Χθες το απόγευμα πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου ευρεία διυπουργική σύσκεψη, η οποία δεν ανακοινώθηκε επισήμως, με αντικείμενο τη Λάρκο. Σε αυτήν συμμετείχαν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης, ο υπουργός επικρατείας Α. Φλαμπουράρης, ο υπουργός περιβάλλοντος και ενέργειας Π. Σκουρλέτης καθώς και οι διοικήσεις της Λάρκο και της ΔΕΗ.
Η σύσκεψη επιχειρήθηκε να κρατηθεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και είναι χαρακτηριστικό ότι συνεργάτες του Π. Σκουρλέτη δήλωναν άγνοια για την ύπαρξή της. Ταυτόχρονα όμως αίσθηση προκάλεσε το γεγονός ότι στη σύσκεψη αυτή δεν προσκλήθηκε εκπρόσωπος του ΤΑΙΠΕΔ, στο οποίο θυμίζουμε ότι έχει περάσει το ποσοστό που κατέχει το Δημόσιο, αφού η υπό κρατικό έλεγχο βιομηχανία νικελίου βρίσκεται στη λίστα των υπό πώληση εταιρειών.
Η σύσκεψη πραγματοποιήθηκε με αφορμή το τελεσίγραφο που μετέφερε την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα ο αν. γενικός διευθυντής της ΕΕ αρμόδιος για θέματα κρατικών ενισχύσεων Γ. Κούπμαν. Είχε προηγηθεί στα μέσα Δεκεμβρίου επιστολή της ΕΕ η οποία ζητούσε να πληροφορηθεί τις ενέργειες που έχουν γίνει για την υπόθεση των κρατικών ενισχύσεων ύψους 136 εκατ. ευρώ που κρίθηκαν ως παράνομες και έχει ζητηθεί από την Κομισιόν η επιστροφή τους. Μαζί με τους τόκους το ποσό που πρέπει να επιστραφεί ανεβαίνει στα 160 εκατ. ευρώ.
Από τα αποτελέσματα της σύσκεψης έγινε εκ των υστέρων φανερό το γιατί αποκλείστηκε το ΤΑΙΠΕΔ από τη συνάντηση.
Σύμφωνα με πληροφορίες λοιπόν αποφασίστηκαν τα εξής:
Στη γραμμή που έχει υιοθετηθεί από το συνδικαλιστικό σωματείο των εργαζομένων στη Λάρκο, η κυβέρνηση θεωρεί ότι δεν υπάρχει θέμα παράνομης κρατικής ενίσχυσης, αφού τα δάνεια που δόθηκαν με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου αποπληρώνονται. Ακόμη για τη συμμετοχή στην ΑΜΚ του 2009 (45 εκατ. ευρώ) θεωρείται ότι μπορεί να τεκμηριωθεί ότι δεν πρόκειται για παράνομη κρατική ενίσχυση. Πάντως η βεβαιότητα της κυβέρνησης ότι δεν υπάρχει θέμα κρατικής ενίσχυσης, προκαλεί απορία, ιδιαίτερα όταν υπάρχει ήδη η Επιτροπή έχει χαρακτηρίσει με απόφασή της τις ενισχύσεις ως παράνομες.
Για το θέμα του ενεργειακού κόστους αλλά και για τις εκκρεμείς οφειλές προς τη ΔΕΗ, για τις οποίες, σύμφωνα με πληροφορίες επίσης εγείρεται θέμα παράνομης κρατικής ενίσχυσης, αποφασίστηκε να υπάρξει ευνοϊκή ρύθμιση αλλά και οριστική διευθέτηση της τιμής που θα πληρώνει στη ΔΕΗ η βιομηχανία, στη βάση του αποτελέσματος της διαιτησίας που αναμένεται το Μάρτιο.
Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με τον ισχυρισμό της ΔΕΗ οι οφειλές ανέρχονται σε 200 εκατ. ευρώ, ενώ σύμφωνα με τη ΛΑΡΚΟ το ποσό είναι μικρότερο (κάτω από 100 εκατ. ευρώ) αν και η βιομηχανία λόγω προβλημάτων δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στον τρέχοντα διακανονισμό. Μέχρι πρόσφατα οι οφειλές αυξάνονταν με ρυθμό 5 εκατ. ευρώ το μήνα. Και εδώ εγείρονται ερωτήματα, αφού η Λάρκο αδυνατεί να προχωρήσει σε οποιαδήποτε καταβολή, υπό το βάρος των προβλημάτων ρευστότητας. Πλέον το πρόβλημα δεν είναι μόνο το υψηλό τιμολόγιο της ΔΕΗ, αλλά η αδυναμία οποιασδήποτε καταβολής.
Για το θέμα της βιωσιμότητας, αποφασίστηκε να προχωρήσει από τη διοίκηση ένα νέο επιχειρησιακό πλάνο, οι βασικές γραμμές του οποίου πάντως έχουν ήδη απορριφθεί από τους συνδικαλιστές. Σύμφωνα με την πρόταση που είχε παρουσιαστεί από τη διοίκηση προτείνονταν μεταξύ άλλων μειώσεις μισθών κατά 20%, κατάργηση του επιδόματος παραγωγής και μείωση προσωπικού. Σημειώνεται ότι για την εκπόνηση του επιχειρησιακού πλάνου έχει προσληφθεί ξένος σύμβουλος με κόστος 80 χιλιάδες ευρώ.
Από αποτυχία σε αποτυχία
Μπορεί ένα νέο πλάνο χωρίς ριζικές αλλαγές αλλά και ένεση κεφαλαίων, να αλλάξει την κατά τα φαινόμενα προδιαγεγραμμένη πορεία; Μάλλον όχι. Σύμφωνα με τη χθεσινή τιμή στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων του Λονδίνου, το νίκελιο πωλείται προς 8.270 δολάρια ο τόνος, όταν το κόστος παραγωγής της Λάρκο (ελέω και του υψηλού κόστους ρεύματος) είναι 14.500 δολάρια ο τόνος. Δηλαδή για κάθε τόνο που παράγεται στο εργοστάσιο της εταιρείας η ζημιά ανέρχεται σε 6230 δολάρια. Για να καταστεί η εταιρεία βιώσιμη χρειάζεται να μειώσει τα κοστολόγιά της κατά 42%, μείωση που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με σοβαρές επενδύσεις (κάποιες προτάσεις μιλούν ακόμη και για πλήρη ανακαίνιση του εργοστασίου) αλλά και εξαιρετικά αυστηρό ιδιωτικοοικονομικό μάνατζμεντ, ικανό να κάνει σωστές προβλέψεις για τις τάσεις της διεθνούς αγοράς εμπορευμάτων και διατεθειμένο να αναλάβει σοβαρά ρίσκα (hedging παραγωγής και ισοτιμίας, εξορθολογισμό προμηθειών και λειτουργικού κόστους, σοβαρή διαπραγμάτευση με προμηθευτές και πελάτες κλπ). Υπό κρατικό έλεγχο αυτά δεν μπορούν να γίνουν…
Η λυπητερή στο φορολογούμενο
Βεβαίως η κυβέρνηση, παρά τις παταγώδεις αποτυχίες του παρελθόντος, επιμένει στο μοντέλο κράτος βιομήχανος, προχωρώντας σε ένα ακόμη πλάνο διάσωσης που πιθανόν να κοστίσει εκατομμύρια, θα έχει αβέβαια αποτελέσματα και μετά βεβαιότητας θα προκαλέσει την επιβολή προστίμων από την Ε.Ε. Και για να είμαστε δίκαιοι, η τωρινή κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε το διαφορετικό από ό,τι όλες τις προηγούμενες: υπό το φόβο του πολιτικού κόστους και της σύγκρουσης με τοπικά συμφέροντα και συνδικαλιστές, ακολουθεί την πεπατημένη να φορτώνει τη λυπητερή στο φορολογούμενο, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα μια σίγουρη δεξαμενή για μελλοντικές μικροκομματικές εξυπηρετήσεις.
