Τα… Delivery Boys της Λαμίας: Βιοπαλαιστές πάνω σε 2 τροχούς (Φωτό)

Όλοι μας λίγο ή πολύ τους γνωρίζουμε. Οι περισσότεροι όλο και κάτι έχουμε παραγγείλει από κάποιο «φαγάδικο» και μας το έφεραν μέσα στη νύχτα, στεγνοί ή και μούσκεμα από τη βροχή ενώ εμείς αδημονούσαμε πεινασμένοι αλλά καθήμενοι στην ασφάλεια του καναπέ μας.

Οι γνωστοί «ντελιβεράδες»… Αυτά τα παιδιά ή τα «λιγότερο» παιδιά που ως βιοπαλαιστές πάνω σε 2 τροχούς πασχίζουν για το νυχτοκάματο που άλλοτε βγαίνει και άλλοτε δυσκολεύει τη ζωή τους. Ένα επάγγελμα φαινομενικά εύκολο αλλά στην ουσία πολύ δύσκολο, κουραστικό και ταυτόχρονα επικίνδυνο.

«Μέσα στο χρόνο όλο και κάποιον θα θρηνήσουμε και στην καλύτερη περίπτωση θα επισκεφθούμε στο νοσοκομείο με σπασμένα κόκκαλα» θα μας πει ο Γιάννης που κάνει αυτή τη δουλειά σε γνωστή πιτσαρία της Λαμίας εδώ και 3-4 χρόνια.

«Όταν παίρνεις κανένα μπουρμπουάρ παίρνεις τα πάνω σου, βγάζεις ένα μικρό εξτραδάκι» λέει ο Κώστας, ο οποίος σημειώνει ότι στην «πρώτη καραντίνα» τα πράγματα ήταν διαφορετικά και σαφώς καλύτερα από άποψη κίνησης και δουλειάς.

«Κάνει λίγο ψύχρα απόψε… Κρύωσε ο καιρός και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα» θα μας πει ο ίδιος πριν φύγει για να παραδώσει μια παραγγελία στη νότια πλευρά της πόλης.

Λίγο πιο πέρα ο Πάρης ετοιμαζόταν για παραγγελία στον Αφανό. Πιτόγυρα… Ο πελάτης είχε ήδη παραγγείλει και βιαζόταν. Έβαλε την παραγγελία στο ειδικό κιβώτιο στο πίσω μέρος από το «μηχανάκι», φόρεσε το κράνος και έφυγε. «Κάνει κρύο αλλά την παλεύω» θα μας πει χαρακτηριστικά κάνοντας ένα νεύμα.

Ο Φώτης ετοιμάζεται για παραλαβή. «Έχει δουλειά;» τον ρωτάμε. «Όσο να πεις, κάτι γίνεται» απαντά «δοξάζοντας» και αυτός τον κορονοιό. Όσο για τα μπουρμπουάρ; Άλλες φορές ναι και άλλες όχι. Ανάλογα με τις μέρες και την όρεξη. «Όταν βρέχει ο κόσμος γίνεται πιο γενναιόδωρος» μας λέει. Ίσως γιατί μας λυπάται έτσι μούσκεμα που φτάνουμε στο κατώφλι του σπιτιού τους. Τον ρωτάμε αν του έχει τύχει τίποτα παράξενο από κάποιον πελάτη ή στο δρόμο. «Μπα σε εμένα τίποτα σπουδαίο. Σε άλλα παιδιά… ουκ ολίγα».

Δύο παραγγελίες καπάκι για τον Ντίνο. Μια παραγγελία στη Σατωβριάνδου και μία στη Γοργοποτάμου. Χτυπάει το κουδούνι. Μπαίνει στην κεντρική πόρτα της πολυκατοικίας, ξεφορτώνει και πάει… για άλλα. Η ταχύτητα μετράει. «Όσο πιο γρήγορα -αλλά πάντα με ασφάλεια- παραδώσουμε μια παραγγελία τόσο καλύτερα και για τον πελάτη αλλά και για εμάς. Το να παραδώσουμε στην ώρα της την παραγγελία είναι πολύ σημαντικό. Πολλές φορές εξαρτάται και το tip από αυτό. Όχι πάντα βέβαια… Είναι μέρες και μέρες» θα μας πει και θα φύγει για τον επόμενο πελάτη.

