Οι άνθρωποι πεθαίνουν , λένε, μόνο όταν πάψουμε να τους θυμόμαστε. Μα πως να ξεχάσεις κάποιον που μπήκε στην καρδιά σου και άγγιξε την ψυχή σου;
Η Κίτσα – Κυριακή- Δρόσου, έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα πριν τρία χρόνια. Οι φίλοι και συνεργάτες της στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης και οι πολυάριθμοι φίλοι της στη Λαμία, την μνημονεύουν σήμερα με αγάπη και συγκίνηση. Λένε πως έχουν ακόμη στα αφτιά τους, τη φωνή της και πως η λάμψη στο βλέμα της δεν χάθηκε ποτέ…
Η Κίτσα, Κωνσταντινουπολίτισσα στην καταγωγή ήρθε στη Λαμία, παντρεύτηκε, έκανε το σπιτικό της και έπιασε δουλειά στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του, στη δεκαετία του ’80. Από τότε έγινε η ψυχή του θεάτρου μας. Δεν ήταν μια απλή μοδίστρα. Ήταν εκείνη που έπιανε τα πανιά και με τα χέρια της, δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες τα μεταμόρφωνε σε τέχνη. Ραπτομηχανές, βελόνες, κλωστές, ξενύχτια στο υπόγειο του φουαγιέ, και μεράκι… Η Κίτσα, έγινε υπεύθυνη βεστιαρίου. Αγάπησε την τέχνη, συνεργάστηκε με καταξιωμένους ενδυματολογους, με σκηνογράφους.
Έραψε όλα τα κοστούμια του θεάτρου, σε αμέτρητες παραστάσεις. Από φημισμένους ηθοποιούς και διασημότητες, μέχρι τον τελευταίο ερασιτέχνη, όλοι πάτησαν στο σανίδι του θεάτρου με τις δημιουργίες της. Βραβεύτηκε για τη δουλειά της αλλά το μεγαλύτερο βραβείο της, ήταν η αγάπη των ανθρώπων που δούλεψαν μαζί της. Ήταν η κατανόηση, το χαμόγελο, η δύναμη και ταυτόχρονα η γλυκύτητα της που την μετέτρεψαν σε “μάνα” για όλη την οικογένεια του ΔΕΠΕΘΕ Ρούμελης.
