Βησσαρίων Κορκολιάκος. Γεννήθηκε στο Πεταλίδι της Μεσσηνίας το 1908 και πέθανε το 1991 στη Μονή Αγάθωνος του Νομού Φθιώτιδος. Στις 3 Μαρτίου του 2006, δεκαπέντε δηλαδή χρόνια μετά τον θάνατό του, ανοίγεται ο τάφος του και το σκήνωμά του βρίσκεται ανέπαφο. Τα άμφιά του, το Ευαγγέλιο που κρατά στα χέρια του, το πρόσωπό του, το σώμα του, όλα άθικτα από τη φθορά του χρόνου. Ο ηγούμενος του μοναστηριού βρίσκεται αν μη τι άλλο μπροστά σε ένα εντυπωσιακό θέαμα.
Και εκεί τίθεται το πρώτο ερώτημα: «μούμια ή σημείο αγιότητας;». Φυσικοί επιστήμονες, θεολόγοι, κληρικοί και πιστοί διχάζονται. Άλλοι μιλούν για θαύμα και άλλοι πάλι για φυσικό φαινόμενο που οφείλεται στις συνθήκες ταφής….
Επιμέλεια : Λίλιαν Χαχοπούλου
Φωτό-Βίντεο: Πάνος Κατσώνης
Έτος 2006. Είναι η χρονιά που κατά χιλιάδες πιστοί από άκρη σε άκρη της Ελλάδας καταφτάνουν στην Ιερά Μονή Αγάθωνος. Είναι η χρονιά που το Λυχνό, το χωριό που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το ιστορικό Μοναστήρι, γίνεται γνωστό σε επισκέπτες από όλη την επικράτεια…
Προορισμός Λυχνό!
Ανηφορίζουμε προς την Υπάτη, περνάμε με χαμηλή ταχύτητα κάτω από τον Αη Λιά στο Καπνοχώρι –στο λεγόμενο μπαλκόνι- θαυμάζοντας τη θέα από ψηλά, κατευθυνόμαστε προς την Μονή Αγάθωνος απολαμβάνοντας το πανέμορφο φυσικό τοπίο και συνεχίζουμε για το Λυχνό.
Κάνουμε στάση στο μαγαζί του χωριού για φρεσκοψημμένο καφέ και δροσερό νερό. Κάτω από τη σκιά του πανύψηλου πλατανιού, άνθρωποι φιλόξενοι, που μας διηγούνται ιστορίες για το χωριό τους, για τα χρόνια τα παλιά, για τον Βησσαρίωνα, τους προσκυνητές που «βούλιαζαν» την περιοχή, για την σπουδαία προσωπικότητα του ηγούμενου Γερμανού Δημάκου του παπά – Ανυπόμονου, ιστορίες που δεν χορταίναμε να ακούμε…
Το πρώτο πράγμα που μας εντυπωσιάζει είναι το ραφτάδικο. Χρόνια κλειστό, απομεινάρι μιας άλλης εποχής που μαρτυρά τη ζωντάνια που είχαν κάποτε τα χωριά.
«Όχι ένα αλλά δύο ραφτάδικα είχε το Λυχνό. Έρχονταν εδώ από όλα τα χωριά τριγύρω και έραβαν τα ρούχα τους. Ανυπομονούσαν οι νεαροί να παραλάβουν το πρώτο τους μακρύ παντελόνι και οι γυναίκες το «καλό» τους φουστάνι…»
«Η έκταση που χτίστηκε το χωριό και ένα πολύ μεγάλο μέρος της ευρύτερης περιοχής ανήκαν στη Μονή Αγάθωνος. Οι πρώτοι «κάτοικοι» του χωριού ήταν εργάτες που δούλευαν τη γη του Μοναστηριού. Ζούσαν σε πρόχειρα καταλύματα δημιουργώντας έναν μικρό οικισμό. Αργότερα το Μοναστήρι παραχώρησε την έκταση και ξεκίνησε η δημιουργία του χωριού με τους μόνιμους πια κατοίκους να χτίζουν τα πρώτα σπίτια και να δημιουργούν οικογένειες….»
Ο Παναγιώτης Σκάνδαλος, αναλαμβάνει να μας ξεναγήσει στο Λυχνό ξεκινώντας από το παλιό δημοτικό σχολείο που έχει μετατραπεί σε μια μόνιμη έκθεση φωτογραφίας.
