Το νησί με τον τζίρο που ξεπερνά το 1 δισ. ευρώ τη σεζόν ή αλλιώς το 0,5% του ΑΕΠ της χώρας δεν έχει ούτε καθηγητές να διδάξουν, ούτε σχολικές αίθουσες για να χωρέσουν οι μαθητές.
Πορεία στο λιμάνι του νησιού με κατάληξη στο Δημαρχείο έκαναν χθες, Τετάρτη, οι μαθητές του ΓΕΛ και του ΕΠΑΛ Μυκόνου ζητώντας την αναβάθμιση των σχολικών υποδομών και την κάλυψη όλων των εκπαιδευτικών κενών άμεσα με μόνιμους διορισμούς καθηγητών.
«Και γιατί να διαβάσω;» ρωτούσε Μυκονιάτης μαθητής φίλο μου φιλόλογο, «Τι να το κάνω το χαρτί; Δες πόσο κάνουν τα παπούτσια που φοράς εσύ ο κύριος Καθηγητής που έβγαλες τα μάτια σου στα θρανία και δες πόσο κάνουν τα δικά μου που ο πατέρας μου είναι αγράμματος».
«Πριν χρόνια αυτό. Μα δυστυχώς δεν άλλαξαν πολλά», γράφει στο μπλογκ της η συγγραφέας Δάφνη Χρονοπούλου με αφορμή τις κινητοποιήσεις των μαθητών στη Μύκονο που διαμαρτύρονται για τις σχολικές υποδομές και την απουσία των καθηγητών.
Στο πιο πλούσιο κομμάτι γης της χώρας, εκεί που συζητείται να ανοίξει μέχρι και καζίνο, κάποια μαθήματα δεν έχουν καν ξεκινήσει να διδάσκονται στα δύο παραπάνω σχολεία για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχουν καθηγητές. Και όχι μόνο, καθώς στο νησί με τον τζίρο που ξεπερνά το 1 δισ. ευρώ τη σεζόν ή αλλιώς το 0,5 του ΑΕΠ της χώρας δεν υπάρχουν ούτε σχολικές αίθουσες για να χωρέσουν οι μαθητές.
Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το μεγαλύτερο ανέκδοτο της χρονιάς, όμως είναι πραγματικότητα. Ποιος ευθύνεται; Ο δήμος Μυκόνου θεωρεί υπεύθυνη την Περιφέρεια, η Περιφέρεια την Πολιτεία και οι κάτοικοι τον δήμο και πάει λέγοντας με τους μαθητές και τους γονείς να είναι τα θύματα αυτής της απίστευτης ιστορίας.
Διαβάστε και πώς περιγράφει στο μπλογκ της η Δάφνη Χρονοπούλου την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία της Μυκόνου:
«Θυμόμαστε όλοι το θέμα στις ειδήσεις: Νεοδιορισθέντες καθηγητές δε βρίσκουν να νοικιάσουν κατοικίες στα τουριστικά νησιά. Κάποιοι φιλοξενήθηκαν, κάποιοι κοιμήθηκαν στις παραλίες κι ύστερα έφυγαν, πήγαν αλλού στα πιο φιλόξενα. Φτάσαμε Χριστούγεννα κι ως τώρα είναι μαθήματα που δεν έχουν αρχίσει να διδάσκονται. Για τη ‘Φυσική, για παράδειγμα, είναι μόλις ένας μήνας που έχουμε καθηγητή, ενώ Θεολόγο δεν έχουν κι είναι μυστήριο τι θα γίνει στις εξετάσεις αφού καθηγητή δεν έχουμε και τα παιδιά αγωνίζονται στα τυφλά από το skype.
