξαν τη σκληρότητα της κοινωνίας, αλλά από την άλλη μάς κράτησαν επικεντρωμένους σε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας», συμπλήρωσε ο Κένι Μάινορ.
Τα μεγαλύτερα αδέρφια του μικρού «Μέλο», ο Γουίλφορντ και ο Τζάστις, ήταν εκεί για να μην τον αφήσουν να καταλήξει στην άβυσσο. Τον συμβούλευσαν, τον καθοδηγούσαν, φρόντισαν να προσέχει τον εαυτό του. Τον είχαν προετοιμάσει για το τι θα συναντήσει εκεί έξω.
Ο μικρός έμεινε «αμόλυντος». Προτιμούσε για να βγάλει χαρτζιλίκι και να πάει Σάββατο βράδυ για πατίνια, να στέκεται στη γέφυρα μ’ έναν στραγγιστήρα στο χέρι και να πλένει τα τζάμια των αυτοκινήτων που σταματούσαν στο φανάρι.
Μέχρι και 30 δολάρια την ημέρα ήταν εφικτό να συγκεντρώσει από τα χρήματα που του έδιναν οι οδηγοί για τις υπηρεσίες του.
Άλλες φορές αυτός και οι φίλοι του μάζευαν τις μπάλες ενός τύπου που έκανε προπόνηση στο γυμναστήριο κι έπαιρναν κάποια δολάρια, προκειμένου να αγοράσουν νερά και αναψυκτικά, τα οποία μετά πουλούσαν έξω από το γήπεδο της ομάδας μπέισμπολ για να αποκομίσουν κέρδος. «Ό,τι μπορούσαμε κάναμε για να πιάσουμε λίγα χρήματα στα χέρια μας», ανέφερε ο «Μέλο».
Την ίδια στιγμή στο σχολείο δεν ήταν πάντα συνεπής, μάλλον το αντίθετο. Όχι τουλάχιστον όσο θα ήθελαν οι καθηγητές και μητέρα του. Παρ’ όλα αυτά οι μπασκετικές ικανότητές του λειτούργησαν προς όφελός του. Δεν θα «χανόταν» επειδή έλειπε πότε-πότε και γι’ αντίδραση δεν ακολουθούσε τους κανόνες ένδυσης. Εδώ δεν «χάθηκε» ενόσω κυκλοφορούσε έξω. Το δρόμο του τον είχε βρει προ πολλού.
sport-retro.gr
