Γεννήθηκε τη παραμονή πρωτοχρονιάς του 1937 στη βιομηχανική πόλη Πορτ Τάλμποτ της Νότιας Ουαλίας.
Ο Σερ ‘Αντονι Χόπκινς, ο οποίος ως μπάτλερ Στίβενς και ως ψυχοπαθής Χάνιμπαλ Λέκτερ ενσάρκωσε δύο θρυλικές εικόνες καταστρεπτικού εθισμού στον έλεγχο, γίνεται ογδόντα ετών.
Θέλησε να γίνει ηθοποιός αφού είδε το «Limelight» του Τσάπλιν δεκαπέντε φορές στη σειρά. Στον κινηματογράφο του Πορτ Τάλμποτ, της πατρίδας του, όπου οι γονείς του είχαν αρτοποιείο και όπου ο νεαρός ‘Αντονι παρέμεινε πάντοτε αουτσάιντερ: δεν είχε επιτυχία ούτε στο σχολείο, ούτε στον αθλητισμό. Μόνο η ενασχόλησή του με τη μουσική και με το πιάνο του έδινε ελπίδα. Αλλά όταν ένας δάσκαλος του οικοτροφείου θέλησε να τον ωθήσει να γίνει ακόμα καλύτερος σταμάτησε αμέσως. Συμβουλές για τη βελτίωση της απόδοσής του ο ‘Αντονι Χόπκινς δεν θα μπορούσε ποτέ να αντέξει – ούτε στη ζωή, ούτε στη μουσική.
Σε μια συνέντευξή του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας “The Elephant Man” -την πρώτη μεγάλη ταινία του Ντέιβιντ Λιντς το 1980- στην οποία υποδύεται έναν απόμακρο βικτοριανό γιατρό, ο οποίος παίρνει ένα αποτρόπαια παραμορφωμένο άτομο και το φροντίζει προσεκτικά, ο Χόπκινς έχει έναν κομπασμό. Στο πιο δραματικό σημείο καμπής της ταινίας, όταν για την επιστροφή του τέρατος ενημερώνεται ο γιατρός, υπάρχει ένα κοντινό πλάνο για να δείξει την έκφραση του προσώπου του. Αλλά ο Χόπκινς απλώς κάθεται ήσυχος και δεν δείχνει τίποτα αλλά, «ένα πρόσωπο χωρίς έκφραση, δεν χρειάζεται να κάνω κάτι παραπάνω από αυτό, αλλά ο σκηνοθέτης πάντα θέλει να δείξεις και άλλα».
«Δεν είμαι σίγουρος, Τόνι, -λέει ο σκηνοθέτης- δεν θα μπορούσες να δείξεις λίγα περισσότερα;». «Όχι, δεν υπάρχει τίποτα να δείξω. Αν δείξουμε περισσότερα, απλά είναι κακή υποκριτική».
Χαρακτηριστική στις ερμηνείες του είναι η εξαιρετικά ελεγχόμενη, σχεδόν στωική στάση, επικεντρωμένη στα πάντα, ακλόνητη, την οποία θα μπορούσε κανείς να εκλάβει ως ψυχρή εξομοίωση.
Το απόλυτο highlight του στυλ του Χόπκινς ήταν το 1993 ως ο απόλυτα πειθαρχημένος μπάτλερ κ. Στίβενς στην ταινία «Τα απομεινάρια μιας Ημέρας», αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Frankfurten Allgemeine Zeitung».
«Κανένα βήμα, καμία λέξη, καμία χειρονομία δεν τον υπονομεύει εδώ. Ο Χόπκινς απαγορεύει την εμφάνιση οποιουδήποτε συναισθήματος. Δεν δείχνει τίποτα όταν ο πατέρας πεθαίνει, τίποτα, όταν η οικονόμος του λέει για τον επερχόμενο γάμο τους -μόνο μια ελαφριά εκπνοή μέσα από τα μισάνοικτα χείλη. Το ήρεμο, ακίνητο πρόσωπο του, το οποίο επιβλέπει και αντέχει τα πάντα, ο τόνος του, ο οποίος παραμένει πάντα αμέτοχος, προκαλεί και κρατά σε μία απόσταση. «Γιατί πρέπει πάντα να κρύβει αισθάνεται;», ρωτάει η Έμα Τόμσον για τον virtuoso συμπρωταγωνιστή της. Γιατί δεν αναστενάζει τουλάχιστον μια φορά; Γιατί το μάτι δεν βρέχεται ποτέ; Αλλά τέτοια λαϊκά συναισθήματα είναι πάρα πολύ φτηνά γι ‘αυτόν. Η ζωή είναι πολύ βαριά για έναν ελαφρύ αναστεναγμό. Χρειάζονται πολλοί περισσότεροι. Η? λιγότεροι».
Ο Χόπκινς δεν κέρδισε το Όσκαρ ως μπάτλερ, αλλά ως τέρας. Για την ενσάρκωση του Χάνιμπαλ Λέκτερ στην ταινία Η Σιωπή των Αμνών, ενός από τους διασημότερους “κακούς” της ιστορίας του κινηματογράφου, τιμήθηκε το 1991 με Βραβείο Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.
«Κάθε φορά που προσπαθώ να συνταξιοδοτηθώ ή ακόμα και να σκεφτώ να αποσυρθώ από την υποκριτική, ο ατζέντης μου έρχεται με ένα σενάριο», λέει ο Σερ ‘Αντονι Χόπκινς του οποίου το κινηματογραφικό έργο περιλαμβάνει 132 ρόλους. Επίσης σκηνοθέτησε τρεις ταινίες, ήταν παραγωγός σε τρεις και έχει ακόμη και πολυάριθμες συμμετοχές στη σύνθεση και στην απόδοση κινηματογραφικών soundtrack.
Στα 80 του πρωταγωνιστεί στον δεύτερο κύκλο της σειράς “Westworld”, που θα προβληθεί την άνοιξη. Ως μυθικός θεός Όντιν, έκλεψε την παράσταση στο “Thor: Ragnarok”, που βγήκε στους κινηματογράφους τον Οκτώβριο.
«Δεν μπορείς να υποδύεσαι τον Θεό χωρίς να είσαι εξοικειωμένος με τον διάβολο», ψιθυρίζει στον βοηθό του στην τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας στο HBO. Αυτό θυμίζει ένα άλλο μότο της καριέρας του. Για να επιτρέπεται σε κάποιον να υποδυθεί τον Θεό, πρέπει να έχει κάνει πολλά με τον διάβολο. Ο Χόπκινς ακολούθησε αυτή την πεποίθηση στην ιδιωτική ζωή του: ο αλκοολισμός του, τον οποίον ξεπέρασε αρκετά μεγάλος, κατέστρεψε πολλούς γάμους του και ο ευέξαπτος χαρακτήρας του επανειλημμένα τον οδήγησε στην απελπισία.
Με αρκετές δεκαετίες στη showbiz, ο θρύλος της μεγάλης οθόνης εξακολουθεί να ομολογεί ότι μερικές φορές του περνά η σκέψη ότι όλα είναι μια τεράστια παρεξήγηση.
«Δεν μπορώ να σταματήσω να αισθάνομαι ότι έγινε κάποιο λάθος, ότι κάθε λεπτό θα υπάρξει ένα χτύπημα στον ώμο και η φωνή θα λέει, «συγγνώμη, εννοούσαμε έναν άλλο ‘Αντονι Χόπκινς» αναφέρει συχνά στις συνεντεύξεις του: «Ανησυχώ ότι θα βρουν ότι δεν ανήκω εδώ».
