Στο δρόμο απ’ τη Λαμία για το Δομοκό, και στο 28ο χλμ περίπου, στο οροπέδιο που παλιά ήταν η λίμνη Ξυνιάδα, βρίσκεται ένας μικρός οικισμός, το Μεταλλείο. Όπως αποδεικνύει και το όνομά του, στη περιοχή υπήρχε μεταλλείο χρωμίτη το οποίο έχει σταματήσει τη δραστηριότητά του εδώ και χρόνια. Στο μεταλλείο εργάζονταν αρκετοί κάτοικοι των γύρω κοινοτήτων: Αγίου Γεωργίου, Ξυνιάδας, Ομβριακής κλπ. Δυστυχώς όμως σήμερα στο χώρο των Μεταλλείων, που άλλοτε έσφυζε από ζωή, έχουν μείνει τα ερείπια των εγκαταστάσεων, λίγα από τα παλιά οικήματα και μια μικρή λίμνη που δημιουργήθηκε από την καταβύθιση των παλιών στοών.
Σύμφωνα με την παράδοση οι καλλιεργητές παραπονούνταν ότι στην περιοχή «στράβωναν τα υνιά» τους κι έτσι άρχισαν οι πρώτες σκέψεις για εξόρυξη του μεταλλεύματος.Τα Μεταλλεία ανήκαν από το 1908 στην οικογένεια Καρατζά από το Δομοκό και στη συνέχεια αγοράστηκαν από τη “Μεταλλευτική”. Λειτούργησαν σχεδόν χωρίς διακοπή από το 1908 ως το 1961. Ιδιαίτερη μέριμνα έδειξαν οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια της Κατοχής για τη λειτουργία τους. Το μετάλλευμα μεταφερόταν με ένα μικρό τραινάκι ως το Σιδηροδρομικό Σταθμό στις Αγγείες κι από εκεί το μεταφόρτωναν σε τραίνα. Όταν οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Ελλάδα ανατίναξαν τις εγκαταστάσεις των Μεταλλείων.
Τελευταίος ιδιοκτήτης τους ήταν ο Σκαλιστήρης ο οποίος είχε στην κατοχή του μεταλλεία και σε άλλα μέρη της χώρας.
Στο εν λόγω οικισμό διαμένουν σήμερα λίγες οικογένειες οι οποίες προσπαθούν να διατηρήσουν και να αναδείξουν όσο γίνεται αυτή τη μικρή περιοχή. Αξίζει να κάνετε μία στάση από τη διαδρομή σας και να απολαύσετε την ιστορικότητα αλλά και την ηρεμία που αποπνέει το σημείο. Δεν θα πρέπει να παραλείψετε βέβαια να επισκεφτείτε και την επιβλητική εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας.
Το Μεταλλείο αποτελεί πλέον οικισμό της Τοπικής Κοινότητας Ομβριακής Δομοκού.
