“Εργόχειρο Βρασίδας”
Η ταμπέλα με τη ρετρό γραμματοσειρά, κρεμασμένη για περισσότερο από μισό αιώνα στο μικρό μαγαζάκι της οδού Σατωβριάνδου, παραμένει σημείο αναφοράς για την πόλη.
Από την εποχή που οι προγιαγιάδες μας “σήκωναν” κυριολεκτικά τους χασέδες, τις κλωστές και τα κάθε είδους κουβαράκια, για να ετοιμάσουν τις προίκες των κοριτσιών, μέχρι και σήμερα που το εργόχειρο έγινε συνώνυμο όχι μόνο της παράδοσης, αλλά και της ψυχοθεραπείας.
Στο κατάστημα “Βρασίδας” συνεχίζει να υποδέχεται την πελατεία, τις ακούραστες κεντίστρες και τις φανατικές πλέκτριες, η κόρη του άλλοτε ιδιοκτήτη. Η Ευγενία Σταϊκούρα Κατσαντώνη, συνεχίζει την παράδοση, ακόμα πιο φανατικά!
Μπαίνοντας στο κατάστημα, ξυπνούν όλες εκείνες οι μνήμες των παιδικών μας χρόνων. Τα σεμεδάκια της γιαγιάς σε περίοπτη θέση επάνω σε τραπέζια, δίσκους σερβιρίσματος, ε ναι και στην τηλεόραση!
Τα κεντημένα τραπεζομάντηλα στα γιορτινά τραπέζια, τα κοφτά εργόχειρα στο σαλόνι που για έναν περίεργο (για τους μικρούς) λόγους ήταν άβατο, με ελεύθερη είσοδο μόνο στις γιορτές…
Τα καδράκια που στόλιζαν τους τοίχους. Μικρά ή μεγάλα, με ξύλινες σκαλιστές κορνίζες. Κλωστές και χρώματα σχημάτιζαν από λουλούδια και τοπία, μέχρι την Παναγιά για το εικονοστάσι.
Οι γυναικοπαρέες που απολάμβαναν τον καφέ τους με το πλεκτό στο χέρι. Με τα βελονάκια να παίρνουν φωτιά και τα κουβάρια όλο να μπερδεύονται…
Μέσα στο κατάστημα, μια κυρία κρατά το χειροποίητο κεντημένο τραπεζομάντηλο που μόλις τελείωσε και θέλει τριγύρω του, ένα τελείωμα που να του αξίζει. “Ο σύζυγος μπορεί να περιμένει υπομονετικά στο αυτοκίνητο. Ξέρεις πόση υπομονή χρειάστηκε να αφιερώσω εγώ για να τελειώσω το κέντημα μου;” μας λέει, την ώρα που έχουν αραδιάσει με την ιδιοκτήτρια του καταστήματοςστον πάγκο, τρέσες, κρόσια και κορδόνια, μέχρι να καταλήξουν στο πιο ταιριαστό.
“Αυτό είναι η ψυχοθεραπεία μου. Κεντάω, μετράω και κλείνω απέξω όλα τα άγχη μου. Και όταν κουραστώ και το αφήσω στην άκρη, ρίχνω και μια ματιά να δω πόσο ακόμα γέμισε το πανί, πόσο πιο ωραίο έγινε…”
Ευγενία, κεντρίστρα με περγαμηνές!
“Δύο τα βραβεία παρακαλώ, σε πανελλήνιους διαγωνισμούς και μάλιστα με δικά μου σχέδια. Εκτός από τα “σταμπωτά” και τα κεντήματα που γίνονται με έτοιμο σχέδιο σε χαρτί, φτιάχνω και δικά μου. Πιάνω το ύφασμα, το ζωγραφίζω, διαλέγω τα χρώματα που του ταιριάζουν και ή το κεντάω ή μου το ζητάνε για το κεντήσουν οι πελάτισσες. Μάλιστα για δύο έργα μου, βραβεύτηκα σε πανελλήνιους διαγωνισμούς” μας λέει η κυρία Ευγενία, γελώντας για τα κοπλιμέντα που της κάνουμε…
Τα σεμεδάκια, τα κεντήματα και οι χειροποίητες κουβέρτες επέστρεψαν δυναμικά στη διακόσμηση. Οι πιο νεαρές βέβαια τα έχουν προσαρμόσει στα νέα δεδομένα, ζητάνε κυρίως γκρι ή καφέ που ταιριάζει πιο πολύ στα μοντέρνα σπίτια. Μπορεί να μην τα ρίχνουμε πια επάνω στην τηλεόραση αλλά σίγουρα σε πολλά σπίτια θα τα δεις κάπου δίπλα στον υπολογιστή…
Το εργόχειρο πέρασε μια κρίση την εποχή της πανδημίας αλλά σιγά σιγά επιστρέφει στους ρυθμούς του. Αλλωστε δεν είναι μόνο γιατί το χειροποίητο είναι μοναδικό. Είναι γιατί αποτελεί και ένα είδος ψυχοθεραπείας. Το λένε και επιστήμονες άλλωστε. Ηρεμεί, κατεβάζει τους παλμούς και στο τέλος αφού του αφιερώσεις αγάπη, κόπο και υπομονή σου, ανταποδίδει με χαρά και ικανοποίηση για το αποτέλεσμα, που έγινε χάρη στα χεράκια μας…
Και αφού τελείωσε η μικρή περιγραφή της κυρίας Ευγενίας, η κάμερα έκλεισε, για να μας διηγηθεί ιστορίες από το μικρό μαγαζάκι της οδού Σατωβριάνδου. Ιστορίες κεντημένες, με βελόνα και κλωστή.
