Ντυμένοι της αγνότητας το χρώμα, στέκουν ψηλά στις φωλιές τους και μας θυμίζουν τον ερχομό της άνοιξης.
-Advertisement-
Οι πελαργοί ή λελέκια κατά την τούρκικη λέξη, σύμβολα της αναγέννησης, της μακροζωίας και της καλής τύχης, κατέφτασαν και φέτος στην περιοχή μας.
Τους συναντήσαμε στο καμπαναριό στην εκκλησία του Λιανοκλαδίου και στο Καστρί πηγαίνοντας στη Δυτική Φθιώτιδα και τους αντικρίσαμε με την ίδια χαρά που μας έδινε ο ερχομός τους, όταν ήμασταν μικρά παιδιά…
Οι δοξασίες λένε ότι τα μεγάλα λευκά πουλιά – σύμβολα, ταξιδεύουν χιλιόμετρα για να μεταφέρουν ψυχές νεκρών που εξαγνίστηκαν στον Άδη. Από τον Όμηρο ως τον Αίσωπο και από τους αρχαίους θρύλους ως τις λαϊκές δοξασίες, οι πελαργοί εισπράττουν την αγάπη και το σεβασμό του ανθρώπου.
- Advertisement -
Με το όνομα του πελαργού, που συχνά λέγεται και λελέκι, συνδέεται μια ολόκληρη σειρά από μύθους. Από τον καιρό του Αριστοφάνη και του Σοφοκλή έως τα χρόνια των τελευταίων πατέρων της Εκκλησίας, ο πελαργός θεωρείται ότι κάνει υποδειγματική οικογενειακή ζωή και ότι είναι πιστός τηρητής της τέταρτης εντολής. Πάρα πολλά επίσης έχουν γραφεί για τα περίφημα “δικαστήρια των πελαργών”, όπου αποφασίζεται η ποινή του θανάτου για εκείνον που θα καθυστερήσει να φτάσει στη συγκέντρωση που γίνεται πριν από την μετανάστευση ή για εκείνον που πρόδωσε την συζυγική πίστη.
Ο Όμηρος συγκρίνει τους Τρώες που ετοιμάζονται για πόλεμο με τους πελαργούς που ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν το μέρος όπου κλωσούν όταν αρχίζει το κρύο.
Οι αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Πλούταρχος, ο Πλίνιος, ο Αιλιανός, ο Φίλων, ο Πορφύριως κ.ά. μας δίνουν πολλές πληροφορίες για την αγάπη που δείχνουν οι πελαργοί στα παιδιά τους, ο Αριστοτέλης όμως τις χαρακτηρίζει θρύλους.
Ακόμη και στην ιστορική παράδοση γίνεται αναφορά στην παρουσία του πελαργού . Όταν λ.χ. ο Αττίλας το 452 μ.Χ. πολιορκούσε την Ακυληία στην Αδριατική και απελπισμένος πως δεν θα μπορέσει να την κυριεύσει, ήταν έτοιμος να λύσει την πολιορκία, άλλαξε γνώμη όταν είδε να φεύγουν οι πελαργοί που είχαν χτίσει τις φωλιές τους στις στέγες των σπιτιών της πολιορκημένης πόλης. Γιατί την αναχώρηση των πελαργών τη θεώρησε καλό οιωνό. Και πραγματικά αντί να φύγει έκανε επίθεση και την κυρίευσε.
Από τα παλιά επίσης χρόνια πίστευαν πως όταν οι γέροι πελαργοί χάσουν τη δύναμη και τα φτερά που τους ζεσταίνουν, τότε οι νεαροί πελαργοί αναλαμβάνουν τη διατροφή τους και μαδούν τα δικά τους φτερά για να σκεπάσουν με αυτά τους γονείς τους. Η δοξασία αυτής της συγκινητικής αυτοθυσίας ήταν τόσο πολύ διαδεδομένη στις παραδόσεις όλων των λαών, ώστε ο νόμος που στην αρχαιότητα υποχρέωνε τα παιδιά να γεροκομούν τους γονείς τους, είναι γνωστός με το όνομα “πελαργικός νόμος” και η ανταπόδοση των τροφείων από τα φιλόστοργα παιδία στους γονείς ονομάστηκε “αντιπελαργία” ή “αντιπελάργηση”.
Πίστη, αφοσίωση, αυταπάρνηση, αναγέννηση… Καλή άνοιξη σε όλους μας!
*Με πληροφορίες από την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία
