Πριν από δώδεκα χρόνια πολλοί Έλληνες δεν συζήταγαν καν το ενδεχόμενο να αφήσουν την πατρίδα τους για να μεταναστεύουν στο Ντουμπάι που έδινε τριπλάσιους μισθούς και ουκ ολίγες παροχές αυτούς που θα το αποφάσιζαν. Τότε το «όχι» στις επαγγελματικές προτάσεις από το Λας Βέγκας της Ανατολής-χωρίς τα καζίνο-από νέους επιστήμονες, οικονομολόγους, γιατρούς, σεφ, πιλότους και ιπτάμενους συνοδούς ηχούσε βροντερό σαν αυτό του Ιωάννη Μεταξά προς τον πρεσβευτή της Ιταλίας Γκράτσι.
Κι ύστερα ήρθε η κρίση και ο Γιάννης, η Δήμητρα, ο Γιώργος, ο Μιχάλης, η Άννα, ο Κώστας (σ.σ. τα ονόματα είναι τυχαία) μαζί με άλλους οχτώ χιλιάδες Έλληνες άρχισαν να φεύγουν. Έφυγαν γιατί προτίμησαν να αντέξουν τους 50 βαθμούς Κελσίου αμειβόμενοι με μισθούς που στην πατρίδα ήταν άπιαστο όνειρο, ζώντας σε όμορφα σπίτια και κυκλοφορώντας σε μια τεχνητή μεν, υπερσύγχρονη δε πόλη. Μια πόλη που τους παρείχε όλες τις ανέσεις, χωρίς γραφειοκρατία και χωρίς ουρές, όπου μπορούσαν να βρουν τα πάντα και οι εργοδότες τους φρόντιζαν να μην έχουν έννοιες. Όταν ένας από τα παραπάνω ονόματα έφυγε πριν από πέντε χρόνια για το Εμιράτο έλεγε σε συγγενείς και φίλους ότι το πολύ σε ένα χρόνο θα γυρίσει.
Πλέον ζει μόνιμα σε ένα εκπληκτικό διαμέρισμα τριακοσίων τ.μ. σε έναν από τους δεκάδες μοντέρνους ουρανοξύστες της πόλης, μαζί με την γυναίκα του και τα παιδιά τους. Με σπουδές στα οικονομικά, δουλεύει σε μεγάλο επενδυτικό όμιλο και αμείβεται με 20.000 ευρώ τον μήνα, πλήρη ασφαλιστική κάλυψη για όλη την οικογένεια, αυτοκίνητο με οδηγό και εισιτήρια bonus για να έρχεται στην Ελλάδα όποτε την νοσταλγεί. Δεν έχει κανένα λόγο να φύγει, όπως και οι χιλιάδες άλλοι Έλληνες που ζουν και εργάζονται στο Εμιράτο της υπερβολής την τελευταία δεκαετία, έχοντας αφήσει πίσω την «πληγωμένη» από την κρίση χώρα τους.
Η γη της επαγγελίας
Περίπου 500 άτομα από την Ελλάδα δουλεύουν στην Emirates, μια από τις καλύτερες αεροπορικές εταιρίες του κόσμου, η οποία πληρώνει πολύ καλά, ειδικά τους πιλότους των αεροσκαφών της.
Ένας κυβερνήτης αμείβεται με 14.000 ευρώ τον μήνα ενώ ένας συγκυβερνήτης πέφτει στις 12.000 εκτός από τις extra παροχές που δίνει απλόχερα η συγκεκριμένη εταιρία. Αυτές αφορούν πλήρη ασφάλεια υγείας, κατοικία το κόστος της οποίας επιβαρύνει την εταιρία, αυτοκίνητο και φυσικά δωρεάν εισιτήρια για Ελλάδα, όταν μπορούν να πάρουν άδεια. Σαφώς χαμηλότερες είναι οι αμοιβές των Ελληνίδων αεροσυνοδών και φροντιστών που εργάζονται σε αεροπορικές εταιρίες του Κόλπου αφού κυμαίνονται από 3-4.000 ευρώ περίπου. Είναι όμως πολύ καλύτερες από τους εν Ελλάδι μισθούς των συναδέλφων τους οι οποίοι δεν απολαμβάνουν δωρεάν κατοικία και ιδιωτική ασφάλιση πληρωμένη από τον εργοδότη.
