Αν ο Πικάσο ζούσε σήμερα, σίγουρα θα φιλοτεχνούσε ένα πορτρέτο της Μαγδας Φύσσα, όπως έκανε κάποτε με τον Νίκο Μπελογιάννη.
Ηταν μια γυναίκα που δεν περίμενε ότι στη ζωή της θα χρειαζόταν να παίξει το ρόλο του μπροστάρη και να βάλει κάτι από τις τρυφερές φτερούγες της ένα ολόκληρο κίνημα. Σε νορμάλ συνθήκες η Μάγδα Φύσσα θα ήταν σήμερα μία ευτυχισμένη μάνα και γιαγιά χαρίζοντας ένα μεγάλο μέρος της ζωτικότητάς της στα εγγόνια της. Και στα παιδιά του Παύλου, βεβαίως.
Στις 18 Σεπτεμβρίου όμως του 2013 ένας λούμπεν δολοφόνος και μία εγκληματική συμμορία αποφάσισαν ότι η ζωή της Μάγδας από το Πέραμα, της καθημερινής γυναίκας της μόχθου, θα άλλαζε ριζικά. Ως απόγονος του Γεώργιου Καραϊσκάκη που είναι, η Μάγδα θα έβγαζε από τη φαρέτρα της ψυχής της όλα της τα όπλα για να παλέψει με χίλιους δυο εχθρούς. Μα πάνω απ’ όλα όμως τον αδυσώπητο πόνο για την απώλεια του γιου της.
Από εκείνο το πολύ σκοτεινό βράδυ που αντίκρισε τον Παύλο στο νεκροθάλαμο του νοσοκομείο, η Μάγδα έβαλε για πάντα στην ντουλάπα της τα καθημερινά ρούχα και φόρεσε αυτά του αγώνα. Η δύναμή της τα τελευταία επτά χρόνια στίβει τις πέτρες, τις κάνει λιώμα. Ο πόνος παραμερίστηκε, στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, και προτεραιότητα έλαβε η απόδοση δικαιοσύνης. Δικαιοσύνη. Μεγάλη λέξη, μεγάλα λόγια, ο Παύλος έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να έρθει πίσω. Ομως να την, με τα μαύρα, σχεδόν κάθε μέρα στη δίκη να παλεύει “για όλα τα παιδιά εκεί έξω που θέλουν να είναι ελεύθερα” όπως έχει πει πολλές φορές.
Καταλαβαίνει κανείς ότι χρειαζόταν τεράστιες ψυχικές αντοχές, τρομερή υποστήριξη από την οικογένεια και το ευρύτερο περιβάλλον μα και κατάθεση ψυχής για να μετατραπεί μία καθημερινή περσόνα σε ένα θηρίο ανήμερο του αντιφασιστικού αγώνα και ταυτόχρονα σ’ ένα πανανθρώπινο σύμβολο. Αν ο Πικάσο ζούσε σήμερα, σίγουρα θα φιλοτεχνούσε ένα πορτρέτο της, όπως έκανε κάποτε με τον Νίκο Μπελογιάννη.
Κατά τη διάρκεια της βασανιστικής αυτής δίκης, η Μάγδα ήρθε αντιμέτωπη με τους χειρότερους εφιάλτες της. Ακουσε “συντρόφους” των δολοφόνων να την ρωτούν περιπαικτικά “που είναι ο Παύλος σου τώρα” κάνοντας μάλιστα τη χαρακτηριστική κίνηση ότι ο γιος της βρίσκεται κάτω από τη γη (και δεν βρέθηκε ένας λεβέντης να ρίξει ένα γερό χαστούκι σ’ αυτό το απερίγραπτα ασεβές δίποδο…).
Ηρθε πρόσωπο με πρόσωπο με το δολοφόνο του παιδιού της ο οποίος εδώ και αρκετό καιρό είναι ελεύθερος. Είδε ένα εμετικό πρωτοσέλιδο εφημερίδας με τον Παύλο να ψυχορραγεί στην αγκαλιά της Χρύσας περιμένοντας το ασθενοφόρο. Ακουσε καταθλιπτικές τηλεφιγούρες να την αποκαλούν “λυτή” σε μία προσπάθεια να την ψέξουν επειδή εκτόξευσε ένα μπουκάλι στον Ρουπακιά μέσα στο δικαστήριο. Και στο τέλος, αφού υπέστη όλα αυτά τα φρικώδη βασανιστήρια, άκουσε με τα αυτιά της την εισαγγελέα να τους βγάζει όλους-πλην Ρουπακιά-λάδι! Και όμως, άντεξε. Ορθια! Περήφανη! Οπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους ξεχωριστής πάστας.
