Λαμία: Σταυρούλα, Δήμητρα, Γκέλη / Οι ηρωίδες της διπλανής πόρτας…

Γυναίκα. Δεν είναι μια λέξη με επτά γράμματα. Είναι όλες οι λέξεις μαζί. Είναι η ίδια η ζωή…

-Advertisement-

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019. Το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο γεμάτο καρτούλες, καρδούλες και “χρόνια πολλά για την ημέρα κούκλα μου…”. Όχι φίλε άντρα. Δεν είναι αυτό η γιορτή της γυναίκας. Ούτε οι καρτούλες, ούτε οι καρδούλες, ούτε τα ladies night. Γιατί οι γυναίκες δεν “γιορτάζουν”. Αγωνίζονται. Και μην ξεχνάς. Από έναν αγώνα ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, στις 8 Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη ξεκίνησε η “γιορτή”.

Της Λίλιαν Χαχοπούλου

Από γυναίκες ηρωίδες. Άλλωστε κάθε γυναίκα, κρύβει μέσα της μια ηρωίδα…

-Advertisement-

Σταυρούλα Πελέκη: Η γυναίκα που μεγάλωσε περισσότερα από 500 κορίτσια.

Αφιερωμένη από μικρό κορίτσι στο Ορφανοτροφείο θηλέων Λαμίας. Μια ζωή αγώνας για τα “κορίτσια” που δεν γέννησε αλλά στάθηκε σαν μάνα δίπλα τους. Και συνεχίζει να το κάνει 59 χρόνια μετά!Η γυναίκα-σύμβολο μιας πόλης που την γνωρίζει και της αναγνωρίζει την αγάπη και τον σκληρό αγώνα της, να θρέψει και να αναθρέψει τα “κορίτσια”της, να τα σπουδάσει,να τα παντρέψει, να τα τακτοποιήσει.

“Μπήκα κοριτσόπουλο εδώ μέσα και έμεινα μια ζωή. Πέρασα την πόρτα και δεν είχε τίποτα. Ένα παλιό σπίτι και 40 ορφανά χωρίς φαΐ. Επαρχία μεταπολεμικής Ελλάδας και μια φτωχή, κλειστή κοινωνία. Κολύμπι στα βαθιά. Τους τρεις πρώτους μήνες κλεινόμουν τις νύχτες σε ένα μπάνιο και έκλαιγα.Και σήμερα η κρίση μας έφερε δυσκολίες πολλές. Αγωνιζόμαστε όμως όπως και όσο μπορούμε για να μην τους λείψει τίποτα. Είδα πολύ πόνο στα χρόνια που είμαι εδώ. Ψυχούλες βασανισμένες. Πώς να σκεφτώ εγώ πολυτέλειες και προσωπική ζωή;Είναι σκληρό πράγμα η ορφάνια.Και ακόμα πιο σκληρό για το παιδί να ξέρει πως η μάνα το απαρνήθηκε…” εξομολογείται η ίδια.

Αυτή είναι η κυρία Σταυρούλα. Μια ηρωίδα της διπλανής πόρτας…

Δήμητρα Κοντοβά: Η Δήμητρα Κοντοβά μεγάλωσε στη Λαμία. Ένα τροχαίο ατύχημα ήταν αυτό που άλλαξε τη ζωή της αφού απέκτησε κινητικά προβλήματα. Όμως χάρη στον παππού της τον Δημήτρη και τις γιαγιάδες της Δήμητρα και Μαρία, έμαθε από μικρή να μην το βάζει κάτω.

Αν και είχε να παλέψει με όλα αυτά τα στραβά και ανάποδα που δυσκολεύουν τη ζωή των ανθρώπων με προβλήματα στην κίνηση τους, εκείνη τα αντιμετώπιζε. Ήταν η δύναμη της ψυχής αλλά και η βοήθεια και η στήριξη των δικών της ανθρώπων. Ήταν οι φτερούγες της που άνοιγαν για να πετάξει, κάθε φορά και πιο ψηλά. Στην πορεία της ζωής της μέχρι σήμερα στα 27 της χρόνια, η Δήμητρα βρήκε και άλλους ανθρώπους συμπαραστάτες. Μία από εκείνους ήταν η δασκάλα χορού Δανάη Μητρούσια που της άνοιξε έναν νέο ορίζοντα. Το χορό. “Είτε έχεις κινητικό πρόβλημα, είτε απλά ξύπνησες στραβά μην αφήνεις να επηρεάζει ούτε εσένα ούτε τη συμπεριφορά σου απέναντι στους άλλους. Ξύπνα με χαμόγελο. Έστω με το ζόρι”! Αυτή είναι η Δήμητρα.

