Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης έρχεται στο Personas by Reader λίγες εβδομάδες πριν τη μάχη των βουλευτικών εκλογών και απαντά σε ερωτήσεις που χωρούν λέξεις όπως ‘βιογραφικά’, ‘σουβλάκια’, ‘φθορά’, ‘πατρότητα’ και ‘άσημα παράσημα’.
Την πρώτη φορά που συναντήθηκα με τον Κωνσταντίνο Κυρανάκη ήταν καλοκαίρι του 2016. Νωρίτερα την ίδια χρονιά, ο Κυρανάκης είχε πρωτοστατήσει στην καμπάνια #metonKyriako, που βοήθησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κερδίσει το χρίσμα του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.
Μεγαλωμένος στις Βρυξέλλες, με υπερβολικά πολλές παραστάσεις από τα ευρωπαϊκά κοινά (μεταξύ άλλων, χρημάτισε Πρόεδρος της νεολαίας του ΕΛΚ), ο συνομιλητής μου εκείνη την πολύ ζεστή μέρα στο Ζάππειο έβγαζε έντονα το προφίλ αυτού που θα έλεγε κανείς ‘καλή περίπτωση νεόκοπου πολιτικού που θέλει να αλλάξει κακές πρακτικές και κακώς κείμενα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας’.
Από το 2019 που μπήκε στη μάχη ως βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, είδε δύο πράγματα να εκτοξεύονται παράλληλα. Τη δημοτικότητά του από τη μία, τους ορκισμένους haters από την άλλη. Αυτό που σε ελεύθερη απόδοση θα ονομάτιζε κανείς ‘φθορά και αφθαρσία’. Σήμερα, σχεδόν 7 χρόνια μετά, τον συναντώ στο πολιτικό του γραφείο, που είχε δίκιο, ελάχιστα θυμίζει ένα στερεοτυπικό πολιτικό γραφείο. Έχει μέχρι και κιτρινόμαυρο κουζινάκι.
Φωτογραφίες: Άθα Σκοταρά
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Γεωργία Μοσχονά
Η Πατρότητα
Οι πρώτες μου σημειώσεις για την κουβέντα με τον Κωνσταντίνο Κυρανάκη ήταν σχετικά με την πατρότητα. Αυτό πιθανότατα οφείλεται στο προσωπικό μου echo chamber τα τελευταία 2,5 χρόνια που έχω γίνει μπαμπάς δύο φορές. Βλέποντας τις εικόνες με την κόρη του στα social και ξέροντας πόσο κοντά είμαι με τον ίδιο στην ηλικία, ήταν βέβαιο ότι θα ξεκινούσα με την πατρότητα.
“Η γέννηση της κόρης μου είναι μακράν το πιο σημαντικό και όμορφο γεγονός που έχει συμβεί στη ζωή μου. Σε βαθμό που δεν περίμενα ότι μπορούν να υπάρξουν τέτοια συναισθήματα και το εννοώ απόλυτα αυτό. Θα στο πω όπως το έζησα εγώ. Είναι ωραία η προοπτική του να κάνεις οικογένεια, να φαντάζεσαι τον εαυτό σου να παίζεις με το παιδί σου, όμως ξέρεις ότι σε περιμένει πολύ μεγάλος περιορισμός, δυσκολίες, ξενύχτια. Μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου. Με μεγάλη ειλικρίνεια μπορώ να σου πω ότι από τη στιγμή που γεννήθηκε η κόρη μου, όλα αυτά άλλαξαν μέσα μου”.
“Όταν την πήρα αγκαλιά αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου τόσο μεγάλη πληρότητα. Αυτή είναι η λέξη. Ότι είμαι εκεί που θέλω, έχω αυτά που θέλω, ζω τη στιγμή στο 110%. Αυτό δεν το έχω ξανανιώσει ποτέ και είναι πραγματικά υπέροχο.
Επειδή η καθημερινότητά μου έχει μεγάλη αστάθεια και ρευστότητα, υπάρχουν μέρες πριν την προεκλογική περίοδο που συνειδητά επέλεγα να περάσω περισσότερο χρόνο στο σπίτι παρά στο γραφείο για να έχω τον χρόνο να ασχοληθώ. Σου ομολογώ ότι μου αρέσει η διαδικασία, και να της φτιάχνω γάλα και να την ταΐζω, και να της αλλάζω πάνα. Είναι κάτι που φοβόμουν λίγο στην αρχή, αλλά μου αρέσει, το απολαμβάνω πια”.