Ενας άλλος τέτοιος άνθρωπος, ο κολοσσιαίος αντιφασίστας Μανώλης Γλέζος, έσπευσε, παρά το γεγονός ότι ήταν κλινήρης, να την συναντήσει στο δικαστήριο. Αν μπορούσε θα την έπαιρνε μία βόλτα να ανέβουν μαζί στο Φανάρι της Απειράνθου στη Νάξο να ανικρίσουν το Αιγαίο μαζί την ώρα του δειλινού και να της πει “να, εκεί είναι ο Παύλος, πάνω στα απάτητα βουνά και μέσα στις πιο βαθιές θάλασσες. Μάγδα, τον βλέπεις;”
Ο σύζυγός της αυτά τα χρόνια προτίμησε να μείνει σιωπηλός. Ετσι και αλλιώς η διαχείριση του αβάσταχτου πόνου είναι μία καθαρά προσωπική υπόθεση και ο τρόπος που ο καθένας επιλέγει να περάσει μέσα από τις Συμπληγάδες του απολύτως σεβαστός. Η Μάγδα ανέλαβε να σηκώσει στις τεράστιες πλάτες της και το ασήκωτο, εκ πρώτης όψεως, επικοινωνιακό βάρος. Το κράτησε και αυτό σαν άλλος Πύρρος Δήμας σε Ολυμπιακούς Αγώνες ψυχής.
Και δεν ήταν μόνο ότι δεν έλειψε η δίκη. Ούτε από την ετήσια πορεία στη μνήμη του Παύλου καταγράφηκε απουσία της. Ηταν πάντα στην κεφαλή της αυτή η καταπληκτική γυναίκα, αυτή η ζωντανή απόδειξη ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του φυλαγμένες δυνάμεις που δεν μπορεί καν να διανοηθεί. Και τις έχει όχι μόνο για να σηκώνουν τον ίδιο στα ζόρια αλλά για να δείχνουν το δρόμο και στους άλλους που δείχνουν πολλές να λιγοψυχάνε, άνθρωποι γαρ και όχι θεοί.
Η Μάγδα Φύσσα έχει ξεκολλήσει ελαφρώς από το έδαφος. Ιπταται σαν αερικό, αν και ολοζώντανη, πάνω από τα σπίτια αυτής της πόλης, αυτής της χώρας, αυτού του κόσμου, σαν φύλακας άγγελος του δικαίου. Και περιμένει όχι μόνο να φτάσει στην πηγή αλλά να πιει, έστω μία γουλιά, από το γλυκό νερό της -ας πούμε- δικαίωσης. Ας πούμε γιατί το ξεκαθάρισε, ο Παύλος πίσω δεν γυρίζει, ο κόσμος να έρθει ανάποδα. Δυστυχώς.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουμε να δούμε κάτω από το χώμα άλλους Παύλους. Και γι’ αυτό μόχθησε η Μάγδα. Γι’ αυτό με τον τρόπο της μας υιοθέτησε όλους, γι’ αυτούς όλοι μας βρήκαμε μία ακόμα μάνα εκτός από τη φυσική μας. Θέλει όλος ο κόσμος να σφίξει στην αγκαλιά του αυτή τη γυναίκα, να της δώσει ένα φιλί σαν και αυτά που της έδινε ο Παύλος όταν ανέβαινε φουριόζος στο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου στο Κερατσίνι.
Η Μάγδα Φύσσα, που γεννήθηκε το 1960 στο Χαλκιόπουλο Αιτωλοακαρνανίας από πατέρα κτηνοτρόφο και μητέρα αγρότισσα, δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος. Κανένας τυχαίος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να κανει χιλιάδες άλλους ανθρώπους να την φωνάζουν μάνα στο δρόμο.
Κυρία Μάγδα, δεν αποκλείεται ο Μιχάλης Μυστακίδης (BD Foxmoor) να έχει φιλοξενηθεί κάποια βραδιά στο γεμάτο αγάπη σπίτι σου. Ισως έχει πάρει το αυτί σου εκείνο το παλιό τραγουδάκι. Με όλη μας την καρδιά, στο αφιερώνουμε…*
Γεννήθηκα στο ραντεβού της νύχτας με τη μέρα
μια ζεστή Αυγουστιάτικη Δευτέρα
τα όνειρα ήταν λίγα, τα λόγια ήταν πολλά
και όλοι νιώθανε καλά.
Που το είδος θα κρατήσει και το γλέντι θα αρχίσει
τσάμπα της μάνας μου το δάκρυ είχε κυλήσει
η αγωνία της, ο πόνος, η λαχτάρα
μαζί με τις ευχές και μια κατάρα.
Άκου μάνα, για όλους έχει ο θεός
Κι ίσως το δικό μου άστρο να ‘ναι κάπου εκεί στο φως.
άκου μάνα για όλους έχει ο θεός.
Και μας χωράει ο ουρανός.
Γιατί όλα γύρω σας αλλάζουν
ενώ οι μέρες που περνάνε σας τρομάζουν
μα εγώ μακριά πετάω τώρα τις ευχές
δε θα ξαναζήσω ποτέ μου εγώ το χθες.
Γιατί μάνα τα βρήκα όλα μπροστά μου
ο πόνος μου ζωή και διάλειμμα η χαρά μου
πάντα μάζευα ότι έμενε απ’ τη στάχτη
μα η τύχη μ’ έχει άχτι.
Άκου μάνα, για όλους έχει ο θεός
Κι ίσως το δικό μου άστρο να ‘ναι κάπου εκεί στο φως.
άκου μάνα για όλους έχει ο θεός.
Και μας χωράει ο ουρανός.
Οχι, στίχους του Παύλου (Killah p), Mάγδα, δεν θα σου αφιερώναμε ποτέ… Τους κουβαλάς κάτω από τις φλέβες σου, όπως οι κοινοί θνητοί κουβαλούν το αίμα τους.
*Στίχοι από το τραγούδι “Ακου, μάνα” των Active Member.
news247
