Στη σκιά της «Ελιάς» (***), της καλύτερης ταινίας της εβδομάδας, κρύβεται ο Πολ Λάβερτι, από τους κορυφαίους Ευρωπαίους σεναριογράφους, μόνιμος συνεργάτης του Κεν Λόουτς. Όπως σε όλα τα σενάριά του, έτσι και σ’ αυτό οι ήρωες είναι άτομα κοινωνικά αποκλεισμένα ή σπρωγμένα βίαια στο περιθώριο, που προσπαθούν να σταθούν με αξιοπρέπεια στα πόδια τους.
Η «Ελιά», βαθιά συναισθηματικό και ανθρώπινο φιλμ, περιστρέφεται γύρω από την ελπίδα. Η Ισπανίδα σκηνοθέτιδά του, η Ισιάρ Μπολέν («Ακόμη και η βροχή»), το χαρακτηρίζει «οριακά μαύρη κωμωδία». Εγώ θα έλεγα πως είναι η πιο τρυφερή ιστορία που θα μπορούσε να μπει σε τροχιά παραπλεύρως του καθαρόαιμου πολιτικού και κοινωνικού σινεμά. Χωρίς κλάψα ή κατάθλιψη, υποδειγματική για την απλότητα και την πυκνότητά της, παίρνει τις αλληγορικές διαστάσεις μιας παραβολής γύρω από διαψεύσεις και όνειρα της σημερινής «χαμένης γενιάς» της κρίσης στην Ισπανία. Η 20χρονη Αλμα, εργάτρια σε ορνιθοτροφείο στη σημερινή Βαλένθια, χρησιμοποιεί ένα ψέμα για να σώσει τον παππού της. Πείθει τον θείο της, που βρίσκεται στα πρόθυρα οικονομικής καταστροφής, και έναν φίλο της να τη βοηθήσουν να ξαναφέρει στον οικογενειακό της ελαιώνα μια ελιά που κοσμεί το λόμπι μιας πολυεθνικής στο Ντίσελντορφ. Το δέντρο, δεκάδων αιώνων ζωής, πουλήθηκε από τον πατέρα της και έγινε γιγάντια γλάστρα. Ο παππούς της, το μοναδικό σταθερό σημείο της Αλμα σε μια οικογένεια υπό διάλυση, έπεσε σε κατάθλιψη μετά το ξερίζωμα της ελιάς.
Η ταινία, καλοζυγισμένη από κάθε πλευρά της, μιλάει για το λάθος και τη συγγνώμη· για ό,τι χάθηκε για πάντα (από ανοησία ή επιπολαιότητα), αλλά και για αυτό που μπορεί να ξαναγεννηθεί. Φαντάζει σαν ένα δύσκολο και παράδοξο ταξίδι ενηλικίωσης, που περνάει από το ψέμα και την ουτοπία για να καταλήξει στο λυτρωτικό ξύπνημα στην πραγματικότητα. Η φαινομενικά απλοϊκή ιστορία του Λάβερτι και της Μπολέν κρύβει εκπλήξεις.
Στον «Ερωτα στα τυφλά» (** 1/2), γαλλική ρομαντική κομεντί του Κλοβίς Κορνιγιάκ, η νεαρή Μασίν, πιανίστρια με εξαιρετική τεχνική αλλά χωρίς πάθος, κοντεύει να πάθει νευρικό κλονισμό καθώς πλησιάζει μια κρίσιμη οντισιόν. Θα εγκαταλείψει τον καταπιεστικό εραστή της, που εκτός από μέντοράς της θα μπορούσε να είναι και μπαμπάς της, και θα μετακομίσει σε μια παλιά πολυκατοικία. Μια μεσοτοιχία, που τη διαπερνά και ο ήχος της ανάσας, χωρίζει το διαμέρισμά της από την γκαρσονιέρα του Μασάν, μισάνθρωπου, που έχει επινοήσει ένα τρικ για να μένει ξενοίκιαστο το γειτονικό διαμέρισμα. Είναι σχεδιαστής μηχανικών παζλ και χρειάζεται ησυχία. Η μεσοτοιχία, αντί να τους χωρίσει, θα τους ενώσει. Συμπαθητική ταινία για θερινό σινεμά.
Η «Μοδίστρα» (**) της Τζόσελιν Μουρχάουζ, από το μυθιστόρημα της Ρόζαλι Χαμ, διαδραματίζεται στην Αυστραλία κατά τη δεκαετία του ‘50. Η σκηνοθεσία της, έντονα στυλιζαρισμένη, φλερτάρει άλλοτε με το σπαγγέτι γουέστερν και άλλοτε με τη μαύρη κωμωδία. Η εκρηκτική Τίλι, που φαντάζει σαν φαμ φατάλ, επιστρέφει στο χωριό της έπειτα από πολλά χρόνια απουσίας. Θα χρησιμοποιήσει την τέχνη της (έχει σπουδάσει υψηλή ραπτική στη Γαλλία) για να κλείσει ανοικτούς λογαριασμούς από το μακρινό, τραυματικό παρελθόν της. Στυλ και φλυαρία. Παίζουν: Κέιτ Γουίνσλετ, Τζούντι Ντέιβις, Λίαμ Χέμσγουορθ.
Η «Αποικία» (*) του Φλόριαν Γκάλενμπεργκερ είναι θρίλερ γύρω από την υπαρκτή θρησκευτική οργάνωση Colonia Dignidad, στη Χιλή του Πινοσέτ. Καλογυρισμένο, αλλά και απλοϊκό μέχρι χασμουρητού. Παίζουν: Ντάνιελ Μπριλ, Εμα Ουότσον.
Για τα «Χελωνονιτζάκια ΙΙ» (*) ό,τι να γράψω δεν θα αποτρέψω τους φίλους τους από μια βαρετή ταινία, στην οποία τα κλισέ των b movie συναντούν το ψηφιακό υπερθέαμα καταστροφής.