Μια ηρωίδα της διπλανής πόρτας…

Γκέλη Μιχαλέλη: Μαμά τριών παιδιών. Συγκεκριμένα, μάνα και πατέρας μαζί. Ή κατά τον Μακρόν…γονέας 1 και γονέας 2 μαζί. Ζει σε ένα μικρό χωριό της Λαμίας.

Άνεργη όχι από επιλογή. Και με ένα βαρύ φορτίο στις πλάτες της. Να μεγαλώσει τρία παιδιά, με το μικρότερο, να έχει την ατυχία (για το κράτος που ζούμε) να γεννηθεί με συγγενή καρδιοπάθεια. Ήταν Δεκέμβρης του 2013 όταν έφερε στον κόσμο τον Στελάκη της. Και δύο εικοσιτετράωρα μετά οι γιατροί της ανακοίνωναν ότι το μωρό της έπρεπε άμεσα να μεταφερθεί στο Ωνάσειο. Λεχώνα, με το νεογέννητο διασωληνωμένο μέσα στη βρεφική κοιτίδα να πετάει με C130 στην Αθήνα, για να δώσει την πρώτη του μάχη για τη ζωή.

Ατέλειωτες ώρες αγωνίας στους διαδρόμους του Νοσοκομείου έξω από την εντατική. Ο Στελάκης αποδεικνύεται μαχητής. Μένει ζωντανός. Υποβάλλεται σε δύο χειρουργεία στην μικρή αλλά γεμάτη θέληση καρδιά του και εκκρεμεί ακόμη μια επέμβαση που θα γίνει όταν φτάσει να ζυγίζει 25 κιλά. Είμαστε σίγουροι ότι και αυτή τη φορά θα τα καταφέρει. Γιατί είναι ένας μικρός ήρωας. Σαν τη μαμά του, που δεν σταματά να αγωνίζεται για την οικογένεια της. Αυτή είναι η Γκέλη.

Μια ηρωίδα της διπλανής πόρτας…

Είναι τα παραδείγματα τριών μόνο γυναικών από τις ηρωίδες της διπλανής πόρτας. Γιατί πως να γράψεις για τόσες γυναίκες; Για τις γυναίκες που αγωνίζονται να επιβιώσουν δουλεύοντας “σαν άντρες”.

---

Γυναίκες που βιώνουν τον αποκλεισμό και την ανισότητα στην εργασία. Γυναίκες που φυλακίζονται γιατί προκειμένου να ταΐσουν πέντε παιδιά άλλαξαν την Ε’ με την ΣΤ’ δημοτικού. Γυναίκες άνεργες γεμάτες πίκρα γιατί δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ούτε τα βασικά. Γυναίκες -στη φρίκη του πολέμου- που ψάχνουν κάτω από τα συντρίμια να βρουν τα δικά τους παιδιά. Ή Γυναίκες που “πολεμούν” με το ίδιο τους το σώμα για να μπορέσουν να φέρουν στον κόσμο παιδιά. Γυναίκες που μάχονται με τον καρκίνο. Γυναίκες – γιαγιάδες πια,στα ερημωμένα χωριά. Γυναίκες που ξενιτεύονται για να επιβιώσουν. Γυναίκες κακοποιημένες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Κάθε γυναίκα και ένας αγώνας. Που δίνεται ακριβώς στη διπλανή μας πόρτα.

Η 8η Μαρτίου δεν είναι απλά μια γιορτή. Είναι υπενθύμιση. Για να θυμίζει τις αέναες μάχες ενός αγώνα που συνεχίζεται κάθε μέρα,μπροστά και πίσω από κλειστές κουρτίνες…