Όλα αυτά τα χρόνια έχει χάσει μόνο 13 παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδας.
Συνάντησα τον Γιάννη Μαντζουράνη, τον γνωστό και ως «Εθνικάρα», ένα απόγευμα στα Καμίνια. Αυτή είναι η ιστορία του, όπως μου τη διηγήθηκε.
Με λένε Γιάννη Μαντζουράνη. Βέβαια, όλος ο κόσμος με φωνάζει «Εθνικάρα». Γεννήθηκα το 1934, στις 27 Γενάρη, στον Άγιο Αντρέα της Κυνουρίας. Το έχω ονομάσει «Μικρό Παρίσι» το χωριό μου. Εκεί πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν γιατρός. Κάποια στιγμή, λοιπόν, με δάγκωσε ένα σκυλί. Ταξιδέψαμε με μια βενζινάκατο και με έφεραν στον Πειραιά. Εκεί πήγαμε στο λυσσιατρείο, μου έκαναν ενέσεις και γλίτωσα από τη λύσσα στο τσακ. Ο πατέρας μου έφυγε για το χωριό και εγώ έμεινα στον Πειραιά. Οι μπαρμπάδες μου ήταν οπαδοί του Εθνικού και με έπαιρναν μαζί τους στο γήπεδο. Τις Κυριακές πήγαινα στην εκκλησία, μετά στο κατηχητικό και μετά κατέβαινα στο Ποδηλατοδρόμιο – αυτό που λέμε Καραϊσκάκη. Εκεί έπαιζε ο Εθνικός τότε. Είχε μια ξύλινη εξέδρα, χάμω ήταν χώμα και αριστερά ήταν το καφενείο. Εκεί, με τα χρόνια έμπλεξα με τους παράγοντες του Εθνικού. Όταν οι μπαρμπάδες μου δεν μπορούσαν να με πάνε γήπεδο, πήγαινα μόνος μου, έβλεπα έναν κύριο κουστουμαρισμένο και του έλεγα, «Να έρθω μαζί σας;» και έτσι έμπαινα.
Το πρώτο παιχνίδι που είδα στην ιστορία μου ήταν το ’43, ήμουν με κοντά παντελονάκια ακόμη. Ήταν κόντρα στον Αστέρα Αμπελοκήπων και κερδίσαμε 3-0. Όταν γύρισα στο χωριό, έκανα όλα τα παιδιά Εθνικό Πειραιά. Μου έλεγαν, «Μα ο μπαμπάς μου είναι Ολυμπιακός», αλλά τους έλεγα ότι ο Ολυμπιακός είναι άγριο θηρίο και δαγκώνει και έτσι τους έπειθα να γίνουν Εθνικάρα. Όταν πλέον μετακόμισα στον Πειραιά, μέναμε Υψηλάντου και Αγίου Γεωργίου. Ξεκίνησα να πηγαίνω συστηματικά γήπεδο. Ήταν το ’56-’57, η εποχή που ο Δημήτρης Καρέλλας ήταν ο μεγάλος παράγοντας στον Εθνικό. Είχε φέρει μέχρι και τον Puskás και την ομάδα του – βούιξε όλος ο Πειραιάς τότε και ας χάσαμε 0-7. Δεν έχανα παιχνίδι. Μια φορά, σκέψου, είχα αρρωστήσει και δεν με άφηνε η μάνα μου να πάω στο γήπεδο, επειδή είχα πάθει αιμορραγία και είχα γάζες στη μύτη. Τη βλέπω, λοιπόν, κάποια στιγμή να φεύγει και πηδάω από το παράθυρο, φεύγω και πάω στο γήπεδο να δω τον Εθνικό.
Έχω κάνει διάφορες δουλειές στη ζωή μου. Ξεκίνησα ως χρυσοχόος, με 40 δραχμές την εβδομάδα. Μετά πήγα σε εμποροραφείο, με 75 δραχμές την εβδομάδα. Εκεί είδε ότι είμαι εργατικός ο Τάκης Προβατόπουλος του Ολυμπιακού και μου έδωσε 150 δραχμές την εβδομάδα να πάω σε εκείνον. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι κάποια στιγμή μου είπε να γίνω Ολυμπιακός και του είπα ότι «Αν μπορέσεις να νικήσεις τον Εθνικό στην υδατοσφαίριση, θα γίνω Ολυμπιακάρα». Παίζαμε, λοιπόν και είχε βάλει τρία γκολ ο Ολυμπιακός και είχα αγχωθεί. Ισοφαρίζει, όμως, ο Αντρέας Γαρύφαλλος, ο μεγάλος υδατοσφαιριστής. Μου λέει, λοιπόν, ο Προβατόπουλος, «Γιαννάκη ήρθαμε 3-3, θα γίνεις Ολυμπιακός;». Λέω, «Όχι, δεν με κέρδισες, πώς να γίνω;».
