Λαμία: Όσο υπάρχουν άνθρωποι! Ο 19χρονος -άστεγος- Αλέξανδρος, δε θα κοιμάται πια στα κεραμίδια (Φωτό)

«Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός. Όταν όμως νιώθει τον πόνο του άλλου, τότε, ναι, είναι Άνθρωπος»…

-Advertisement-

Τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη τρυπώνουν απρόσκλητα στη σκέψη,  την ώρα που πλησιάζουμε προς την μικρή πλατεία πίσω από το 2^ο Γυμνάσιο, στο προαύλιο του ΤΟ.Μ.Υ.

Παρά τη βροχή, μια μικρή ομάδα ανθρώπων έχει κινητοποιηθεί ανοίγοντας την αγκαλιά της σε ένα παιδί μόλις 19 χρονών που βρέθηκε να ζει σαν ερημίτης, βρίσκοντας καταφύγιο στη στέγη ενός σχολείου. Σκαρφαλώνοντας από την υδρορροή. Ανάμεσα στα κεραμίδια όλο του το βιος. Μια κουβέρτα και μια αλλαξιά ρούχα.

Είναι ο Αλέξανδρος. Είναι ένας έκπτωτος άγγελος…

Ο Αλέξανδρος ήρθε στον κόσμο στην Αθήνα πριν 19 χρόνια. Έμεινε ορφανός από πατέρα όταν ήταν 2 χρονών. Η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε. Μετακόμισαν στη Λαμία. Απέκτησε έναν αδερφό. Όμως τίποτα για τον Αλέξανδρο δεν ήταν πια ίδιο. Η οικογένεια από αγκαλιά, έγινε μέγγενη και οι πληγές βαθιές στην ανήλικη ψυχή του. Τελειώνοντας το Λύκειο έφυγε από το σπίτι. Η πόρτα έκλεισε πίσω του και δεν ξανά άνοιξε ποτέ, όσο και αν τη χτύπησε…

Η διάρρηξη που έφερε στο φως την ιστορία του

«Το βράδυ της Παρασκευής 13 Νοεμβρίου η άμεση επέμβαση των ανδρών της Ο.Π.Κ.Ε. της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Λαμίας πρόλαβαν τα χειρότερα. Από περίοικους εντοπίστηκε δράστης που επιχείρησε να διαρρήξει το Χαλκιοπούλειο στάδιο με τους άνδρες της Ασφάλειας να καταφέρνουν στο τέλος να τον συλλάβουν», ήταν η είδηση που φιλοξενήθηκε στο αστυνομικό δελτίο.

Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ο παραβατικός «κακοποιός» ήταν ένα παιδί που αναζητούσε μόνο λίγη τροφή για να σταθεί στα πόδια του; Ένα παιδί που δεν έχει που να πάει, που να σταθεί, που να ζητήσει βοήθεια;

Λίγη ώρα μετά τη σύλληψή του Αλέξανδρου, καλείται στο Αστυνομικό Μέγαρο η Ευαγγελία, η γυναίκα που διατηρεί την καντίνα στο στάδιο. Εκεί, «θύμα» και «θύτης» συναντιούνται για πρώτη φορά και από εκείνη τη στιγμή αρχίζει να ξεδιπλώνεται η ιστορία, ίσως και η σωτηρία του 19χρονου.

Η Ευαγγελία μαθαίνει πως πρόκειται για ένα παιδί που ζει μόνο του. Είχε συλληφθεί στο παρελθόν για τη διάρρηξη περιπτέρου μαζί με δύο φίλους του και έχει φυλακιστεί για 5 μήνες. Όμως βλέπει στα μάτια του την ντροπή, τη συστολή και την ανάγκη που τον έφερε στο σημείο να κλέψει. Θεωρεί καθήκον της όχι να ζητήσει την τιμωρία του αλλά να τον βοηθήσει.

-«Γιατί δεν μου έλεγες ότι πεινάς…»

-«Σας ντρεπόμουνα…»

Μια μικρή συνομιλία που όμως «μίλησε» κατευθείαν στην καρδιά της.

Νοιάζομαι και Δρω… μέσα στα μεσάνυχτα

Μια δημοσίευση που έγινε μετά από παράκληση της Ευαγγελίας στην ομάδα «Νοιάζομαι και Δρω» χθες το βράδυ άρχισε να κινητοποιεί πολλά από τα μέλη που πρόθυμα, προσφέρθηκαν σε βοήθεια. Μια συγκινητική ανταπόκριση που έμελλε να είναι η αφορμή για μια νέα αρχή για τον Αλέξανδρο.