“Η περίοδος που πραγματικά ήρθαμε πολύ κοντά με την κόρη μου ήταν όταν η γυναίκα μου νόσησε με covid, οπότε κλείστηκε 7-8 μέρες στο δωμάτιό της κι εγώ τα ανέλαβα όλα. Ξύπνημα, κοίμισμα, τάισμα, πλύσιμο, πάνες, συν το φαγητό που έπρεπε να ετοιμάσω για τη γυναίκα μου, συν τα φαρμακεία. Ευτυχώς ήταν μέσα στις γιορτές και είχα χρόνο, αλλά σου ομολογώ πως ήταν οι πιο ωραίες γιορτές που έχω κάνει.
Ο Covid
Πήρα την πάσα και εστίασα λίγο στην πανδημία. Ο ίδιος νόσησε δύο φορές, και τις δύο με ελαφρά συμπτώματα. Παρ’ όλ’ αυτά, το πρώτο lockdown στάθηκε η αφορμή για μια ριζική αλλαγή στον τρόπο ζωής του, αλλά και μια σημαντική απώλεια βάρους. Δεν δηλώνει αρρωστοφοβικός.
“Δεν είμαι αρρωστοφοβικός. Η τυπική εικόνα μου στο πρώτο κύμα που μας ζητούσαν να βγαίνουμε με skype στα κανάλια ήταν να φοράω πιτζάμα από κάτω και γραβάτα- πουκάμισο από πάνω. Καθόμουν στον καναπέ, με αυτοσχέδιες κατασκευές, όπως βιβλία πάνω σε σκαμπό και από πάνω ένα μπουκάλι νερό, για να στηρίξω το κινητό και να βγω στον αέρα. Επίσης βρήκα τον χρόνο και ξεκίνησα να αθλούμαι πολύ. Πολύς κόσμος πάχυνε μες στην πανδημία, εγώ τους πρώτους 3 μήνες του lockdown έχασα 17 κιλά! Είχα παχύνει πολύ, είχα φτάσει στα 98,5. Έτρωγα πολύ και δεν γυμναζόμουν, σε συνδυασμό με πολλή δουλειά και πίεση. Όταν επιτέλους αθλήθηκα, το τερμάτισα, έπεσα στα 82 κιλά σε 3,5 μήνες”.
Στο γυμναστήριο βλέπεις κάθε λογής ανθρώπους, ντελιβεράδες, αστυνομικούς, επιχειρηματίες. Παίρνεις ένα πολύ καλό σύνολο απόψεων για την επαφή σου με την πραγματικότητα.
“Στο γυμναστήριο έκανα καλές καινούργιες παρέες. Εκεί βλέπεις κάθε λογής ανθρώπους, βλέπεις ντελιβεράδες, αστυνομικούς, επιχειρηματίες, παιδιά που δουλεύουν νύχτα, μέρα, τα πάντα. Οπότε παίρνεις ένα πολύ καλό σύνολο απόψεων για την επαφή σου με την πραγματικότητα”.
“Φυσικά ακούς και κριτική. Συνήθως στους πολιτικούς έρχονται και λένε αυτά που είναι στραβά. Γίνεται όμως αυτό σε ένα πιο φιλικό πλαίσιο. Δεν έρχεται ο άλλος με διάθεση να σε κατακεραυνώσει. Σου λέει, ‘δες το κι αυτό γιατί θεωρώ ότι μπορεί να υπάρξει και αυτή η λύση’. Κι όσο τους βλέπεις καθημερινά και τα πρόσωπα γίνονται πιο οικεία, έχουν και μεγαλύτερο θάρρος να σου πουν πολύ ειλικρινά ότι ‘κοίτα, υπάρχει αυτό το θέμα, δες το, αξίζει’. Έχω πάρει πράγματα από εκεί, θεωρώ ότι έχω λύσει και προβλήματα”.
“Η πανδημία έχει πολλά διδάγματα. Δοκιμάστηκαν πολύ οι ανθρώπινες σχέσεις γιατί τα ζευγάρια και οι οικογένειες πέρασαν πολύ χρόνο κλεισμένοι σε ένα σπίτι. Χάλασαν σχέσεις ή έδεσαν πολύ κάποιες άλλες, σίγουρα πάντως δοκιμάστηκαν σε αντίξοες συνθήκες”.
Τα Βιογραφικά, τα Σουβλάκια και η Φθορά: Μιλώντας για τις δυσκολίες του επαγγέλματος
Λίγοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας έχουν προκαλέσει περισσότερο (σάλο) με τις δηλώσεις τους αυτήν την τετραετία. Το ξέρει πολύ καλά. Έχει έρθει αντιμέτωπος με το κόστος τους, αλλά και τη φθορά που προκαλούν. Ταυτόχρονα, έχει και τις ενστάσεις του για το τελικό προϊόν, για την ατάκα που βγαίνει προς τα έξω. Τελικά, φταίνε όντως οι νέοι που είναι άνεργοι, επειδή δεν φτιάχνουν ένα βιογραφικό της προκοπής;
“Η διαδρομή κάποιου που μπαίνει πρόσφατα στην πολιτική περνάει από χίλια κύματα. Δεν είναι όλες οι μέρες καλές, ούτε όλες κακές. Η αλήθεια είναι ότι λόγω της πολύ μεγάλης επιθετικότητας που είχα απέναντι στην τότε κυβέρνηση όταν ήμασταν στην αντιπολίτευση, ήταν λογικό να έχω στοχοποιηθεί. Υποτίμησα αυτή τη στοχοποίηση και θα σου εξηγήσω γιατί. Είναι διαφορετικό να ανήκεις σε ένα επιτελείο ενός κόμματος που έχει γραφείο Τύπου, που στέλνει ανακοινώσεις σε όλα τα ΜΜΕ και που υπάρχει ομαδική αντιμετώπιση μιας επικοινωνιακής κρίσης και διαφορετικό να είσαι στην απέναντι όχθη και ναι δέχεσαι μόνος σου σαν βουλευτής επίθεση από το άλλο επιτελείο.
| Φωτογραφία: Άθα Σκοταρά
Βρέθηκα στην απέναντι πλευρά και μόνος, διότι δεν είχα δικό μου γραφείο Τύπου ούτε τη δυνατότητα να επικοινωνήσω την αλήθεια μου σε όλα τα ΜΜΕ, ούτε μου έδιναν το βήμα να απαντήσω σε ανάλογο βαθμό με τη στοχοποίηση που δεχόμουν. Άρα σε πάρα πολύ κόσμο, μια δήλωσή μου που είχε στρεβλωθεί πέρναγε ως τέτοια κι όχι ως τα πραγματικά μου λόγια έτσι όπως τα είπα. Κι αυτό με στεναχώρησε, δοκίμασε τα νεύρα και την υπομονή μου. Υπήρχαν στιγμές που αναρωτήθηκα αν αξίζει όλη αυτή η φθορά”.
“Με πείραξε πολύ η φασαρία που είχε γίνει με τα βιογραφικά. Μιλούσαμε στο MEGA για ένα πρόγραμμα του τότε ΟΑΕΔ, το οποίο κινητροδοτούσε επιχειρήσεις να προσλάβουν ανέργους με μειωμένες εισφορές. Και λέω τότε επί λέξει, ‘καλό θα είναι να μιλάμε πιο συχνά για αυτά τα προγράμματα, να ενημερώνεται ο κόσμος που ψάχνει να βρει δουλειά γιατί αυτά είναι ευκαιρίες, κι εγώ προτιμώ τα νέα παιδιά αντί να γυρνάνε σε κομματικά γραφεία και να ζητάνε δουλειά ως χάρη, να έχουν τις ικανότητες να φτιάξουν ένα δομημένο βιογραφικό και να διεκδικήσουν αυτό που τους αξίζει στην αγορά εργασίας’. Και το πιστεύω απόλυτα αυτό το πράγμα. Θεωρώ ότι ένα από τα βασικά πράγματα όταν πας να διεκδικήσεις την πρώτη σου δουλειά ή την επόμενη, είναι η πρώτη εντύπωση που κάνεις. Και ένα κομμάτι της πρώτης εντύπωσης είναι το βιογραφικό σου. Να το έχεις παρουσιάσει καλά, να μην είναι 15 σελίδες, να λέει αυτά που ενδιαφέρουν τον άλλον.
