Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Κοζάνη. Δεν αγαπούσε πολύ το σχολείο και από μικρός έδειξε έντονα την αγάπη του για τη μουσική. Στο σχολείο ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας.
Ήταν πολύ καλός ποδοσφαιριστής. Μάλιστα, του έγινε επίσημη πρόταση από την ομάδα της Κοζάνης, αλλά τελικά η συμφωνία δεν πραγματοποιήθηκε.Το 1967 εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ αλλά δεν πήρε ποτέ πτυχίο.
Ο Νικόλας Άσιμος (20 Αυγούστου 1949 – 17 Μαρτίου 1988) ήταν ο επαναστάτης που ήθελε να αλλάξει όλον τον κόσμο αλλά την ίδια στιγμή με δυσκολία κατάφερνε να σώσει τον ίδιο. Βαθιά πολιτικοποιημένο και αντισυμβατικό άτομο που δεν του άρεσαν οι ταμπέλες όπως “αριστερός” ἠ “αναρχικός”.
Είχε μέσα βαθιά ριζωμένη την αίσθηση της ελευθερίας. «Όταν άκουσα τον Παπαδόπουλο να λέει “θα πατάξωμεν την αναρχία” αποφάσισα να γίνω η αναρχία που δεν πατάσσεται ποτέ. Γιατί η αναρχία είναι η αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής, και δεν είναι ουτοπία» είχε δηλώσει.
Ο Νικόλας Άσιμος έφτιαξε δύο συγκροτήματα. «Exarchia Square Band» και «Νικόλας Ασιμος και οι Εναπομείναντες» αλλά δεν ηχογράφησε με κανένα
Ήταν αυτοδίδακτος μουσικός. Η πρώτη του δημόσια εμφάνιση ήταν το χειμώνα του 1972 στο δώμα του Λευκού Πύργου το οποίο τότε είχε μετατραπεί σε μπουάτ.
Στην Αθήνα κατέβηκε ενα χρόνο αργότερα και αρχικά έκανε εμφανίσεις σε μπουάτ συνεργαζόμενος με καλλιτέχνες όπως οι Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Γιάννης Ζουγανέλης και Σάκης Μπουλάς.
Το 1975 η δισκογραφική Εταιρεία Λύρα του τύπωσε τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών με τα τραγούδια «Ο Μηχανισμός» και «Ο Ρωμιός» σε ενορχήστρωση του Γιώργου Στεφανάκη. Ο δίσκος λογοκρίθηκε και δεν μπόρεσε να αναμεταδοθεί από το ραδιόφωνο.
Του είχαν βάλει την ταμπέλα του τρελού και γραφικού. Έτσι έμοιαζε στα μάτια κάποιων ανθρώπων. Στα μάτια του Καζατζίδη ήταν ο καλλιτέχνης και άνθρωπος που έζησε και αμφισβήτησε με συνέπεια και πίστη αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας. Μάλιστα του είχε αφιέρωση και το τραγούδι «ο φίλος μας» (άλμπουμ «Τα βιώματά μου» 1995).
Από τον Σεπτέμβριο του 1978 έως τον Μάρτιο του 1987 κυκλοφόρησε οκτώ παράνομες κασέτες με, λιγότερο ή περισσότερο, πρόχειρες ηχογραφήσεις τραγουδιών του. Τις διακινούσε κυρίως ο ίδιος, στα κάγκελα του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων, τριγυρνώντας σε μαγαζιά, νυχτερινά κέντρα και μπαρ, ή στα «μαγαζόσπιτα» όπου ζούσε κατά καιρούς, με πιο χαρακτηριστικό το ημιυπόγειο επί της οδού Αραχώβης 41 στα Εξάρχεια, την περίφημη «υπόγα» του ‘Ασιμου, εκεί όπου διέμεινε από το φθινόπωρο του 1978 έως την άνοιξη του 1983.
Το 1976 απέκτησε μία κόρη με την Λίλιαν Χαριτάκη. Λέγεται πως – αν και είχε πολλές επιτυχίες στις γυναίκες – ήταν μονογαμικός. Λίγο μετά τον ερχομό της Νιουνιού – όπως την φώναζαν – τα ζευγάρι χώρισε ο Άσιμος βρέθηκε να μεγαλώνει την κόρη του μόνος. Δυστυχώς μιας και ο καλλιτέχνης δεν τα πήγαινε καλά με τα διαδικαστικά δεν αναγνώρισε ποτέ την μικρή. Μετά το θάνατο του το 1988 την αναγνώρισε ο πατέρας του.
Ο Νικόλας Άσιμος δεν πήγε φαντάρος και πήρε απαλλαγή μιας και κατάφερε να του διαγνωστεί σχιζοειδή ψύχωση. Αργότερα στο βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκάνθρωπους» (1980) υποστήριξε πως ήταν αντίθετος προς τη στράτευση και προσποιήθηκε την συμπεριφορά. Παρόλα αυτά το 1987 μετά από κατηγορία ότι βίασε μία κοπέλα τον έκλεισαν στο ψυχιατρείο και τον υπέβαλαν σε ηλεκτροσόκ.
Προς το τέλος της ζωής του είχε αναπτύξει μεταφυσικές ανησυχίες και είχε αποκτήσει εμμονή με τον Αμερικανό ανθρωπολόγο Κάρλος Καστανιέδα. Λέγεται πως έκανε πειράματα αθανασίας. Σκότωνε κατοικίδια και στη συνέχεια προσπαθούσε να τα αναστήσει. Η ταυτότητα του έγραφε “Άνευ Θρησκεύματος”. Πίστευε και είχε δηλώσει πως «Διαμέσου της ακινησίας ταξιδεύεις παντού».
Το 1982 κυκλοφόρησε το μοναδικό δίσκο 33 στροφών. Περιείχε τραγούδια όπως το «Παπάκι» (Συμμετείχε η Χάρις Αλεξίου), «Πιάστηκα Σχοινί Κορδόνι» (Βασίλης Παπακωνσταντίνου). Το όνομα της Αθηναΐκής Κομπανίας που συμμετείχε στο τραγούδι «Σεισμός» δεν γράφτηκε στο εξώφυλλο μιας και θεωρήθηκε πολύ εμπορική κίνηση αντίθετη προς την στάση ζωής του καλλιτέχνη.
Ο πολύ κόσμος τον γνώρισε το 1987 όταν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγούδησε στο άλμπουμ του «Χαιρετίσματα» τα τραγούδια του Άσιμου «Ο σάλιαγκας κι ο μάλιαγκας», «Αγαπάω κι αδιαφορώ», «Θα ‘ρθω να σε βρω», «Θα νικήσουμε», «Καταρρέω».
Έκανε συνολικά 3 απόπειρες αυτοκτονίας με την τρίτη να είναι και αυτή που οδήγησε στον θάνατο του το 1988. Βρέθηκε κρεμασμένος από σωλήνα ύδρευσης τα ξημερώματα της Πέμπτης 17 Μαρτίου 1988, πριν δικαστεί για την υπόθεση βιασμού. Ηταν 38 ετών.
