Τα λαμπραντόρ αγαπούν τα παιδιά, τα κόλεϊ είναι χαδιάρικα, τα πίτμπουλ επιθετικά –η θεωρία ότι η προσωπικότητα του σκύλου εξαρτάται από τη ράτσα του είναι ευρέως διαδεδομένη εδώ και δεκαετίες.
Μόνο που η θεωρία είναι λανθασμένη, αποκαλύπτει η μεγαλύτερη γενετική μελέτη που έχει πραγματοποιηθεί ως σήμερα για το θέμα.
Η ράτσα δεν εξηγεί περισσότερο από το 9% των διαφορών στην προσωπικότητα, αναφέρουν στο περιοδικό Science ερευνητές που ανέλυσαν δεδομένα για 2.155 καθαρόαιμα και ημίαιμα κατοικίδια.
Τα σκυλιά συντροφεύουν τον άνθρωπο εδώ και τουλάχιστον 15.000 χρόνια και, στην πορεία των αιώνων, νέες ράτσες εμφανίστηκαν χάρη σε επιλεκτικές διασταυρώσεις ανάλογα με την απόδοση κάθε ζώου σε συγκεκριμένες εργασίες, όπως το κυνήγι ή η φύλαξη.
Όμως, σχεδόν όλες οι σημερινές ράτσες προέκυψαν τα τελευταία 200 χρόνια, όταν εκτροφείς της βικτωριανής Αγγλίας αποφάσισαν να δημιουργήσουν νέες ράτσες επιλέγοντας χαρακτηριστικά που αφορούν όχι την εργασία αλλά την εξωτερική εμφάνιση,
Διαφέρουν όμως οι ράτσες αυτές και στον χαρακτήρα, εκτός από την εμφάνιση; Για να δώσει μια απάντηση, η ομάδα της δρ Κάθλιν Μόρι στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης αξιοποίησε πληροφορίες από βάση δεδομένων που περιλαμβάνει τις γενετικές αλληλουχίες χιλιάδων σκύλων, μαζί με τις απαντήσεις των ιδιοκτητών τους σε περισσότερες από 100 ερωτήσεις –από το εάν το σκυλάκι αρέσκεται να μασά χόρτα ή αν κάνει κύκλους πριν κάνει κακά.
Κι όμως, τα πίτμπουλ δεν είναι απαραίτητα τόσο επιθετικά όσο θέλει η φήμη τους (CC BY-SA 3.0)
Η ανάλυση έδειξε ότι τα γονίδια επηρεάζουν πράγματι τα σωματικά χαρακτηριστικά, όπως το μέγεθος ή τα πεσμένα αυτιά. Τουλάχιστον το 80% της εμφάνισης ενός σκύλου εξαρτάται από τη ράτσα του, αναφέρει η ερευνητική ομάδα.
Ωστόσο στην περίπτωση της συμπεριφοράς η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική, αφού η προσωπικότητα βρέθηκε να παρουσιάζει σημαντικές διαφορές ανάμεσα και σε άτομα της ίδιας ράτσας – τα λαμπραντόρ μπορεί πράγματι να είναι αγαπησιάρικα, μπορεί όμως να είναι και αντιδραστικά. Οι γερμανικοί ποιμενικοί μπορεί να εκπαιδεύονται εύκολα όπως θέλει η φήμη τους, μπορεί όμως να είναι και ανεπίδεκτα μαθήσεως.
Μια σημαντική διαπίστωση είναι ότι δεν υπάρχει στατιστικά σημαντική σχέση ανάμεσα στη ράτσα και την επιθετικότητα, κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει στο μέλλον τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι «επικίνδυνες» ράτσες όπως τα πίτμπουλ, τα οποία δεν βρέθηκαν να υπακούν στα στερεότυπα.
Παρόλα αυτά, η ανάλυση εντόπισε 11 περιοχές του γονιδιώματος που συνδέονται με τη συμπεριφορά, αν και καμία από αυτές τις γενετικές ιδιαιτερότητες δεν αφορά αποκλειστικά μια συγκεκριμένη ράτσα.
Μια από αυτές τις περιοχές αφορά το αλύχτισμα και μια δεύτερη την κοινωνικότητα απέναντι στους ανθρώπους. Στον άνθρωπο, οι ίδιες περιοχές του γονιδιώματος συνδέονται με τη γλώσσα και τη μακροπρόθεσμη μνήμη αντίστοιχα.
Σύμφωνα με τη δρ Μόριλ, τα ευρήματα αυτά θα μπορούσαν μια μέρα να αξιοποιηθούν για την αντιμετώπιση νευρολογικών παθήσεων τόσο στον άνθρωπο όσο και στον καλύτερο φίλο του