Απόψε κάνω τις πιο γρήγορες συνεντεύξεις μου σκέφτομαι… 1-2 ερωτήσεις ίσα που προλαβαίνω να τις κάνω και οι απαντήσεις ανάμεσα από το φόρτωμα ή την παράδοση της παραγγελίας και τον ήχο της μίζας από το μηχανάκι που ξεκινά για μια ακόμη διαδρομή.

Έξω από την Μητρόπολη πετυχαίνω τον Αλέξη. 22 χρόνια ντελίβερι… Βετεράνος. Παίζει να ξέρει καλύτερα από τον καθένα όλους τους δρόμους της Λαμίας απέξω και ανακατωτά. Μόλις έχει παραλάβει μια παραγγελία για Γαλανέϊκα.

-Πως πάει;

-Καλά… Μία από τα ίδια. Πολλά τα περίεργα σε αυτή τη δουλειά αλλά έχω συνηθίσει.

-Σας κάνουν ελέγχους τώρα με τον κορονοιό;

-Οι περισσότεροι μας γνωρίζουν και δεν μας πειράζουν. Τι να κάνουν και αυτοί ; Όσοι δουλεύουμε νύχτα στο ίδιο καζάνι βράζουμε.

Ο Χρήστος μόλις έχει παραδώσει και επιστρέφει να πάρει νέο «πακέτο». Όλα ήσυχα μέχρι στιγμής του λέω; Ναι, όλα ήσυχα απόψε. Τώρα με τον κορονοϊό είναι πιο ήσυχα τα βράδια μου λέει και συνεχίζει απτόητος.

Το σίγουρο είναι ότι πολλοί οδηγοί αυτοκινήτων δεν υπολογίζουν τους δίτροχους οδηγούς. Και δυστυχώς, πολλές φορές το κακό δεν αργεί να γίνει και το βράδυ της Παρασκευής είχαμε δυστυχώς ένα παρόμοιο συμβάν.

«Έχουμε και τους Ρομά να μας κλέβουν τις παραγγελίες», μου λένε ο Βασίλης και ο Παναγιώτης. «Αν βρουν κιβώτιο ανοικτό, το τραβάνε και αν έχεις και δεύτερη παραγγελία μέσα, στην παίρνουν. Το βράδυ της Παρασκευής είχαμε ακόμη ένα τέτοιο περιστατικό. Μάλιστα αρκετοί συνάδελφοι βάζουν λουκέτο και κλειδώνουν το κιβώτιο μέχρι να παραδώσουν την μία παραγγελία».

Η νύχτα προχωρά και η κίνηση πέφτει σιγά σιγά… Κάποια παιδιά προσφέρονται να μας κεράσουν. Μια πίτσα, ένα σουβλάκι, ένα πιτόγυρο…. Με το «εξτραδάκι» τους αλλά και με το φιλότιμο να περισσεύει. Η νύχτα είναι πάντα δύσκολη, παγωμένη αλλά και θελκτική… Σε ελκύει περίεργα αφού ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει… Μέχρι αύριο. Στους ίδιους πάλι δρόμους αλλά με διαφορετικές διαδρομές…

Κλείνοντας, να πω ένα «μεγάλο ευχαριστώ» σε όλα τα παιδιά που αφιέρωσαν λίγο από τον πραγματικά πολύτιμο χρόνο τους, για να μας μιλήσουν. Ακόμη και σε αυτά τα παιδιά που ντράπηκαν να μας μιλήσουν αλλά που κάθε βράδυ δίνουν τον δικό τους αγώνα.

Μείνετε ασφαλείς παιδιά… Μεγάλη προσοχή και ας πάμε και την παραγγελία και 1 λεπτό αργότερα. Δεν χάλασε και ο κόσμος!