Ο Φώτης έμεινε για πάντα στα Άγραφα – Η ιστορία του βοσκού που σκοτώθηκε, η “κακιά η ώρα”, ο καημός της μάνας του

Ο Φώτης Πεσλής, έχασε τη ζωή του προχθές, όταν στην προσπάθεια του να συγκεντρώσει το μικρό κοπάδι της οικογένειας του, παραπάτησε και κατέληξε χιλιοτσακισμένος σε έναν γκρεμό στο χωριό Μάραθος της Ευρυτανίας. Ο Φώτης, είχε ξαναχτυπηθεί από την “κακιά” την ώρα, όταν είχε τραυματιστεί σοβαρά σε τροχαίο ατύχημα και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για τρεις μήνες στην εντατική.

-Advertisement-

Ο δημοσιογράφος Ηλίας Προβόπουλος, τον αποχαιρετά με ένα κείμενο αφιερωμένο στην σύντομη ζωή του, που ξεκίνησε στα Άγραφα και έμελλε να τελειώσει εκεί, με τα όνειρα του, να μένουν ανεκπλήρωτα…

Ο ΦΩΤΗΣ ΕΜΕΙΝΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤ’ ΑΓΡΑΦΑ

O Φώτης Πεσλής (1975 – 2023) σκοτώθηκε προχθές το πρωί πέφτοντας από τον μεγάλο βράχο στην τοποθεσία Τουρκόμνημα απέναντι από το χωριό Μάραθος της Ευρυτανίας, στην καρδιά των Αγράφων και το κορμί του βρέθηκε κομματιασμένο δίπλα από την ξερή κοίτη των Μαραθιώτη – έτσι λένε το δύστροπο ρέμα που κουβαλάει τα νερά από την κορυφή του Προσηλιάκου, στον Αγραφιώτη.

Ο Φώτης είχε πάει να «στομώσει» τα γίδια που ένα κοπαδάκι απ’ αυτά διατηρούν ακόμη οι γονείς του, Πάνος και Γιαννούλα στο ερημοχώρι που λέγεται Μάραθος και στην ιστορική εκκλησία του, τους Άγιους Ταξιάρχες βαφτίστηκε κάποτε ο περίφημος Κατσαντώνης. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ανέβαινε σε αυτά τα βράχια ο Φώτης αλλά χθες «ήρθε η ώρα του», όπως και πριν από λίγα χρόνια σε έναν άλλο συγχωριανό του τον Ταξιάρχη Αυγέρη που κι αυτός μαζεύοντας τσάι γλίστρησε και τσακίστηκε στις πλαγιές του Κοκοτού. Έτσι κι ο Φώτης γλίστρησε και έπεσε στο κενό. Κάποια γυναίκα τον άκουσε να πέφτει κι αυτή ειδοποίησε τους συγχωριανούς να πάνε να τον μαζέψουν. Πρώτη η μάνα του η Γιαννούλα έτρεξε στο τόπο της τραγωδίας και τον κράτησε τσακισμένο στην αγκαλιά της τέσσερις ώρες ζεσταίνοντάς τον με την ανάσα της μέχρι να έρθουν ο άνδρες του Ελληνικού Διασωστικού Σώματος Ευρυτανίας. Αυτοί τον ανέσυραν μιας και οι χωριανοί ούτε έφταναν, ούτε είχαν τα κουράγια να το κάνουν.

Ο Φώτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Μάραθο, πρόλαβε το χωριό του με λίγο κόσμο, άκουσε ιστορίες και παραμύθια από τους παππούδες του, έκατσε στα θρανία του σχολείου και σαν μεγάλωσε ακολούθησε κι αυτός τον δρόμο που είχαν ανοίξει άλλοι πρωτύτερα προς ανεύρεση καλύτερης τύχης στις πόλεις και τα εργοστάσια. Δούλεψε εδώ κι εκεί αλλά είχε πάντα στο νου του το χωριό και τους δικούς του και συχνά πήγαινε να βάλει λίγη πλάτη στις δουλειές τους. Σε μια τέτοια περίπτωση του έτυχε το πρώτο κακό με αυτοκίνητο, καθώς μαζί με ένα φίλο του έπεσαν σε ένα γκρεμό κοντά στο Καρπενήσι κι έμεινε εκεί εγκλωβισμένος και τραυματισμένος βαριά για αρκετές ώρες. Όταν τον ανέσυραν ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση και χρειάστηκε να μείνει πάνω από τρεις μήνες στην εντατική για να συνέλθει. Όταν βγήκε όμως ήταν άλλος άνθρωπος και τα τραύματα του άφησαν πολλά προβλήματα με πιο σοβαρό αυτό που προέκυψε από την κακή οξυγόνωση του εγκεφάλου του τις ώρες που ήταν μέσα στα συντρίμμια του αυτοκινήτου.

Εξαιτίας αυτής της κατάστασης ο Φώτης επέστρεψε στον Μάραθο για να έχει τις φροντίδες και να κρατάει άσβεστο τον καημό της μάνας του. Από την πλευρά του έκανε ότι μπορούσε και βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού, στο δάσος και στο κοπάδι. Του άρεσε να γυρνάει όλες τις κορυφές και τα ρέματα αλλά τον έπιαναν όμως και οι στεναχώριες και κλείνονταν στον εαυτό, κάθε χρόνο όλο και περισσότερο. Οι συγχωριανοί του (εννιά νοματαίοι όλοι κι όλοι) τον αγαπούσαν, τον πρόσεχαν, τον θεωρούσαν ισότιμο μέλος της μικρής τους κοινωνίας αλλ’ αυτό δεν έφτανε στον Φώτη. Ονειρεύονταν να κάνει πράγματα αλλά από την άλλη καταλάβαινε ότι η κατάστασή του δεν θα του επέτρεπε να τα χαρεί για πολύ.

Προχθές για τον Φώτη, τον Φωτάκη όπως τον λέγαμε όλοι, ήταν το τελευταίο του ανέβασμα στ’ Άγραφα. Το σώμα του αποτέθηκε σήμερα στο σιωπηλό νεκροταφείο για να πηγαίνει η μάνα του να του ανάβει το καντήλι και να του λέει τα νέα του πάνω κόσμου αλαφρωμένη γιατί πια δεν θα έχει την έγνοια του αφού πήρε πρώτα αυτός το δρόμο για τον κάτω κόσμο. Ήταν ο καημός της Γιαννούλας τι θα γίνει ο Φώτης όταν αυτή κλείσει τα μάτια της και τον πάγωσε προχθές η «κακιά στιγμή» στο Τουρκόμνημα. Από σήμερα και πέρα η Γιαννούλα και όσο ζει, δεν θα πάψει να αναζητά τα χνάρια του Φώτη στα μονοπάτια των Αγράφων και τη σκιά του στις κορφές και τα ρέματα…

Να είναι ελαφρό το χώμα που σε σκέπασε Φώτη…

Στη φωτογραφία: Ο Φώτης Πεσλής πριν από 15 χρόνια στον Μάραθο, στα «Κατσαντώνεια» του 2007.