Αυτά είναι πράγματα που τα έχει λήξει η αγορά εργασίας. Δεν είπα κάτι ανορθόδοξο, κάτι καινούργιο. Στην κιμαδομηχανή όμως και στο Κολοσσιαίο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, που κατά τη γνώμη μου δεν έχει βάθος, αυτό ερμηνεύτηκε ως ‘οι νέοι φταίνε που είναι άνεργοι γιατί δεν φτιάχνουν δομημένο βιογραφικό’. Εντάξει, δεν είπα αυτό. Κάθε λογικός άνθρωπος που άκουσε την πραγματική μου δήλωση κατάλαβε”.
“Τι με πείραξε λοιπόν μετά από αυτό; Υπήρξε μια τεράστια στοχοποίηση σε επίπεδο δικής μου προσωπικής ακεραιότητας. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι δεν έχω δουλέψει ποτέ. Έχω δουλέψει πάρα πολύ στη ζωή μου. Με το που μπήκα στη Νομική Αθηνών επέλεξα συνειδητά να βγάλω τα δικά μου χρήματα από την πρώτη μου δουλειά. Τα πρώτα μου ένσημα ήταν σε κατάστημα ρούχων, πουλούσα τζιν με μισθό 450 ευρώ. Ήξερα ότι δεν θέλω να κάνω αυτό στη ζωή μου, αλλά ένιωθα απόλυτα καλά με αυτήν την επιλογή και πήρα πράγματα από την πρώτη μου δουλειά που με βοήθησαν στη συνεργατικότητα, στη συναδελφικότητα, στο τι σημαίνει να καλύπτεις τον άλλον επειδή είναι άρρωστος, σε μια βάρδια που μένει κενή. Αυτά δεν τα μαθαίνεις στο σχολείο, ούτε στο πανεπιστήμιο”.
“Αργότερα, βγήκα για πολλά χρόνια στο ελεύθερο επάγγελμα. Έχω δουλέψει και ως μισθωτός σε εταιρείες διαφήμισης και ως ελεύθερος επαγγελματίας. Γενικά, πριν μπω στην πολιτική, πριν γίνω βουλευτής, έχω γράψει 10 χρόνια ένσημα στον ιδιωτικό τομέα. Αναγκάστηκα να τα δημοσιεύσω. Αναγκάστηκα να βγάλω την καρτέλα μου από το Taxisnet όπου έχει τα διαστήματα που έχω γράψει ένσημα στο ΙΚΑ και στον ΟΑΕΕ, γιατί πραγματικά με πείραξε προσωπικά όλο αυτό.
| Φωτογραφία: Άθα Σκοταρά
Εγώ έκανα θυσίες όσο προσπαθούσα να συνδυάσω σπουδές, δουλειά και πολιτική. Θα μπορούσα ως φοιτητής να πηγαίνω μόνο για καφέ και θα ήταν ΟΚ αυτό. Με πείραξε η επίθεση που δέχτηκα και κυρίως ένα δηλητηριώδες σχόλιο από έναν απαράδεκτο τύπο ο οποίος μετά ως δειλός το αρνήθηκε. Μου ευχήθηκε κάτω από φωτογραφία του γάμου μου να κάνω παιδί και να το φιλήσουμε κρύο. Αυτό έφτασε σε σημείο να γράψει κάποιος γιατί κάπου διάβασε έναν τίτλο που έλεγε “οι νέοι φταίνε που είναι άνεργοι’. Αυτά είναι τα αποτελέσματα”.
“Ναι, να πούμε και για τα σουβλάκια. Είμαστε στην επιτροπή αναθεώρησης του ποινικού κώδικα στη Βουλή. Το θέμα που είχε σκάσει με το μπάρμπεκιου ήταν άγνωστο σε όλους τους παρευρισκόμενους. Λέει λοιπόν ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ‘δεν ξέρω σε ποιον τομέα του ποινικού κώδικα να βάλουμε αυτούς που τρώνε χοιρινά έξω από δομές μεταναστών’. Ξαναλέω, είμαστε στην αναθεώρηση του ποινικού κώδικα όπου ο καθένας μας προτείνει πιθανές αλλαγές ή προσθήκες. Για καλή μου τύχη, ήμουν ο επόμενος ομιλητής. Παίρνω τον λόγο, κάνω την πρότασή μου που αφορούσε ένα άλλο θέμα, και αμέσως μετά λέω, ‘ειρήσθω εν παρόδω να ενημερώσω τον συνάδελφο ότι επιτρέπεται η κατανάλωση οποιουδήποτε φαγητού στη χώρα μας, δεν ποινικοποιείται, και ούτε μπορεί υπήκοος τρίτης χώρας να αλλάξει τον τρόπο ζωής των Ελλήνων πολιτών. Αυτό ερμηνεύτηκε ως μια δική μου στήριξη σε κάποια εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη για την οποία δεν είχα ιδέα, ούτε εγώ, ούτε κάποιος άλλος μες στην αίθουσα.
