Γυναίκες. Γυναίκες της καθημερινότητας, της εργασίας ή της… ανεργίας. Γυναίκες του μόχθου, της οικογένειας. Γυναίκες του καθήκοντος, γυναίκες της ωδίνης. Απλές καθημερινές γυναίκες. Γυναίκες της διπλανής πόρτας. Γυναίκες σύμβολα…
Τέσσερις γυναίκες, τέσσερις ιστορίες, σε μια συμβολική ημέρα σήμερα που γιορτάζεται η Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας.
Τέσσερις γυναίκες της Λαμίας, οι δικές μας ηρωίδες, που γνωρίσαμε και σας παρουσιάσαμε μέσα από το LamiaNow. H Σταυρούλα Πελέκη, η Σούλα Μπλουχάρη – Μπαρλά, η γιαγιά Μαρία και η Δήμητρα Κοντοβά.
Γυναίκες ξεχωριστές. Γυναίκες αγωνίστριες που δίνουν τον δικό τους αγώνα και κερδίζουν τον θαυμασμό και τον σεβασμό μας. Μαζί τους γιορτάζουμε και εμείς, στο όνομα όλων αυτών των γυναικών γύρω μας που πολεμούν με θάρρος και αποφασιστικότητα και γράφουν τη δική τους ιστορία.
Σταυρούλα Πελέκη: Η γυναίκα που μεγάλωσε περισσότερα από 500 κορίτσια.
Αφιερωμένη από μικρό κορίτσι στο Ορφανοτροφείο θηλέων Λαμίας. Μια ζωή αγώνας για τα “κορίτσια” που δεν γέννησε αλλά στάθηκε σαν μάνα δίπλα τους. Και συνεχίζει να το κάνει 60 και πλέον χρόνια μετά! Η γυναίκα-σύμβολο μιας πόλης που την γνωρίζει και της αναγνωρίζει την αγάπη και τον σκληρό αγώνα της, να θρέψει και να αναθρέψει τα “κορίτσια” της, να τα σπουδάσει, να τα παντρέψει, να τα τακτοποιήσει.
“Μπήκα κοριτσόπουλο εδώ μέσα και έμεινα μια ζωή. Πέρασα την πόρτα και δεν είχε τίποτα. Ένα παλιό σπίτι και 40 ορφανά χωρίς φαΐ. Επαρχία μεταπολεμικής Ελλάδας και μια φτωχή, κλειστή κοινωνία. Κολύμπι στα βαθιά. Τους τρεις πρώτους μήνες κλεινόμουν τις νύχτες σε ένα μπάνιο και έκλαιγα.Και σήμερα η κρίση μας έφερε δυσκολίες πολλές. Αγωνιζόμαστε όμως όπως και όσο μπορούμε για να μην τους λείψει τίποτα. Είδα πολύ πόνο στα χρόνια που είμαι εδώ. Ψυχούλες βασανισμένες. Πώς να σκεφτώ εγώ πολυτέλειες και προσωπική ζωή; Είναι σκληρό πράγμα η ορφάνια. Και ακόμα πιο σκληρό για το παιδί να ξέρει πως η μάνα το απαρνήθηκε…” εξομολογείται η ίδια.
Αυτή είναι η κυρία Σταυρούλα. Μια ηρωίδα της διπλανής πόρτας…
Η μαυροντυμένη γιαγιά Μαρία: Οδός Καποδιστρίου.
Μπροστά στην τράπεζα και τους βιαστικούς ανθρώπους που τρέχουν να προλάβουν τις δουλειές τους, μια γιαγιά καθισμένη για ώρες στο σκαμνάκι της. Μαυροντυμένη. Με ένα πρόσωπο χαρακωμένο από τις ρυτίδες. Δείχνει μεγαλύτερη από την ηλικία της. Είναι 77 χρονών. Είναι η γιαγιά Μαρία που στήνει σχεδόν κάθε μέρα τον “πάγκο” με τη λιγοστή πραμάτεια της. Μερικά ματσάκια χαμομήλι, μια βρασιά άγρια χόρτα, τρεις χεριές μπιζέλια, δυο μαρουλάκια και μια μικρή σακούλα φρεσκοτριμένη ρίγανη. Αυτό όλο και όλο το εμπόρευμα. Πουλάει χόρτα γιατί δεν την χωράει το σπίτι της, που γέμισε φωτογραφίες από παιδιά και εγγόνια που έχασε σε απανωτά χτυπήματα της μοίρας. Είναι η γιαγιά Μαρία που πρόσφατα, έγινε θέμα στο πανελλήνιο για ένα πρόστιμο που άναψε φωτιές όχι στην ίδια αλλά στο ίδιο το κράτος…
Σούλα Μπλουχάρη-Μπαρλά: Αλήθεια, έχετε σκεφτεί πώς μπορεί να είναι η ζωή για ένα παιδί με σύνδρομο Down;
Η Μαρία – Ανδριάννα και η Σούλα Μπλουχάρη-Μπαρλά, μας αποδεικνύουν ότι η ζωή είναι δύσκολη αλλά αφοπλιστικά ωραία και πως το σύνδρομο Down δεν τις ρίχνει… down.