Δεν είναι η πρώτη έκθεση φωτογραφίας που είδαν τα μάτια μας, όμως αυτή μας καθήλωσε. Γενιές και γενιές ανθρώπων αποτυπωμένες σε ασπρόμαυρο χαρτί. Νύφες και γαμπροί, προικιά, παππούδες και γιαγιάδες, σχολιαρόπαιδα και φανταράκια, γλέντια, εκδρομές… Εικόνες σαν σφραγίδες κάθε δεκαετίας κρεμασμένες στους τοίχους με ένα άρωμα νοσταλγίας που θες να ρουφάς ασταμάτητα.
Στην διπλανή αίθουσα του δημοτικού σχολείου παλιά βιβλία, ένα θηριώδες ραδιόφωνο του ’50, καλογραμμένες χάρτινες ταμπελίτσες που η δασκάλα είχε γράψει επιστρατεύοντας όλο το ταλέντο της στην καλλιγραφία και ζωγραφιές παιδιών που σήμερα έχουν δικά τους παιδιά και εγγόνια…
O υπεραιωνόβιος πλάτανος
Επόμενος σταθμός ο περιβόητος υπεραιωνόβιος πλάτανος του χωριού. Λέγεται πως φυτεύτηκε τον 15ο αιώνα, την ίδια εποχή που δημιουργήθηκε και η Μονή Αγάθωνος. Τα πιτσιρίκια αλλά και οι μεγαλύτεροι που τον επισκέπτονται ανά παρέες, στέκονται τριγύρω του κάνοντας κύκλο με ανοιχτά τα χέρια και κάπως έτσι έγινε κάτι σαν αγαπημένο «παιχνίδι» το ερώτημα «Πόσοι άνθρωποι χρειάζονται να τον αγκαλιάσουν;»
Η Χαραυγή
Κατά την πιθανότερη εκδοχή το χωριό πήρε το όνομα Λυχνός από το λύχνο, ένα φανάρι που άναβαν οι πρώτοι κάτοικοι του οικισμού και το φως του φεγγοβόλαγε τριγύρω στα χωριά.
Κάπως έτσι φανταζόμαστε πως και η Χαραυγή πήρε το όνομα της αφού το γλυκοχάραμα σε αυτό το γεμάτο ομορφιά σημείο του Λυχνού είναι εικόνα που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή.
Η Οίτη παντού κρύβει στολίδια και ένα από αυτά είναι η Χαραυγή. Γοητευτική με τους ήχους και τα αρώματα της. Κυκλωμένη από πλατάνια και όσο ανεβαίνεις από έλατα και φτέρες. Γάργαρο νερό τη διαπερνάει και σχηματίζει μικρές λιμνούλες. Ο τοπικός σύλλογος του χωριού, μικροί και μεγάλοι φέτος έβαλαν τα δυνατά τους για να διαμορφώσουν την περιοχή με μονοπάτια για περιπάτους αλλά και στάσεις ξεκούρασης. Ιδανικό σημείο για ανάσες δροσιάς τις ζεστές καλοκαιρινές ημέρες αλλά και για τους ρομαντικούς διαβάτες, εξαιρετική επιλογή για τις φθινοπωρινές τους βόλτες.
Όνειρο των ανθρώπων του Συλλόγου και όλων των κατοίκων, να μπορέσουν να συνδέσουν την Χαραυγή με την Μονή Αγάθωνος δημιουργώντας μια εύκολη αλλά συναρπαστική πεζοπορική διαδρομή.
Ελπίζοντας πως πέρα από τον αγώνα του Συλλόγου θα βάλουν και οι τοπικές αρχές το «χεράκι» τους για την υλοποίηση του έργου, κατηφορίζουμε ξανά προς το χωριό. Απαραίτητη στάση στο κιόσκι, ξεδιψάμε από την καλαίσθητη πέτρινη βρύση και ξαποσταίνοντας η κουβέντα πάει ξανά στο Μοναστήρι του Αγάθωνα και τους πατέρες του..