Εμένα δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να πω την άποψή μου. Την επόμενη μέρα ήμουν σε μια εκπομπή για πολύ λίγο και με ρωτάει ο δημοσιογράφος. ‘Ωραία, τώρα που ξέρετε για την εκδήλωση, τι άποψη έχετε;’ Λέω, ‘δεν θα πήγαινα, δεν θα τη διοργάνωνα’. Αυτό δεν έπαιξε πουθενά όμως. Ο κόσμος πιστεύει ότι ήμουν υποστηρικτής μιας εκδήλωσης που ήταν αμφιλεγόμενη. Θεωρώ ότι αδικήθηκα. ΟΚ, μες στην πολιτική είναι αυτό. Το τρως, μαθαίνεις και προχωράς”.
Μπήκα στην πολιτική όταν η Ελλάδα κλονιζόταν από το σκάνδαλο Τσοχατζόπουλου. Και ήθελα πραγματικά να κάνω πράγματα για να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό.
“Μπήκα στην ενεργό πολιτική όταν η Ελλάδα κλονιζόταν από το σκάνδαλο Τσοχατζόπουλου. Και ήθελα πραγματικά να κάνω πράγματα για να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, να εμφανιστούμε άνθρωποι που πιστεύουμε ότι δεν μπαίνεις στην πολιτική για να βγάλεις λεφτά. Μπαίνεις για να βοηθήσεις τις ζωές αυτών που δεν είναι στην πολιτική. Μπαίνεις για τους άλλους. Κι αυτό σου αρκεί, είναι η αμοιβή σου, η ηθική σου ικανοποίηση. Αυτή είναι η πυξίδα και ο οδηγός μου”.
“Από το ‘19 και μετά μιλάμε για έναν άλλο Κωνσταντίνο. Χωρίς να έχει αλλάξει ο χαρακτήρας μου, αισθάνομαι μια πολύ μεγαλύτερη ευθύνη, την ευθύνη της εκπροσώπησης όποιων με έστειλαν εκεί. Όλα όσα τους είπα το ‘19 δεν άλλαξαν, ακόμα κι αν κάποιες φορές αυτό είχε κόστος για μένα όταν διαφοροποιήθηκα από την κυβέρνηση. Έχει σημασία να το ξέρουν ότι είχε κόστος, αλλά αισθάνομαι καλά μέσα μου γιατί τους εκπροσώπησα με συνέπεια. Η έννοια του ήθους είναι ο οδηγός μου σε όλο αυτό. Έχουμε δυστυχώς δει αρκετά παραδείγματα πολιτικών όλων των παρατάξεων που έχουν εμπλακεί σε υποθέσεις διαφθοράς. Για μένα αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο”.
Τα Άσημα Παράσημα
Στη μεγάλη φωτιά στην Πεντέλη, τον περασμένο Αύγουστο, η σύζυγος του Κωνσταντίνου Κυρανάκη ήταν 9 μηνών έγκυος και ολίγον τι θυμωμένη. Ο ίδιος, με τη στολή του εθελοντή δασοπυροσβέστη, έδινε άγνωστος μεταξύ αγνώστων τη μάχη με τις φλόγες. Θεωρεί αυτήν την ιστορία ως ένα από τα μεγαλύτερα παράσημά του.
“Δήλωσα εθελοντής δασοπυροσβέστης στην εθελοντική ομάδα του Βύρωνα και βρέθηκα σε μέτωπα στη βόρεια Εύβοια, φορώντας μάσκα, κράνος και όλα τα μέσα ατομικής προστασίας, χωρίς να βλέπει κανείς το πρόσωπό μου, ούτε ποιος είμαι. Δεν το διαφήμισα. Το μεγαλύτερο παράσημο ήταν ότι ξέρω με τις ενέργειες του τριμελούς πληρώματος στο οποίο συμμετείχα, μαζί με τον Στέφανο Ζερβό και τον Γιώργο Μπορδόκα, σώσαμε κάποια σπίτια. Μπορεί να μη σώσαμε τη χώρα, αλλά σώσαμε κάποια σπίτια και οι άνθρωποι που ήταν εκεί μας είπαν ένα ευχαριστώ χωρίς να ξέρουν ποιοι είμαστε, πώς μας λένε και αν θα μας ξαναδούν ποτέ.