Η Ντίνα και η Πωλίνα διαχειρίστριες της ομάδας, ο κύριος Στέλιος ταξιτζής, ο Παναγιώτης, με λίγα τρόφιμα και ρούχα, έψαξαν όλη την περιοχή αναζητώντας τον  μέσα στη νύχτα, μέχρι που τον πέτυχαν στο παρκάκι πίσω από το 2^ο Γυμνάσιο. Μόνο. Καθισμένο σε ένα παγκάκι. Τους έδειξε που «μένει». Στην ταράτσα του σχολείου…. Ευτυχώς για τελευταία φορά.

Η καινούρια αρχή…

Ταυτόχρονα, μέσα στη νύχτα ενημερώθηκαν άμεσα για τον νεαρό άστεγο ο δήμαρχος Λαμιέων Θύμιος Καραϊσκος και ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Παναγιώτης Στασινός, οι οποίοι με τη σειρά τους κινητοποίησαν την υπηρεσία πρόνοιας του Δήμου. Σήμερα το πρωί, στις 11 ακριβώς, ο Αλέξανδρος πιστός στο ραντεβού του, ήταν εκεί στο ίδιο παγκάκι. Μαζί με την Ντίνα, τον Παναγιώτη, τον κύριο Στέλιο και τις Βάσω Σταθοκώστα και Αγλαϊα Μιχαλοπούλου κοινωνικές λειτουργούς του Δήμου Λαμιέων.

Το βανάκι του Δήμου, τον παρέλαβε για να τον μεταφέρει στο ΚΑΠΗ που έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να παρέχει στέγη, τροφή, ζεστασιά σε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται ανήμπορος χωρίς στέγη.

Η ευγνωμοσύνη στα μάτια του…

Λίγο πριν αναχωρήσει για το ασφαλές πλέον καταφύγιο του, ο Αλέξανδρος μας συγκίνησε για την καθαρή ψυχή του, που κατάφερε να μείνει αλώβητη από τις παγίδες του δρόμου και τον εγκλεισμό του στη φυλακή.

Ρωτούσε ξανά και ξανά πως θα μπορούσε να «ξεπληρώσει» την αγάπη που δέχτηκε. Του ζητήσαμε μόνο να βάλει τα δυνατά του να σταθεί στα πόδια του, να μην ξανακυλήσει ποτέ στην παραβατικότητα.

Και είμαστε σίγουροι πως θα κρατήσει το λόγο του. Άλλωστε για μήνες, άντεξε επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο. Πείνασε, δίψασε, κουράστηκε αλλά δεν επέστρεψε ποτέ στους «φίλους» που του έδιναν στέγη αλλά δεν ξέφευγαν από τον δρόμο της παρανομίας. Μόνο μια φορά προσπάθησε να κλέψει ένα κρουασάν. Και ήταν αυτή η φορά που έγινε η αφορμή να ανοίξει η αγκαλιά πολλών ανθρώπων, που θέλησαν να σταθούν στο πλάι του και να του δώσουν την ευκαιρία να επιβιώσει με αξιοπρέπεια.

Το όνειρό του, να μάθει μια τέχνη, να βρει μια δουλειά και να μην ξαναζήσει τη μοναξιά του δρόμου. Του ευχόμαστε όλα να γίνουν πραγματικότητα.

Η ιστορία του Αλέξανδρου δεν μας συγκίνησε μόνο για τον αγώνα που δίνει χρόνια τώρα για την επιβίωση του αλλά και για την ανθρωπιά των συμπολιτών μας που δεν διστάζουν να αφήσουν τη βολή τους -ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες- και να συμπαρασταθούν κάθε φορά που κάποιος χρειάζεται βοήθεια.

Ευχαριστούμε όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που δεν τους χωράει ο μικρόκοσμος τους. Που έχουν αντιληφθεί τη σημασία της ομάδας, της κοινότητας, του συνόλου  και χωρίς να τους ζητηθεί, χωρίς να υπάρχει αντάλλαγμα, έτσι απλά και άδολα, δίνουν από την ψυχή τους.

Και αυτό –κατά τον Καζαντζάκη – τους κάνει ανθρώπους με Α κεφαλαίο…