H Σούλα μεγάλωσε μόνη της τρείς κόρες. Σε ένα σπίτι γεμάτο στοργή και αγάπη. Τα κορίτσια της, ο κόσμος όλος. Στέκεται δίπλα τους, αγωνίζεται και τα καταφέρνει σαν μάνα και πατέρας μαζί. Σαν βράχος που δεν τον σπάει κανένα κύμα. Αδιαφορεί για όσους δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η Μαρία Ανδριάννα η μία από τις κόρες της, δεν διαφέρει από τα άλλα παιδιά, μόνο και μόνο γιατί έχει ένα χρωμόσωμα παραπάνω. Αδιαφορεί για όσους κοιτάζουν περίεργα. Για όσους δεν μπορούν να δούν παρά μόνο την εμφάνιση. Τα κορίτσια μεγαλώνουν, σπουδάζουν, βρίσκουν το δρόμο τους. Η Ελένη η μεγαλύτερη κόρη της σήμερα είναι παντρεμένη, με δύο παιδάκια κάνοντάς την και ευτυχισμένη γιαγιά. Η Νικολέτα βρίσκεται στην Κύπρο. Νιόπαντρη, εργάζεται και φτιάχνει εκεί τη δική της οικογένεια. Στο σπίτι παραμένει η Μαρία-Ανδριάννα, που έφτασε τα 43 της χρόνια. Χρόνια γεμάτα δημιουργικότητα. Γεμάτα ζωντάνια. Γεμάτα χαμόγελα…
Η Σούλα εξακολουθεί να αγωνίζεται. Κάθε μέρα. Αδιάκοπα. Η αγάπη στην ψυχή της ατέλειωτη. Οχι μόνο για τα δικά της παιδιά αλλά και για κάθε παιδί σε αυτή την πόλη. Για κάθε άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια. Άνθρωπος πρόθυμος, άνθρωπος της προσφοράς, της συμπαράστασης, του χαμόγελου. Και με αυτό το χαμόγελο την αγαπά και την αγκαλιάζει όλη η πόλη!
Δήμητρα Κοντοβά: Η δύναμη της θέλησης
Η Δήμητρα Κοντοβά μεγάλωσε στη Λαμία. Ένα τροχαίο ατύχημα ήταν αυτό που άλλαξε τη ζωή της αφού απέκτησε κινητικά προβλήματα. Όμως χάρη στον παππού της τον Δημήτρη και τις γιαγιάδες της Δήμητρα και Μαρία, έμαθε από μικρή να μην το βάζει κάτω.
Αν και είχε να παλέψει με όλα αυτά τα στραβά και ανάποδα που δυσκολεύουν τη ζωή των ανθρώπων με προβλήματα στην κίνηση τους, εκείνη τα αντιμετώπιζε. Ήταν η δύναμη της ψυχής αλλά και η βοήθεια και η στήριξη των δικών της ανθρώπων. Ήταν οι φτερούγες της που άνοιγαν για να πετάξει, κάθε φορά και πιο ψηλά. Στην πορεία της ζωής της , η Δήμητρα βρήκε και άλλους ανθρώπους συμπαραστάτες. Μία από εκείνους ήταν η δασκάλα χορού Δανάη Μητρούσια που της άνοιξε έναν νέο ορίζοντα. Το χορό. “Είτε έχεις κινητικό πρόβλημα, είτε απλά ξύπνησες στραβά μην αφήνεις να επηρεάζει ούτε εσένα ούτε τη συμπεριφορά σου απέναντι στους άλλους. Ξύπνα με χαμόγελο. Έστω με το ζόρι”! Αυτή είναι η Δήμητρα, που σήμερα ασχολείται και με τα κοινά αλλά και με πολλές δράσεις που έχουν στόχο την κατάρριψη των στερεοτύπων γύρω από την αναπηρία.