Είναι κι άλλα που δείχνουν τη γενική αδιαφορία. Οι πάνω από 300 μαθητές δε χωράνε στις σχολικές αίθουσες με αποτέλεσμα να δίνονται μαθήματα στο Χημείο και τις αίθουσες Πληροφορικής με κίνδυνο για τους μαθητές και για το σχολικό εξοπλισμό. Οι αθλητικές εγκαταστάσεις είναι στοιχειωδώς επαρκείς με παλιά συρματοπλέγματα, γήπεδο που γεμίζει λακκούβες στη βροχή (ειρωνεία πικρή σε τόπο οικοδόμων) και με προβλήματα ψηλών τιμών και κακού επιπέδου προσφοράς στο κυλικείο.
Σε ένα νησί που δικαίως υπερηφανευόμαστε ότι Κρίση δε μας άγγιξε, σ’ ένα νησί που συμβάλλει στα οικονομικά ολόκληρης της χώρας είναι θλιβερό ο Δήμος να απαξιώνει την παιδεία. Τα ίδια τα παιδιά μου ανέφεραν ως χαρακτηριστικό των προτεραιοτήτων ότι στο Δήμο συζητιέται το Καζίνο μα όχι το θέμα του σχολείου.
Έχουμε κλίνες, έχουμε ψηλό επίπεδο χώρων για ενοικίαση. Πώς και δε λύνουμε το ζήτημα αξιοπρεπούς στέγασης των λίγων ανθρώπων στους οποίους εμπιστευόμαστε το μέλλον των παιδιών μας;
Γιατί στην ανάγκη ο Δήμος δε νοικιάζει ένα ξενοδοχείο, με ρωτούν ξένοι επισκέπτες γελώντας με τα χάλια μας. Ντρέπομαι κάθε φορά που αναγκάζομαι να δώσω την απάντηση του Δήμου: Δε μας το δίνουν οι ξενοδόχοι, το βλέπουν, λέει, σαν επίταξη ιδιωτικής τους περιουσίας.
Δε θέλω να το πιστέψω. «Οι Ξενοδόχοι» δεν είναι μια κάστα απόμακρη που ζει αλλού. Είναι Μυκονιάτες, έχουν παιδιά και υφίστανται όπως όλοι μας τις συνέπειες.
Ο Δήμος παρέχει στέγη για ένα μικρό διάστημα κι ύστερα αφήνει τους καθηγητές στη μοίρα τους.
Και σας ρωτάω.
Με τι όρεξη, τι κύρος για τη γνώση θα διδάξει ο καθηγητής που κοιμάται στη παραλία ή στο αυτοκίνητό του επειδή τα σπίτια είναι ακριβά και δεν έχει πού να μείνει; Τι διδάσκει η συμπεριφορά μας στα παιδιά; Τι τους λέμε για την αξία της μόρφωσης;
Είμαι εγγονή και ανιψιά φιλολόγων. Πρόλαβα τα χρόνια που το “Καθηγητής” ήταν τίτλος τιμής, που προσφωνούσαν ‘Καθηγητή’ τον παππού μου με σεβασμό όχι για εκείνον αλλά για την Παιδεία, τη Γνώση που αντιπροσώπευε. Ιδίως τώρα, σε μια εποχή που η οικονομική δυσπραγία αποκαλύπτει το ήθος μας, με πονά να βλέπω να απαξιώνεται η Γνώση, ο μόνος πραγματικός πλούτος που κανείς και με τίποτε δε μπορεί να κλέψει από τον άνθρωπο. Η παιδεία είναι η προίκα μας, είναι η Ιστορία και η επένδυσή μας.
Γι αυτό σας καλώ να στηρίξουμε την κατάληψη που κάνουν τα παιδιά. Σας καλώ να συμπορευτούμε στην αυριανή τους πορεία από το Λύκειο ως το Δήμο και να νοιαστούμε να δοθεί λύση, να προσφέρουμε αξιοπρεπή κατοικία και διαβίωση σ’ εκείνους που καλέσαμε να πλουτίσουν τα παιδιά μας».
πηγη-protothema.gr