Αυτό για μένα είναι παράσημο για δύο πολύ βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι η ηθική ικανοποίηση που νιώθεις ότι έκανες το σωστό και δεν έκατσες στον καναπέ να βλέπεις μια πυρκαγιά νιώθοντας ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ο δεύτερος είναι ότι για ένα πολύ βασικό θέμα εφαρμοσμένης πολιτικής, έχω πλέον γνώση από πρώτο χέρι του τι σημαίνει να σβήνεις ή να περιορίζεις μια φωτιά. Οι φωτιές είναι ένα ετήσιο θέμα αντιπαράθεσης και σύγκρισης που όμως δεν διαβάζεται σε χαρτί, ούτε μαθαίνεται τεχνοκρατικά. Μόνο αν τη δεις στο μέτωπο καταλαβαίνεις πώς αντιμετωπίζεται μια φωτιά. Πολύς κόσμος νομίζει ότι σβήνει ρίχνοντας νερό με μια μάνικα. Δεν είναι έτσι”.
Μπορεί να μη σώσαμε τη χώρα, αλλά σώσαμε κάποια σπίτια και οι άνθρωποι που ήταν εκεί μας είπαν ένα ευχαριστώ χωρίς να ξέρουν ποιοι είμαστε, πώς μας λένε και αν θα μας ξαναδούν ποτέ.
“Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος που κάνει αυτό με το οποίο πραγματικά παθιάζεται, είναι τυχερός. Και τις όποιες δυσκολίες τις αγαπάει και τις αγκαλιάζει. Μ’ αρέσει που είμαι στην πολιτική, είναι αυτό που θέλω να κάνω. Ήταν πολύ πιο δύσκολη η δουλειά μου όταν σαν ελεύθερος επαγγελματίας, υπήρχαν μήνες που έβγαζα 650-700 ευρώ και, μαζί με τις εισφορές τότε, δεν πολυέβγαινα. Έπρεπε να κυνηγάω τις πληρωμές από πελάτες που αρνούνταν να είναι συνεπείς. Οι ίδιοι μπορεί να σε πίεζαν να τελειώσεις την ιστοσελίδα τους, να ήθελαν το τέλειο με προϊόν με ελάχιστα λεφτά κι όταν έφτανε η ώρα να δώσουν αυτά τα ελάχιστα λεφτά, δεν το έκαναν. Αυτό μπορώ να σου πω ότι με δυσκόλευε και με άγχωνε περισσότερο. Ο ελεύθερος επαγγελματίας στην Ελλάδα δυσκολεύεται πολύ, υπάρχει μεγάλο θέμα συνέπειας στη χώρα μας”.
“Πιστεύω βαθιά ότι η δουλειά του βουλευτή πρέπει να έχει μεγαλύτερες ευθύνες. Στη χώρα μας έχουμε σχεδόν ταύτιση εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας, αλλά στην πραγματικότητα οι βουλευτές δεν είναι νομοθέτες. Πιστεύω ότι θα ήταν πολύ πιο υγιές για όλο το πολιτικό σύστημα, οι βουλευτές να έχουν και τη δυνατότητα και την ευθύνη να προτείνουν και να διαμορφώνουν νόμους ώστε να λογοδοτούν πιο ευθέως σε αυτούς που τους στέλνουν στη Βουλή. Άρα θα την ήθελα με μεγαλύτερες ευθύνες αυτή τη δουλειά”.
“Το να σκεφτείς την εικόνα κάποιου που δε σε έχει γνωρίσει ποτέ, να παίρνει ένα ψηφοδέλτιο και να συμπληρώνει ένα σταυρό δίπλα στο όνομά σου είναι το μεγαλύτερο παράσημο που υπάρχει στην πολιτική, και δεν είναι καθόλου μα καθόλου δεδομένο. Θα διεκδικήσω να με εμπιστευτούν ξανά οι ίδιοι άνθρωποι, είναι δύσκολο, θα προσπαθήσω να το καταφέρω”.