Ο παπά Ανυπόμονος και το όνειρο που έμεινε μισό…
Κάθε φορά που ανηφορίζουμε προς την Μονή Αγάθωνος ένα σπίτι ψηλά στην πλαγιά πάνω σε βράχο, μας κεντρίζει το ενδιαφέρον. Είχαμε ακούσει πως ήταν το σπίτι του ηγούμενου Γερμανού Δημάκου που έφυγε από τη ζωή το 2004 σε ηλικία 92. Ήταν άραγε αστικός μύθος; Ήταν το όνειρο του να φτιάξει ένα σπίτι εκεί ψηλά. Ήθελε να περάσει εκεί ήσυχα και μοναχικά τα γεράματα του. Να αγναντεύει από ψηλά το Μοναστήρι που αφιέρωσε τη ζωή του. Να βρίσκεται ανάμεσα στον Αγάθωνα και τον Θεό…
Το σπίτι ξεκίνησε να κατασκευάζεται όμως δεν ολοκληρώθηκε. Τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε άφησαν μισό εκείνο το όνειρο του.
Όμως κάθε σημείο σε όλη την περιοχή έχει τη σφραγίδα του γέροντα. Μαχητικός, αγωνιστής. Ως έμπιστος του Άρη Βελουχιώτη έμεινε γνωστός ως ο «παπάς του Άρη» και επειδή ριχνόταν πρώτος στη μάχη και παρότρυνε και τους συμπολεμιστές ονομάστηκε «Πάπα-Ανυπόμονος». Διορίστηκε ως Στρατιωτικός Ιερέας του Γενικού Αντιστασιακού Στρατηγείου. Το 1946 μετά τη περίφημη Συμφωνία της Βάρκιζας επέστρεψε στο μοναστήρι του Αγάθωνος, όπου και έμεινε ως ηγούμενος όλα τα επόμενα χρόνια.
Σοφός και ανθρωπιστής ως το τέλος του…
Τον διαδέχθηκε ο πατέρας Δαμασκηνός Ζαχαράκης που έγινε και πατέρας όλων των προσκυνητών. Ο λόγος του γεμάτος αγάπη και συμπαράσταση. Ακούραστο στήριγμα για όλους. Όμως και εκείνος έφυγε ήσυχα για την αιωνιότητα.
Βησσαρίων: Ο ταπεινός παππούλης
Όταν βρίσκεσαι στο Λυχνό δεν χάνεις την ευκαιρία να συζητήσεις για τον πατέρα Βησσαρίωνα αφού όλοι τον είχαν ζήσει από μικρά παιδιά. Μας διηγούνται ιστορίες για τον ταπεινό παππούλη που αφιέρωσε τη ζωή του στους ανθρώπους. Με την εικόνα της Παναγίας γύριζε. Μιλούσε στους πιστούς, τους εξομολογούσε και εκείνοι ασπάζονταν την εικόνα και έδιναν ευλογίες από τα προϊόντα τους. Ο ελεήμων Βησσαρίων μάζευε όλα τα καλούδια και τα μοίραζε στους φτωχούς.
«Εκεί έξω είναι άνθρωποι φτωχοί, πεινάνε…» έλεγε στο Μοναστήρι. Είχε πάντα έγνοια τους συνανθρώπους του. Μοιράζονταν τα προβλήματα και τις στεναχώριες τους… Η Ιερά Μονή Αγάθωνος όμως είναι από μόνη της ένα μεγάλο κεφάλαιο. Πώς να χωρέσει τόση πίστη, τόση προσφορά σε ένα μικρό άρθρο; Η ώρα έχει περάσει. Αποχαιρετούμε το φιλόξενο Λυχνό με την υπόσχεση πως θα ξαναπάμε σύντομα για να ακούσουμε και άλλες ιστορίες, για να μάθουμε –κυριολεκτικά- πράματα και θάματα.
Προτείνουμε και σε εσάς τους αναγνώστες μας μια βόλτα στο Λυχνό. Το χωριό μετά την Μονή Αγάθωνος.
Μια βόλτα εκεί που το μεγαλείο της φύσης συναντά το μεγαλείο της πίστης.
*Ευχαριστούμε τον Παναγιώτη Σκάνδαλο για την περιήγηση αλλά και την περιποίηση στο «Κουτούκι» της πλατείας καθώς και τον Μίλτο Σπαθάρα, πρόεδρο του εξωραϊστικού συλλόγου των απανταχού Λυχνιωτών “Ο ΠΛΆΤΑΝΟΣ”
Δείτε εικόνες από την εντυπωσιακή έκθεση φωτογραφίας του χωριού