Μετά από αυτήν τη δουλειά, πήγα στου Κατράντζου, το πολυκατάστημα. Έρχονταν οι κυρίες της τιμής και τους φόραγα τα παπούτσια να κάνουν την πρόβα τους. Μετά, πήγα σε έτοιμα ενδύματα, που κάναμε δέματα και τα στέλναμε στην επαρχία. Έπειτα, με έβαλε η μαμά μου στην ΕΒΓΑ και έπαιρνα 200 δραχμές. Τo ’58 πια καταστάλαξα και μπήκα στον Ευαγγελισμό ως κλητήρας. Δούλεψα 41 χρόνια εκεί, μέχρι να βγω στη σύνταξη. Όταν με έβαλαν στα χειρουργεία, ερχόταν ο άλλος πονεμένος και του έλεγα, «Πρώτα ο Θεός και μετά ο γιατρός, θα πάνε όλα καλά και εγώ θα έρχομαι να σας λέω πώς πηγαίνετε». Όλοι με αγαπούσαν εκεί και έλεγαν πάντα τα καλύτερα για μένα. Όταν έπαιζε ο Εθνικός, έλεγα στον προϊστάμενό μου ότι θέλω να πάω στο γήπεδο και ότι δεν θέλω να δουλέψω. Πράγματι, ο άνθρωπος μου έδινε άδεια. Αφού είχα την «αρρώστια» μου, καταλάβαινε, ήταν και αυτός Ολυμπιακάρα.
Το 1973 παντρεύτηκα και την άλλη μέρα έπαιζε ο Eθνικός. Σηκώνομαι, που λες και φεύγω από την κυρία Μαντζουράνη, για να πάω στο γήπεδο. Έκαναν συμβούλια, έκαναν το ένα, το άλλο – τα πάντα, για να μην πηγαίνω, αλλά δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν. Τότε η γυναίκα μου είπε «Αφήστε τον ελεύθερο». Όταν γύριζα σπίτι, βέβαια, όλα ξινά μου έβγαιναν. Τις φορές που πήγαινα γήπεδο και έχανε ο Εθνικός και ήμουν μέσα στα κλάματα και χτυπιόμουν, έλεγα ότι θα πάω την επόμενη φορά, επειδή πρέπει να κερδίσουμε. Εκείνη μου έλεγε, «Ώρα καλή στην πρύμνη σου κι αέρα στα πανιά σου», με μούτρα και της έλεγα να μην κάνει μούτρα, επειδή δεν θα κερδίσει ο Εθνικός. Ήταν Παναθηναϊκός εκείνη, βλέπεις. Δεν γινόταν να την αλλάξω. Ακόμη Παναθηναϊκός είναι, επειδή ήταν όλη της η οικογένεια, αλλά τα δύο παιδιά μας είναι εθνικοί. Η κόρη μου, ειδικά, είναι βαμμένη. Της έλεγα, «Πού πάμε;» – «Πάμε στην αρρώστια, μπαμπά», μου απαντούσε.
Πρώτο παιχνίδι εκτός έδρας που πήγα ήταν το ’74, στα Τρίκαλα. Ξεκινήσαμε από το Παλαιό Φάληρο με ένα πούλμαν και ο οδηγός νόμιζε ότι είμαι κάνας πρόεδρος. Έλαμπα, φορούσα τα καλά μου, οι άλλοι ήταν με τα τζιν. Η φωνή μου πρώτη φορά ακούστηκε να φωνάζει «Εθνικάρα» στα Τρίκαλα. Βάλαμε τρία γκολ. Από τότε, το φωνάζω σε κάθε αγώνα μέχρι σήμερα. Σε όλα τα σπορ. Όλα του Εθνικού είναι τα αγαπημένα μου. Δεν ξεχωρίζω κάποιο.
Μια φορά είχα πάει και με την Εθνική Ελλάδος στη Βουδαπέστη. Η κυρία Μαντζουράνη δεν με άφηνε και την πήραν τηλέφωνο και της είπαν ότι είναι όλα πληρωμένα και ότι θα πάω τη μία μέρα και την άλλη θα γυρίσω. Πράγματι, με άφησε τελικά και πήγα με τον Αττίλιο μαζί, που βάσταγε τη σάλπιγγα. Ακόμη και εκεί δεν φώναζα «Ελλαδάρα» – «Εθνικάρα» φώναζα. Έλεγαν, «Εθνική και Εθνικό τα έχει κάνει πακέτο αυτός».
