Τριανταδύο χρόνια σήμερα από το φευγιό του Νικόλα Άσιμου και ταξιδεύω σε εποχές προ καραντίνας.
Νύχτα χειμωνιάτικη, 2017. Σταυρός του Νότου και το κοινό σωπαίνει μπροστά στην υποβλητική παρουσία του Λεωνίδα Κακούρη στην σκηνή. Με την μπάσα του φωνή φέρνει στο σήμερα την χροιά του αξέχαστου Νικόλα Άσιμου και, είναι κάπως ανατριχιαστικό, σε κάποια δευτερολεπτίσια στιγμιότυπα καταφέρνει να τον αναστήσει κυριολεκτικά.
Ο Λεωνίδας Κακούρης τότε ήταν φυσικά ένας γνωστός, καλός ηθοποιός με καταγεγραμμένες και σημαντικές τηλεοπτικές παρουσίες, αλλά κυρίως θεατρική δράση. Δεν είχε έρθει ακόμα ο ρόλος του Δούκα. Κατά την άποψή μου, ο πιο συγκλονιστικός ρόλος με τον οποίο αναμετρήθηκε ποτέ ο Κακούρης είναι αυτός του Νικόλα Άσιμου.
Τραγούδησε, έπαιξε, διάβασε, χόρεψε., έγινε ο Άσιμος. Μια παράσταση σταθμός.
Σε μια παράσταση χειροποίητη σχεδόν από τον ίδιο, με σκηνικά και props αντλημένα από παλιατζίδικα του κέντρου, καλοδουλεμένη ενδυμασία, εναλλαγές λόγου και τραγουδιών και, φυσικά, συμμετοχή εξαιρετικών νέων μουσικών και ερμηνευτών, κατάφερε να αποδώσει το κουκούτσι της σκέψης του Άσιμου: μιας σκέψης έξω από κάθε πλαίσιο, αυθεντικά άναρχης, αλλά απολύτως δομημένης σε έναν ιερό, προσωπικό του αξιακό και αισθητικό κώδικα.
Τα συγκινητικά και σαρκαστικά του τραγούδια, το βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκανθρώπους», ο βίος και η πολιτεία του ανάμεσα στην τέχνη, την πολιτική και τους έρωτες, η πορεία του προς την ανάλωση του νου σε ένα είδος «τρέλας»…όλα αυτά και ακόμη περισσότερα κατάφεραν να χωρέσουν στην μουσικοθεατρική παράσταση «Στο Φαλιμέντο του Κόσμου», με τρόπο καθόλου φλύαρο και, το κυριότερο, καθόλου βλάσφημο.
Από το promo υλικό της παράστασης
Μία από τις δεκάδες φορές που παρακολούθησα εκστασιασμένη την εν λόγω δουλειά, παρατήρησα ένα νεαρό αγόρι μια ανάσα από την σκηνή το οποίο, μόλις ολοκληρώθηκε η παράσταση, ξέσπασε σε λυγμούς. Κι ύστερα γέλαγε…
Τσακισμένοι φεύγαμε από τον Σταυρό του Νότου και βρίσκαμε παρηγοριά στην γκροτέσκ περσόνα της Γωγούς παραδίπλα, με τα ουίσκια και τους μεζέδες της. Η παράσταση δεν ήταν «μαύρη», ούτε καμωνόταν σοβαροφανώς μια τυχόν αυτοβιογραφία του Νικόλα. Έμοιαζε περισσότερο με ατόφια παράσταση δρόμου, σαν αυτές που ο ίδιος ο Άσιμος έστηνε στο πι και φι, στην πλατεία Εξαρχείων και στην Βαρβάκειο Αγορά, όταν δεν πουλούσε τις κασέτες του, πλανόδιος ποιητής κι αισθηματίας, αιώνιος αναχωρητής της καθστηκυίας πραγματικότητας.
Δείτε μερικά αποσπάσματα και θαυμάστε την υποκριτική δύναμη του Κακούρη, ο οποίος είναι πολλά περισσότερα, καλλιτεχνικά, από έναν Δούκα, χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης της εκεί καλλιτεχνικής του κατάθεσης.
Η παράσταση δεν πρωτοπαίχτηκε το 2017. Τότε απλώς ξανανέβηκε, λόγω της επιτυχίας της, με ανανεωμένο σχήμα ( Βαγγέλης Καζαντζής, Δημήτρης Χατζηδημητρίου, Διονύσης Μακρής, Κατερίνα Μακαβού) κι ύστερα, μέχρι και πρόσφατα μάλιστα, ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα με θερμή υποδοχή.