Ένας συμπατριώτης μας διευθυντής ξενοδοχείου στο Ντουμπάι πληρώνεται με 10.000 ευρώ τον μήνα, ένας γιατρός μπορεί να ξεπεράσει τις 11.000 ευρώ, ενώ ένας πλαστικός χειρούργος σε ιδιωτική κλινική μπορεί να φτάσει τις 20.000 ευρώ τον μήνα. Το επίπεδο ζωής είναι πολύ καλό για την Ελληνική παροικία στο Ντουμπάι. Μπορείς να βρεις τα πάντα, η βενζίνη είναι σχεδόν δωρεάν ενώ για να νοικιάσεις ένα καλό αυτοκίνητο-μια Mercedes A-Class-δεν δίνεις παραπάνω από είκοσι ευρώ την ημέρα. Όπως έλεγε σε φίλους του Έλληνας μηχανικός που είναι μόνιμα εγκατεστημένος στο Εμιράτο για να πάει με ταξί από το κέντρο του Ντουμπάι στο Άμπου Ντάμπι-μια αποσταση 130 χιλιομέτρων-πλήρωσε 13 ευρώ! Στα σούπερ μάρκετ μπορείς να βρεις απλά τα πάντα σε πολύ καλές τιμές, ακόμη και χοιρινό το οποίο οι Μουσουλμάνοι δεν τρώνε, ενώ ακριβά είναι κάποια ιδιαίτερα προϊόντα. Ο Παναγιώτης Αζμάνης είναι αποκλειστικός κτηνίατρος γερακιών και άγριων ζώων στο Βασιλικό Νοσοκομείο Γερακιών του Ντουμπάι που ανήκει στον σείχη Χαμντάν Μπιν Ράσιντ Αλ Μακτούμ. Είναι εγκατεστημένος μόνιμα στο Εμιράτο τα τελευταία έξι χρόνια και οι οικονομικές απολαβές του ξεπερνούν κατά πολύ αυτές ενός συναδέλφου του στην Ελλάδα.
Ευ ζειν με μέτρο
Οι περίπου 8.000 Έλληνες που μετανάστευσαν τα χρόνια της κρίσης στο Ντουμπάι, το έκαναν αρχικά επιλέγοντας να εργαστούν με καλές απολαβές, από το να κυνηγάνε μια θέση μαζί με χιλιάδες άλλους ή να είναι άνεργοι με ότι αυτό συνεπάγεται. Μπορεί στην αρχή να δυσκολεύθηκαν στην προσαρμογή σε έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής, σταδιακά όμως έμαθαν να ζουν σε μια «διαστημική» πόλη κάτω από τον καυτό ήλιο. Υπάρχουν μέρες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο όπου οι θερμοκρασίες αγγίζουν τους 50 βαθμούς Κελσίου και το να βγεις στον δρόμο είναι ένα μαρτύριο. Εντρύφησαν και σε αυτό σε μια πόλη με μηδενική εγκληματικότητα, όπου οι συμπατριώτες μας κυκλοφορούν παντού με ασφάλεια. Στα εμιράτα ο μισθός εξαρτάται από το διαβατήριο και το ελληνικό βρίσκεται πολύ ψηλά με εκατοντάδες γιατρούς, πολιτικούς μηχανικούς, οικονομολόγους brokers και στελέχη ναυτιλιακών εταιρειών να απολαμβάνουν ένα άλλο επίπεδο ζωής.
Κι όλα αυτά σε μια πόλη που χτίστηκε πριν από μερικές μόλις δεκαετίες κυριολεκτικά πάνω στην άμμο, ακόμη και τα παλάτια της που διέψευσαν το γνωστό ελληνικό τραγούδι που υποστηρίζει ότι «είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια…».
Σίγουρα με εξαίρεση κάποιες βραδιές δεν υπάρχει το ελληνικό fun στην διασκέδαση, όμως αυτό δεν είναι κια τόσο τρομερό για έναν σεφ που έφυγε άνεργος από την Ελλάδα και αμείβεται με 5.000 ευρώ το μήνα στο Ντουμπάι. Το αλκοόλ που σερβίρεται μέσα σε μπαρ και εστιατόρια τα οποία λειτουργούν μέσα ή κάτω από την ομπρέλα μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων, είναι πολύ ακριβό. Μια μπύρα κοστίζει γύρω στα δεκαπέντε ευρώ, ενώ οι τιμές για φιάλη ποτού είναι σχεδόν τριπλάσιες ή τετραπλάσιες από την Ελλάδα που σε αυτή την περίπτωση…νικάει! Υπάρχει ακόμη και ελληνάδικο για τους νοσταλγούς των μπουζουκιών, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που Έλληνες συγκεντρώνονται μέσω συλλόγων η ομάδων για να τα πουν. Παρόλο που η πλειοψηφία της Ελληνικής παροικίας φροντίζει να έρχεται στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, αυτοί που δεν μπορούν να φύγουν λόγω δουλειάς, συναντιούνται στην ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει.