Εγώ πιστεύω ότι είμαι αγαπητός από όλες τις ομάδες, επειδή γύρισα όλα τα γήπεδα και δεν δημιούργησα πρόβλημα σε κανέναν. Δεν έβρισα ποτέ κανέναν, ήμουν πάντα με το χαμόγελο, όπως και στη δουλειά μου, στον Ευαγγελισμό, όπου μου έδωσαν έπαινο για τη συμπεριφορά μου. Δεν έχω έχθρες με τις άλλες ομάδες. Είμαι διαφορετικός. Θέλω και τον Εθνικό και τον Ολυμπιακό να τους ενώσω. Να τους κάνω μια Πειραιώτικη μεγάλη ομάδα. Στα γήπεδα με χειροκροτούσαν. Στην Τούμπα φώναζαν «Να ’τος, να ’τος, ο πρωθυπουργός». Πώς να μην συγκινούμαι; Πήρα 37 πρωταθλήματα και 12 κύπελλα. Έχω πάρει πολλές πλακέτες και με έχει τιμήσει μέχρι και η Ένωση Συντακτών ως τον καλύτερο φίλαθλο της Ελλάδας. Με τίμησαν και έκαναν και τουρνουά «Γιάννης Μαντζουράνης», προς τιμήν μου, πριν από λίγους μήνες. Όπως είπε ο κ. Αγγελόπουλος, όταν γίνει γήπεδο του Εθνικού, θα ονομαστεί «Γιάννης Μαντζουράνης».
Στους φιλάθλους όλων των ομάδων θέλω να πω ότι όταν πάμε γήπεδο, πάμε για να βγάλουμε το άγχος του σπιτιού, της πειθαρχίας του πατέρα και της μάνας και πάμε φωνάξουμε. Να μην δημιουργούμε προβλήματα, να μην μηδενίζεται η ομάδα. Να μην πίνουμε, όταν πηγαίνουμε στα γήπεδα, ώστε να είναι καθαρός ο εγκέφαλος και να μην τρελαινόμαστε. Πρέπει να πηγαίνεις στο γήπεδο και να βλέπεις τον αγώνα σαν τον Γιάννη τον Μαντζουράνη τον Εθνικάρα, που πάει στο γήπεδο και βλέπει την Εθνικάρα και τίποτα άλλο. Να την τραγουδάς την ομάδα σου, να γλεντάς και να μην κάνεις φασαρίες.
Πάω στο γήπεδο ακόμη. Φωνάζω «Εθνικάρα» και δίνω οδηγίες με αυτήν τη στεντόρεια φωνή. Έχω πάντα υπερένταση και είμαι προσηλωμένος στο παιχνίδι. Θα έρθεις εσύ, θα μου μιλάς και θα μου λες «Είμαι η δημοσιογράφος που σου πήρα συνέντευξη κάτω στα Καμίνια» και εγώ εκείνη την ώρα δεν θα καταλαβαίνω τίποτα, είμαι εκεί και δίνω οδηγίες.
Στεναχωριέμαι και υποφέρω που βλέπω ότι έχει πέσει η ομάδα. Θέλουμε ο Εθνικός να έχει γήπεδα – και ποδοσφαίρου και κλειστό μπάσκετ και πισίνα. Θέλω όλοι οι πρόεδροι να ενωθούν και να βοηθήσουν να φύγουμε από αυτήν την κατηγορία και να έρχεται και ο κόσμος του Εθνικού να στηρίζει την ομάδα, χωρίς να βρίζουν και να κάνουν φασαρίες. Να τον τραγουδούν και να τον χειροκροτούν τον Εθνικό, ακόμη και όταν χάνει.
Πέρασα ωραία χρόνια στον Εθνικό. Όλα μου τα χρόνια είδα και τραγούδησα τον Εθνικό, τον γλέντησα, τον ξενύχτησα στα μπουζούκια, κέρδισα τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ, τον Ηρακλή, τον Άρη. Σε όλα μου τα χρόνια έχω χάσει μόνο 13 παιχνίδια. Είμαι και θα είμαι πάντα εκεί, στον Εθνικό, να φωνάζω «Εθνικάρα».
πηγή vice