Κωνσταντίνε Κυρανάκη, πώς είναι να κάνεις αστεία με την Άνγκελα Μέρκελ;
Έχοντας διατελέσει Πρόεδρος της νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος βρέθηκε δίπλα σε ουκ ολίγα τρανά ονόματα του ευρωπαϊκού πολιτικού χάρτη. Ήταν άλλωστε άμεσος συνεργάτης του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, δουλεύοντας για την καμπάνια της υποψηφιότητας του Γιούνκερ για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το πιο σημαντικό -τουλάχιστον για εμένα- πίσω από αυτές τις ‘παρέες’ είναι φυσικά οι ιστορίες.
“Υπήρχε από τα 16-17 στο μυαλό μου η πολιτική. Ήμουν ενεργός πολιτικά, έψαχνα αρκετά ιδεολογίες, πολιτικές απόψεις, προσωπικότητες, πολιτική ιστορία. Προφανώς όταν συμπλήρωνα το μηχανογραφικό ,πίστευα ότι μπορεί να γίνω δικηγόρος και να ασχοληθώ μόνο με αυτό, αλλά το μικρόβιο το είχα από πολύ μικρός. Μπήκα σε πολιτικές νεολαίες συνειδητά και προσπάθησα να τις πολιτικοποιήσω, γιατί έλειπε αυτό το κομμάτι, ήταν κυρίως socialising, εκδρομές, σημειώσεις.
Εγώ προσπάθησα από φοιτητής να αντιπαρατεθώ στις ιδέες με φοιτητές της Αριστεράς, με φοιτητές της ΚΝΕ, μου άρεσε, ακόμα μ’ αρέσει. Και μάλιστα μια συμφοιτήτρια μου από τη Νομική, από το ίδιο έτος, η Μαρία Κομνηνάκα είναι βουλευτής του ΚΚΕ, από τη Λέσβο. Ήταν πάντα αξιοπρεπής, πολύ προσγειωμένη κοπέλα. Την εκτιμώ πολύ κυρίως για τη συνέπειά της, γιατί πολλοί που ξεκίνησαν από την ΚΝΕ κατέληξαν να είναι υπουργοί και βουλευτές άλλων κομμάτων, και δεξιών. Διαφωνώ με τις ιδέες της, σέβομαι απόλυτα τη συνέπειά της”.
“Όταν ηγήθηκα της νεολαίας του ΕΛΚ, απομυθοποίησα πολλά πράγματα, όπως για παράδειγμα το δέος που αισθανόμουν για τους μεγάλους ηγέτες. Όταν τους γνωρίζεις σε ανθρώπινο επίπεδο και βλέπεις από κοντά τις αδυναμίες τους, αλλά και ικανότητες που δεν φαίνονται από τη δημόσια παρουσία, σου φαίνονται πιο γήινοι. Ο Enda Kenny, ας πούμε, πρώην πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, είναι ένας φοβερός τύπος με φοβερό χιούμορ, που ανήκε στην οικογένεια του ΕΛΚ. Στις ιδιωτικές μας συζητήσεις μιλούσε με τόσο πάθος για την ανεξάρτητη Ιρλανδία την οποία ήθελε να απελευθερώσει από τα δεσμά της τρόικας, που αυτή η πίστη με την οποία τα περιέγραφε σε έκανε να θες να γυρίσεις στη χώρα σου και να πεις ναι, αξίζει να παλέψω κι εγώ γι’ αυτό”.
“Αυτό που είδα σε δύο συναντήσεις που είχα με την Άνγκελα Μέρκελ, ιδιωτικές, πίσω από κλειστές πόρτες, είναι ότι εκτός από πολύ ψυχρή, είναι και πάρα πολύ διαβασμένη, σε αφύσικο βαθμό. Ήξερε απίστευτες λεπτομέρειες για τον συνομιλητή της και τη χώρα που εκπροσωπεί. Αυτές τις μικρές λεπτομέρειες τις έβαζε στη συνολική εικόνα και με βάση αυτή έβγαζε την τελική της στρατηγική και προσέγγιση στο συνομιλητή της. Πολύ δομημένη σκέψη, καμία σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει. Αλλά ναι, και πολύ ψυχρή. Ακόμα και με το αστείο που θα έκανες μαζί της, θα γελούσε ελεγχόμενα”.
reader.gr