Ανύπαρκτη γραφειοκρατία
Έλληνας σεφ που αμείβεται με 9.000 ευρώ το μήνα δουλεύει περί τις δεκατέσσερις ώρες την ημέρα και μηχανικός σε μεγάλη εταιρία με μισθό 7.000 ευρώ τον μήνα, δεν σκέπτονται καν να γυρίσουν τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα, όπως έλεγαν σε φίλους τους. Οι εργοδότες στο Ντουμπάι αναγνωρίζουν και το κυριότερο επιβραβεύουν την σκληρή δουλειά των συνεργατών τους, κάτι που δεν συμβαίνει παντού. Οποιαδήποτε δοσοληψία με το δημόσιο γίνεται μέσω e-mail ενώ αν είσαι λάτρης της ταχύτητας και παρασυρθείς, η κλήση θα σου έρθει ηλεκτρονικά, αφού παντού υπάρχουν κάμερες κυκλοφορίας. Εν αντιθέσει με άλλες χώρες, μπορείς να αφήσεις το ακριβό σου ρολόι και τα πράγματά σου σε ένα τραπέζι μαζί με τον καφέ σου μέσα στο coffe bar ενός mall, να πας να ψωνίσεις και να επιστρέψεις μετά από ένα μισάωρο.
Κανείς δεν θα ακουμπήσει τα πράγματα σου σε μια πόλη όπου οι δρόμοι λάμπουν και κανείς δεν σκέφτεται να κλέψει ή να ληστέψει για ευνόητους λόγους. Οι Έλληνες μπορούν να φάνε φτηνά και καλά σε κάποια μαγαζιά, αλλά αυτοί που δεν το σκέφτονται πολύ θα πάνε στο Gaia όπου το γεύμα ή το δείπνο είναι σαφώς πιο ακριβό. Υπάρχει και το Labby’s στο jumeirah Lake Towers που σερβίρει ελληνικές γεύσεις-από γίγαντες και σπανακόπιτα μέχρι κοντοσούβλι και γύρο σε καλές τιμές. Πηγαίνεις παντού, εύκολα και τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι θαρρείς από άλλο πλανήτη, κάτι που οι Έλληνες εργαζόμενοι στο Ντουμπάι έχουν διαπιστώσει πολλές φορές.
Η ζωή εκεί δεν μοιάζει με αυτή της Αθήνας, πόσω μάλλον της υπόλοιπης Ελλάδας. Κινείται με διαστημικούς ρυθμούς ή όπως λένε οι συμπατριώτες μας που ζουν μόνιμα εκεί. Το μετρό κινείται στο μεγαλύτερο μέρος εναέρια πάνω σε στύλους χωρίς οδηγό και οι σταθμοί μοιάζουν με κάψουλες. Σφραγίζουν με αυτόματες πόρτες και δεν ανοίγουν παρά μόνο όταν έρχεται ο συρμός ή ο επιβάτης για να μπει και να κόψει εισιτήριο. Η τιμή για μια απλή διαδρομή είναι οκτώ ντίρχαμ (περίπου δύο ευρώ) ενώ οι κανόνες που πρέπει να τηρεί ο επιβάτης πολλές φορές φαντάζουν υπερβολικοί.
Απαγορεύεται να μασάς τσίχλα και να κάνεις φούσκες, να τρως ή να κρατάς στα χέρια σου καφέ ή αναψυκτικό, ενώ υπάρχουν και σημεία όπου επιτρέπεται να κάθονται μόνο γυναίκες και παιδιά.
Μια ροζ γραμμή που αναγράφει στα αγγλικά «Only women and children» αποτελεί το όριο και κανένας άνδρας, όσος συνωστισμός και να υπάρχει, δεν τολμά να την περάσει. Οσο για το πρώτο βαγόνι, όπου στις υπόλοιπες χώρες υπάρχουν η μηχανή και ο οδηγός, είναι η λεγόμενη Golden Class, όπου ο επιβάτης πληρώνει πιο ακριβό εισιτήριο αλλά απολαμβάνει μια διαδρομή με πανοραμική θέα στο τρένο που κινείται αυτόματα πάνω στις εναέριες ράγες διασχίζοντας το Λας Βέγκας της Ανατολής που έγινε-άγνωστο για πόσο-τόπος διαμονής χιλιάδων Ελλήνων.
newmoney.gr
