Λαμία, σήμερα
1η Οκτωβρίου Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας
Στην οδό Τυμφρηστού, στον περιφερειακό, σε μια βόλτα κατά τα άλλα αδιάφορη, βιαστική, να ‘σου μια εικόνα να αιχμαλωτίζει το βλέμμα και να ξυπνά μνήμες, μυρωδιές, συναισθήματα.
Μια αυλή βγαλμένη από το χθες. Με έναν «ουρανό» από κληματαριά, το φράχτη ασβεστωμένο κάτασπρο και μια σειρά ολόγυρα λουλούδια και βασιλικούς να σου τρυπάνε τη μύτη.
Το τραπεζάκι στη μέση καλοστρωμένο και τρεις γιαγιάδες. Μαυροντυμένες, με ολόλευκα μαλλιά. Με πρόσωπα χαρακωμένα από τα χρόνια, μα δεν φαίνεται να τις νοιάζει. Είναι εκείνες οι «παλιές» γυναίκες. Οι γιαγιάδες μας. Που δεν έκαναν ταξίδια μακρινά. Μη σου πω ούτε κοντινά. Δεν ονειρεύονταν Παρίσια και διακοπές, δεν ήξεραν τι είναι το μανικούρ, το πεντικούρ, το ντεκαπάζ. Δεν έβγαιναν για καφέ. Κανένα γλέντι που και που και οικογενειακές συγκεντρώσεις ήταν η «κοσμική» τους ζωή. Ένα καλό φόρεμα είχαν για τις γιορτές και για τις καθημερινές, ποδιές. Πολλές ποδιές. Η κουζίνα τους δεν σταματούσε. Και τα χέρια τους ακούραστα. Με το τίποτα έφτιαχναν τα πάντα για να ταϊσουν την οικογένεια, να φιλέψουν τους γειτόνους και όποιον έφτανε στην πόρτα τους.
Δούλεψαν αγόγγυστα σε δύσκολες εποχές, χωρίς ανέσεις για να μεγαλώσουν παιδιά και εγγόνια. Τα προίκισαν με αγάπη και εργόχειρα. Πόντο πόντο, κλωστή με κλωστή στόλισαν έπιπλα, τηλεοράσεις, μέχρι και το πλυντήριο. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι μας «προίκισαν» με μαθήματα ζωής.
Η ευτυχία, κρύβεται σε απλά πράγματα. Στη μυρωδιά του βασιλικού, στη ρίζα της κληματαριάς, στη βανίλια-υποβρύχιο, στην ποδιά της γιαγιάς, στο ρυτιδιασμένο της πρόσωπο, στην γεμάτη καρδιά, στην ανοιχτή αγκαλιά…
Δεν θα παραλείψω όμως και τους παππούδες. Σήμερα το πρωί διαδήλωναν στην πλατεία Πάρκου για τις περικοπές στις συντάξεις και τα επιδόματα που τους στερούν μια αξιοπρεπή διαβίωση στα χρόνια που τους απομένουν. Κάτω από τα πανό και τις ντουντούκες, μια κούτα λουκουμάκια για κέρασμα και δροσερά νερά. Από το χέρι μας πήραν με την συνάδελφο για να μας κεράσουν, να μας γλυκάνουν, να μας ξεδιψάσουν, να μας φροντίσουν, την ώρα που εμείς απλώς κάναμε τη δουλειά μας. Σας ευχαριστούμε… Για όλα όσα δώσατε στη γενιά μας. Και είναι τόσα πολλά που δεν χωράνε στου κόσμου όλου τα γλυκά.
Χρόνια πολλά παππούδες και γιαγιάδες!
Υ.Γ Κωνσταντίνε ευχαριστώ…
